دیباچه: پژمان جمشیدی باید یکی از سخت‌ترین چالش‌های بازیگران تئاتر را پشت سر بگذراند و همزمان در دو تئاتر، بازی کند



به گزارش خبرنگار تئاتر دیباچه؛ پژمان جمشیدی این روزها با نمایش «یادم تو را فراموش» به کارگردانی ژاله صامتی در سالن استاد ناظرزاده‌کرمانی روی صحنه است که این اجرا تا روز نهم مردادماه ادامه می‌یابد. البته این نمایش تنها برنامه پژمان جمشیدی در حوزه تئاتر، نمایش «یادم تو را فراموش» نیست.

به تازگی نمایش «دوباره اون آهنگ رو برن سم» به کارگردانی داود بنی‌اردلان وارد پروسه تمرین شده است. این اثر قرار است از روز 22 تیرماه اجراهای خود را در سالن حافظ آغاز کند و از قضا جمشیدی در این نمایش نیز بازی می‌کند. یکی از نکات قابل تامل از این حضور پژمان جمشیدی، هم‌پوشانی این دو اثر به مدت 18 روز است. البته این اتفاق در تئاتر ایران، چندان مساله عجیبی نیست اما معمولا این اقدام بازیگران تئاتر، کمی به کیفیت آثار لطمه وارد می‌کند. به بهانه این حضور و چالش بزرگ و با آرزوی موفقیت برای این بازیکن سابق تیم پرسپولیس، به سیر فعالیت پژمان جمشیدی در حوزه تئاتر از سال 92، که فعالیت خود در این حوزه را آغاز کرد، تا به امروز پرداخته‌ایم.

 پژمان در بدو ورود به تئاتر، منجی چهره‌های سینمایی شد!

پژمان جمشیدی سال 92، با نمایش  «بادی که تو را خشک کرد، مرا برد»، با کارگردانی علی نرگس‌نژاد در سالن خلیج فارس فرهنگسرای نیاوران به دنیای تئاتر پا گذاشت. این نمایشنامه را نرگس‌نژاد بر اساس داستان کوتاهی اثر بهاره رهنما نوشته بود. بهاره رهنما و پژمان جمشیدی تنها بازیگران این نمایش بودند.

این اتفاق سال 92 را به سالی پرتنش برای اهالی تئاتر بدل کرد. شرایط به اندازه‌ای عجیب پیش رفت که هیچ‌کس به خود زحمت نداد بازی پژمان جمشیدی را نقد کند بلکه اکثر اهالی تئاتر به حضور یک بازیکن فوتبال در تئاتر اعتراض کردند. صحبت بسیاری از این افراد این بود که «اگر ما بخواهیم مربی فوتبال شویم، آیا به ما اجازه داده می‌شود؟ پس چرا باید یک نفر از فوتبال به سرعت روی صحنه بیاید.»

البته حضور پژمان جمشیدی در کنار این‌که حاشیه‌های بسیار زیادی داشت، برخی از حاشیه‌ها را کاهش داد؛ اهالی تئاتر حضور چهره‌های تلویزیونی و سینمایی را به دست فراموشی سپردند. البته حمله‌ها طبیعتا از پژمان جمشیدی به بهاره رهنما منتقل شد چراکه همگان اعتقاد داشتند که بهاره رهنما پژمان را به تئاتر آورده است.

