به گزارش دیباچه، خبر خداحافظی «پدر راک ایران» از فعالیت حرفهای، جامعه هنری و علاقهمندان موسیقی را در شوک و اندوه فرو برد. کوروش یغمایی، هنرمندی که سهم بزرگی در شکلگیری و هویتبخشی به موسیقی مدرن ایران دارد، در ۷۹ سالگی اعلام کرد که برای همیشه از صحنه موسیقی کنار میرود.
براساس اعلام ایسنا، این خواننده، آهنگساز و نوازنده نامدار با انتشار پیامی، پایان رسمی فعالیتهای هنری خود را همزمان با انتشار آلبوم تازهاش با عنوان «پلاک ۴۴» اعلام کرده است. این آلبوم قرار است توسط یک شرکت آمریکایی منتشر شود.
یغمایی در پیام خود نوشته است:
«یاران عزیز، میدانید که برای ادامه این مسیر سخت و ناهموار، با کمترین امکانات، هر آنچه در توان داشتهام برای فرهنگ و هویت ایران عزیزم به کار گرفتم.»
او تأکید کرده که انتشار «پلاک ۴۴» آخرین اثر رسمیاش خواهد بود و پس از انتشار این آلبوم، فعالیت هنری را کنار میگذارد. جمله پایانی پیام او نیز احساسی و معنادار است:
«خداوند ایران را بپاید.»
این خداحافظی، بار دیگر توجهها را به زندگی هنری و نقش پررنگ یغمایی در موسیقی ایران جلب کرده است.
از شاهرود تا پایهگذاری راک ایرانی
کوروش یغمایی، متولد ۱۲ آذر ۱۳۲۵ در شاهرود، از کودکی با موسیقی بزرگ شد. آموزش سنتور را نزد پدر آغاز کرد اما جادوی گیتار مسیرش را تغییر داد. در ۱۸ سالگی گروهی اینسترومنتال تشکیل داد و تکنیک ویژهاش در نوازندگی، لقب «پنجه طلایی» را برای او به همراه آورد.
او در دهه ۱۳۵۰ با تلفیق ساختارهای موسیقی غرب و ریشههای ایرانی، صدایی خلق کرد که هیچ نمونهای مشابهش نبود. از نگاه کارشناسان بینالمللی، یغمایی بهتنهایی بنیانگذار موسیقی راک ایرانی است و نقش او در حد نامهای بزرگ این ژانر در جهان توصیف میشود.
خلق راک ایرانی در دوران محدودیت
با وجود نبود امکانات، کمبود ساز و شرایط دشوار ضبط موسیقی در آن سالها، یغمایی مسیر خود را ادامه داد. او در گفتوگویی با مجله «بیلبورد» درباره آن دوران گفته بود: «حتی پیدا کردن سیم گیتار هم سخت بود. گاهی مجبور بودیم تمام قطعه را یکجا ضبط کنیم چون پول استودیو نداشتیم.»
همین فشارها، زمینهساز خلاقیت بیشتر او شد و موسیقیاش را به گوش مخاطبان جهانی رساند. فلسفه هنریاش نیز روشن بود: «موسیقی باید بدون نیاز به درک زبان، برای هر مخاطبی در هر گوشه دنیا لذتبخش باشد.»
ماندن در ایران؛ انتخابی از جنس هویت
در حالی که بسیاری از همنسلان او مهاجرت کردند، یغمایی از ایران نرفت. درباره دلیل این انتخاب گفته بود:
«عشق من به تاریخ ایران مثل یک بیماری است. اگر از ایران میرفتم، شاید موسیقی بینالمللی کار میکردم، اما دیگر فارسی نمیخواندم.»
این دلبستگی در بسیاری از آثار او، از عاشقانهها تا قطعات اسطورهای، حضور پررنگ دارد.
سالهای ممنوعالکاری و سکوت تحمیلی
یغمایی سالها اجازه فعالیت رسمی نداشت و درباره آن نوشته است:
«با ممنوعالکار شدن، راههای شرافتمندانه برای زندگی بسته شد. تنها کاری که توانستم بکنم، فعالیت در حوزه کتاب و نوار قصه کودکان بود؛ آن هم بدون ذکر نام. من حتی ممنوعالاسم شده بودم.»
آثار ماندگار؛ از «گل یخ» تا آلبومهای بینالمللی
آغاز شهرت حرفهای یغمایی با آهنگسازی بر اشعار مهدی اخوان لنگرودی بود. «گل یخ» یکی از نخستین ترانههای ایرانی بود که مرزها را پشت سر گذاشت و در کشورهای مختلف اجرا شد.
پس از انقلاب، آلبومهایی مانند «سیب نقرهای»، «ماه و پلنگ»، «تفنگ دسته نقره» و موسیقی فیلم «گرگهای گرسنه» از او منتشر شد.
در دهه ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ نیز آثار او توسط شرکت آمریکایی Now-Again Records بازنشر و بازتعریف شد. مجلات بزرگ موسیقی جهان، از جمله MOJO و Rolling Stone، آثار او را تحسین کردند و بیلبورد نیز با او گفتگو کرد.
پایان یک مسير و آغاز یک میراث
اکنون با انتشار «پلاک ۴۴»، فصل تازهای در تاریخ موسیقی ایران باز میشود. کوروش یغمایی تنها از صحنه میرود، اما تأثیرش بر نسلهای بعد باقی خواهد ماند؛ نسلی که امروز راک ایرانی را وامدار او میداند.
خداحافظی او، پایان یک افسانه نیست؛ نقطهای است که از دل آن، مسیر تازهای برای راک ایران آغاز میشود.
