به گزارش دیباچه، آلبوم «۱۳۴۹» اثری از آهنگساز مدرن کشورمان «علیرضا مشایخی» است. این مجموعه شامل آثاری است که برای نخستین بار به صورت LP، «موسیقی نو» را در ایران معرفی کرده است. قطعات این مجموعه می‌توانند به عنوان جست و جویی در گونه‌های متفاوت «موسیقی نو» نه از نظرگاه ایرانی، بلکه در مسیر تکامل موسیقی در قرن بیستم درنظر گرفته شوند.

علیرضا مشایخی هشتاد و هشت ساله را از نخستین آهنگ‌سازان مدرن ایرانی می‌دانند. در خارج از ایران، مشایخی در وین و اوترخت هلند به تحصیل پرداخت و با حوزه‌های موسیقی معاصر و سبک‌های نوین آشنا شد.

نخستین استادان او در ایران لطف‌الله مفخم پایان (موسیقی ایرانی)، حسین ناصحی (آهنگ‌سازی) و افلیا کمباجیان (پیانو) بودند. سپس در وین نزد اساتید آهنگسازی به نام‌های هانس یلینک (برجسته‌ترین نظریه‌پرداز مکتب وین و شاگرد شونبرگ) و کارل شیسکه به ادامه تحصیل پرداخت. او پس از به پایان رساندن دورهٔ آهنگ‌سازی در آکادمی موسیقی وین، برای ادامه تحصیل و پژوهش در زمینه موسیقی الکترونیک به اوترخت در هلند رفت و در آنجا در کلاس‌های گوتفرید میشائیل کونیگ از پایه‌گذاران انستیتو زونولوگی هلند شرکت جست. او در مدت پانزده سال اقامتش در هلند اقدام به فعالیت‌های گسترده آهنگ‌سازی و پژوهشی نمود و در آنجا بود که اساس موسیقی چندفرهنگی (یکی از شیوه‌های نگرش او به موسیقی ایرانی) را پی‌ریزی کرد.

علی‌رضا مشایخی نخستین آهنگ‌سازی است که به شکل گسترده‌ای، پیام‌آور نوگرایی در موسیقی ایران است و احتمالاً اول کسی بوده که موسیقی ایرانی به سبک الکترونیک ساخته‌است. آثار وی بیش از چهل سال است که در داخل و خارج از ایران اجرا می‌شوند.