بهاره رهنما: نه تبریک بازی پژمان جمشیدی در تئاتر شامل حال من می‌شود و نه انتقادش

این مساله را با بهاره رهنما در میان گذاشتیم و او پاسخ داد: پژمان جمشیدی بسیار به بازی در تئاتر علاقه‌مند بود و زمانی‌که من او را برای بازی در تئاتر پیشنهاد کردم، سابقه بازیگری تلویزیون داشت و به من گفته بود که دوست دارد تئاتر کار کند و از سویی علی نرگس‌نژاد هم به من گفت برای نقش مقابل من به دنبال بازیگری می‌گردد که هیچ‌گونه سابقه‌ای در تئاتر نداشته باشد. این مسئله یک اتفاق بود اما اینکه شخصی به تئاتر علاقه‌مند باشد و در این زمینه کار کند و یاد بگیرد، باارزش است. بعدازاین خود پژمان جمشیدی و انتخاب‌هایش آینده‌اش در تئاتر را رقم می‌زند. درواقع من توانایی این را ‌که کسی را به تئاتر بیاورم یا نیاورم، ندارم؛ فقط گاهی پیشنهادهایم بنا به تجربه سالیانم مورد استقبال کارگردان‌ها یا تهیه‌کنندگان قرار می‌گیرد. این یک اتفاق بود و پژمان جمشیدی در آن زمان واقعا مشتاق بود در عرصه تئاتر فعالیت کند و برای این مسئله وقت و انرژی گذاشت. مسیر او در تئاتر چه می‌شود و یا چه اندازه در تئاتر موفق عمل کند، نه تبریکش شامل حال من می‌شود و نه انتقادش.

اما پژمان جمشیدی در زمان اجرای نخستین نمایشش، گفت که آنقدر که در مدت حضورش در تئاتر از اهالی تئاتر فحش خورده است، در دوره‌ای که بازیکن فوتبال بوده است، از علی پروین فحش نشنیده است!

تجربه دوم؛ هفت ماه بعد!/ نقد غایب و فحش حاضر

اما گویا این اعتراض‌ها، پژمان را سرخورده نکرد و او راه خود را ادامه داد!

مردادماه 93، جمشیدی با حسین پارسایی در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر دومین تئاترش را تجربه کرد! البته در این نمایش نیز بهاره رهنما حضور داشت.

شاید پژمان تصور می‌کرد بعد از گذشتن هفت ماه از آخرین حضورش در نیاوران، اهالی تئاتر او را قبول کرده‌اند و می‌توئاند بدون حاشیه در این حوزه به فعالیت بپردازد اما نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه پس از رسانه‌ای شدن حضور پژمان جمشیدی در نمایش «آرامسایش» به کارگردانی محمد حاتمی که مهرماه اجراهای خود را در تالار شمس آغاز کرد، اعتراض اهالی تئاتر، به داد و بی‌داد بدل شد!

آنها می‌پرسیدند که چطور ممکن است یک بازیکن فوتبال که هنوز یک سال از حضورش در عرصه تئاتر نمی‌گذرد، در آن واحد دو تئاتر را پیش ببرد و تئاتر نیز لطمه نخورد!

البته حرف این دوستان تا حدودی قابل تامل بود اما مشکل از جایی ناشی شد که دوستان عزیز تئاتری صبر نکردند تئاترها روی صحنه روند و آن‌گاه درباره کیفیت بازی پژماتن جمشیدی روی صحنه صحبت کنند. نکته مهمتر این بود که در تمام این مدت و حتی بعد از روی صحنه رفتن «آرامسایش» نیز پژمان مورد نقد قرار نگرفت.

در زمان جرای نمایش «آرسنیک و تور کهنه» نیز پژمان به این مساله اعتراض کرد و گفت: «نمی‌دانم چرا حتی یک خط درمورد شیوه بازی من و نواقص آن صحبتی به میان نیست و همه فقط فحش می‌دهند»

شاید به این دلیل عملکرد پژمان مورد نقد قرار نگرفت که این بازیکن سابق فوتبال در حد و اندازه‌ای که از او انتظار می‌رفت ظاهر شده بود. همچنین بسیاری او را شخصی شیرین و بازیگری شیرین‌تر می‌دانستند.

پژما جمشیدی، سه نمایش و پنج ماه حضور مداوم روی صحنه تئاتر!

هنوز اهالی تئاتر با مساله «آرامسایش» کنار نیامده بودند که خبر حضور او در نمایش «وقتی ما برگردیم دو پای آویان باقی‌مانده است»، اثر ابراهیم پشت‌کوهی که آبان و آذرماه 93 در تالار حافظ روی صحنه رفت، به گوش اهالی تئاتر رسید. این خبر، بسیاری از اهالی تئاتر را شوکه کرد چون انتظار نداشتند پژمان جمشیدی در کمتر از یک سال از ورودش به حوزه تئاتر سومین تئاتر پیاپی خود را تجربه کند!

اما این از سرسختی او بود.

