به گزارش خبرنگار سینمایی پایگاه خبری دیباچه، سریال های ترکیه ای ضعف های بسیاری دارند؛ تا آنجا که هر مخاطب عام می تواند آنها را تشخیص دهد و درباره آنها توضیح دهد. از بازی بازیگران گرفته تا کاستی های ریز و درشتی که اساس ترین آنها فیلمنامه است.

همه آنهایی که سریال های ترکیه ای را کم و بیش دیده باشند می دانند که این آثار قصه های پر پیچ و خمی ندارند و شخصیت ها از زوایای پنهان و مبهم برخوردار نیستند و حتی خاکستری هم نیستند و این یعنی فیلمنامه قرص و محکمی در کار نیست؛ اما چرا باز هم به دیدن این آثار می نشینیم؟ پاسخ به این سوال سخت نیست؛ جذابیت های دیداری و البته شنیداری که همان موزیک است.

سریال های ترکیه ای با همه کاستی هایشان از لحاظ تولید، آثار قابل اعتنایی هستند. استفاده از ابزارهای به روز و جدید، طراحی های منحصر به فرد صحنه و لباس، که می تواند براحتی جلب نظر کند  و مخاطبان را درگیر رنگ و نور کند. البته بیشتر این آثار کارگردانی و دکوپاژ کم نقصی دارند؛ که این موضوع نشان از حرفه ای بودن عوامل دارد.

اینگونه که از روند تولیدات کمپانی های ترک پیداست، دست اندر کاران سینمای ترکیه از ضعف قصه و فیلمنامه آثار تولیدیشان با خبرند! مگر می شود پروداکشنی چنان قوی و حرفه ای از چنین چاله بزرگی در میان آثارشان بی اطلاع باشند و برای برطرف کردنش نکوشند؟! 

سالانه آثار بسیاری در سینما و تلویزیون ترکیه تولید می شود و این نشان می دهد آنها بر روی این حوزه سرمایه گذاری کلان کرده اند. برای آنها فیلمنامه و ساخت اثری دراماتیک و پر تعلیق ملاک نیست. آنها بر روی صنعت گردشگری کشورشان سرمایه گذاری کرده اند و سعی دارند با تولید آثار شیک و خوش رنگ و رو، در جذب توریست موثر باشند؛ سینماگران ترکیه دراین عرصه، از آثار فاخر چشم پوشیده اند و خود را به جریانات اقتصادی سپرده اند و سینما را به تجارتی بزرگ تبدیل کرده اند. سرمایه گذاران زیادی دراین مسیر هزینه کرده اند؛ اینجا کاشته اند تا جای دیگر برداشت کنند. هر چند سینما را از مسیر دور کرده اند( که این خود مجالی طولانی می طلبد؛ و البته هدف از این یادداشت رد یا تأیید سیاست های سینمای ترکیه نیست).

بی شک ایران از لحاظ تاریخی قدمت بسیاری دارد و مملو از بناهای تاریخی و گردشگری است که هرکدامشان ماجراهایی را در خود پنهان دارند و می توانند برای هر توریست یا گردشگر خارجی جالب و دیدنی باشند و مورد توجه آنها قرار بگیرند؛ پس با توجه به داشته های تاریخی و باستانی می توان گفت دراین مورد از ترکیه جلوتریم.

 سینمای خودمان هم از سینمای ترکیه فاخرتر و انسانی تر است؛ تنها تفاوتمان شاید این باشد که سینمای ما هنوز به صنعتی پولساز تبدیل نشده؛ یا اینکه نگاه مسئولان خیلی به سینما کاربردی نیست و گرنه می توان با اندکی درست اندیشی و فرا نگری از سینما به نفع اقتصاد کشور بهره برد؛ هرچند سینمای ما راه درازی در پیش دارد و سرمایه داران ما خیلی با سینما میانه خوبی ندارند و در عرصه اقتصادی آن را جدی نمی گیرند؛ اما می توان با برنامه ریزی بلند مدت و کاستن کمیت تولید، آثاری با کیفیت تولید کرد و از آن در جهت بهبود عرصه ای دیگر کمک گرفت؛ با آثاری به دور از سوژه های تکرای و عاشقانه اما با کیفیت و فاخر! به امید آنروز.

یادداشت وحید خانه ساز