حضور در جشنواره تئاتر فجر

جمشیدی سال 93 را با بازی در نماش گنجفه اثر نوشین تبریزی که در قالب جشنواره تئاتر فجر روی صحنه رفته بود، تجربه کرد و شاید همین مساله سبب شد حضور او در تئاتر تا حد زیادی پذیرفته شود. البته جمشیدی در زمان اجرای عمومی «گنجفه» گروه اجرایی نمایش را همراهی نکرد.

سال 94 و دو تئاتر/ پژمان همراه گروه اجرای تئاتر و دلسوز تئاتر است

پژمان جمشیدی در سال 94، کمی کم‌کارتر شد. در این سال، جمشیدی فروردین و اردیبهشت‌ماه در نمایش «پلیس» به کارگردانی شایان افکاری حضور داشت و مردادماه نمایش «پپرونی برای دیکتاتور» به کارگردانی خسرو احمدی را تجربه کرد. البته کارگردان اصلی نمایش «پپرونی برای دیکتاتور»، علی احمدی، پسر خسرو احمدی بود.

خسرو احمدی درباره حضور پژمان جمشیدی در نمایش «پپرونی برای دیکتاتور» گفت: پژمان بسیار باهوش و دوست‌داشتنی است، اما این بازی خوب پژمان به‌خاطر علی احمدی است. یادم نمی‌رود که در یک اثر با پژمان همبازی بودم و علی آمد، کار را دید و بسیار راحت به پژمان گفت بازی شما را دوست ندارم. بعد از آن با یکدیگر مانند دو دوست تعامل کردند، علی با پژمان تمرین‌های شخصی برگزار می‌کرد و پژمان هم حرف‌های علی را گوش کرد و البته خودش هم بسیار پیگیر و باهوش بود. خود علی معتقد است پژمان باهوش است و شاید دیگران نتوانسته‌اند به‌ خوبی از او استفاده کنند. بسیاری شب‌ها او را تشویق می‌کنم و اصلا از این انتخاب پشیمان نیستم. اگر بازهم کاری پیش بیاید حتما از پژمان استفاده می‌کنم. نکته دیگری که باید درباره پژمان جمشیدی بگویم این است که غیر از بازیگری بسیار همراه است و برای کار دلسوزی می‌کند. دوست بسیار خوبی هم هست. عجیب گوش می‌کند، عجیب تعامل می‌کند و با گروه خوش‌رفتار است. باورتان نمی‌شود چقدر به کار ما کمک کرده است. البته مشخصا نیاز به تجربه بیشتری دارد. پژمان وقتی می‌بیند نمی‌تواند با کارگردانی تعامل خوبی داشته باشد، کارش ضعیف می‌شود. »

البته این نکته که پژمان با گروه اجرای تئاتر همراه است و شخصیتی مهربان دارد، بحثی است که از زبان اغلب کارگردان‌هایی که با او کار کرده‌اند می‌شنوید و شاید به همین دلیل است که از سوی کارگردان‌ها نسبت به حضور پژمان در تئاتر اقبال وجود دارد.

چالش بزرگ پژمان جمشیدی

پژمان جمشیدی با سه نمایش در نیمه نخست امسال حضور دارد. او سال تئاتری‌اش را فروردین‌ماه با «بینوایان» اثر سروش طاهری  آغاز کرد و قرار است سخت‌ترین تجربه‌ای را که یک بازیگر می‌تواند داشته باشد را از سر بگذراند؛ پژمان جمشیدی قرار است به مدت 18 روز یا حداقل 16 اجرا همزمان در دو نمایش «یادم تو را فراموش» به کارگردانی ژاله صامتی و «دوباره اون آهنگ رو برن سم» به کارگردانی داود بنی‌اردلان حضور داشته باشد.

سعه صدر اهالی موسیقی یا کم طاقتی اهالی تئاتر؟باید تا روز 22 تیرماه صبر کنیم و نتیجه این اتفاق را ببینیم. یکی از نکاتی که در مورد پژمان جمشیدی وجود دارد این است که او در حوزه موسیقی نیز ورود کرده است و آلبومی را برای انتشار آماده دارد اما اهالی موسیقی هیچ‌گاه درمورد او اظهار نظر نکرده‌اند. شاید اهالی موسیقی به حضور افراد غیر مرتبط در حوزه خود بیشتر عادت دارند