خواننده آلبوم «تا نفس هست» اعلام کرد به دلیل نپیوستن ما به کنوانسیون کپی‌رات در هیچ جای دنیا حقوق معنوی خوانندگان ما به رسمیت شناخته نمی‌شود.
دیباچه:
خواننده آلبوم «تا نفس هست» اعلام کرد به دلیل نپیوستن ما به کنوانسیون کپی‌رات در هیچ جای دنیا حقوق معنوی خوانندگان ما به رسمیت شناخته نمی‌شود.
شهرام شکوهی خواننده در گفت‌و‌گو با خبرنگار ما درباره ممنوع‌الاجرا شدن خوانندگان تصریح کرد: ما با اصل ممنوع‌الکار شدن مشکل داریم. فرق نمی‌کند که این اتفاق قرار است برای چه فردی رخ دهد. خود من به این قائلم که هنرمند باید کالای خود را عرضه کند. می‌خواهم مثالی بزنم و این حکایتی که می‌گویم، یک بحث کلی است و نباید برداشت بدی از آن کرد.اگر شما در جنگ باشید و اسلحه‌تان خالی باشد و اسلحه دشمن‌تان که پر است، روی زمین افتاده باشد، شما قائدتا باید آن اسلحه را بردارید و از آن استفاده کنید. منظور من این است که اگر شما از اسلحه دشمن بر علیه او استفاده کنید، در عمل کار مجازی انجام داده‌اید. حالا این‌که نسبت به کار شما در داخل چه تصمیمی گرفته می‌شود و چه تبعیض برای افراد قائل شوند یا نه، مساله دیگری است.
تبعیض باید از میان برداشته شود
شکوهی در ادامه اضافه کرد: من هم مثل 99 درصد آدم‌های دیگر قائل به این هستم که تبعیض کار درستی نیست وگرنه اصولا با اصل ممنوع‌الفعالیت شدن مخالفم. حالا این فردی که ممنوع‌الکار شده است، هر کس می‌خواهد باشد، هیچ فرقی نمی‌کند. اصل ممنوع‌الکار شدن به نظر من کار درستی نیست ولی یک موقعیتی است که با من و دوستان من صحبت می‌شود که شما عامدا و عاملا نباید فلان کار را انجام دهید، مثلا نباید قطعه‌ای بسازید و آن را به شبکه‌های معاند بدهید. مثلا این مسئله را به ما گفته‌اند و ما از آن اطلاع داریم خوب وقتی من عامدا این کار را انجام می‌دهم، یعنی خودم، خودم را در موقعیتی قرار می‌دهم که دچار ممنوعیت بشوم. مانند این است که شما می‌دانید قتل به قصاص منجر می‌شود اما بروید و این قتل را انجام دهید پس باید مجازات آن را نیز تحمل کنید؛ این، داستانش فرق می‌کند اما یک موقع است که شما اثری را با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تولید کرده‌اید، اثر روی فلان سایت رسمی موسیقی داخل کشور است.
هیچ کشوری حق معنوی خوانندگان ما را به رسمیت نمی‌شناسد
شهرام شکوهی با اشاره به رعایت نشدن کپی‌رایت در ایران و تاثیر آن بر روابط فرهنگی ما با جهان تاکید کرد: کار ما به صورت صوتی و یا تصویری روی سایت‌هایی قرار گرفته است و یا از شبکه‌ها پخش می‌شود؛ چون ایران جزء قانون کپی‌رایت نیست، هیچ کشوری در دنیا ملزم نیست که از حقوق مولفین ایرانی دفاع کند. شما به هر دادگاهی در هر کشوری بروید و شکایت کنید، چون خود ایران قانون را به رسمیت نمی‌شناسد، شما و حق معنوی‌تان را به رسمیت نمی‌شناسد. وقتی شما دست‌تان به هیچ‌جایی بند نیست، چه کار باید بکنید؟ تکلیف هنرمندان داخلی چیست؟ طرفدار استفاده می‌کند و هیچ راهی برای جلوگیری از این استفاده وجود ندارد و در داخل کشور هم شما را محاکمه می‌کنند که چرا فلان سایت اثر شما پخش می‌شود. اگر من اثرم را به فلان سایت داده باشم و پولی دریافت کرده باشم یا حق پخش به آن داده باشم، خوب آن موقع می‌شود همان حرفی که زدم؛ عاملا و عامدا این کار را کرده‌ام اما وقتی این کار را نکرده‌ام، چرا باید ممنوع‌الکار شوم؟ این قائده برای همه بچه‌ها بود اما خوشبختانه با حسن نیت مسئولان حل شد.
چرا نباید برای پخش کلیپ مرجع داشته باشیم؟
خواننده آلبوم «تا نفس هست» اظهار کرد: وقتی می‌گویند چرا فلان سایت موسیقی را پخش کرده است، باید پرسید که چرا فلان سایت باید مرجع شود؟ چرا این سایت نباید در ایران باشد؟ چرا نباید این سایت، یک سایت رسمی داخلی باشد؟ چرا این سایت باید برای خودش به‌نوعی برای موسیقی ایران تصمیم‌گیرنده باشد که چه کارهایی را بر روی سایت قرار دهد و چه آثاری را قرار ندهد یا تعداد بازدیدها از فلان کار در مورد موفق بودن اثر به‌عنوان مرجع شناخته شود؟
او در ادامه توضیح داد: بحث خوانندگن این است که همه کلیپ‌های ما، از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز دارند؛ همه تصاویر بازبینی می‌شوند، شعر و موسیقی آن‌ها نیز قبلا مجوز گرفته‌اند؛ درواقع ما برای تولید یک قطعه تصویری، مرحله به مرحله مجوز می‌گیریم. برای مساله پخش این آثار چرا نباید در ایران یک شبکه مجاز باشد که بتنوانیم این آثار را در آن پخش کنیم؟
خوانندگانی آمدند و گفتیم این دیگر چه مدل خواندنی است؟
شکوهی در پاسخ به این سوال که چگونه می‌شود قطعات بی‌کیفیت یکباره فراگیر (هیت) می‌شوند گفت: این‌که شما می‌گویید بی‌کیفیت حقیقت ندارد و من فکر نمی‌کنم این‌گونه باشد؛ حتما چیزی دارد. اگر شما به هر موسیقی‌ای که در هر دوره‌ای موفق شده است، نگاهی بیندازید، درمی‌یابید که جتما چیزی داشته است؛ از این مساله مطمئن باشید. دوره‌ای خواننده‌ای آمد که همه می‌گفتیم که این که خوانده یعنی چه و این، دیگر چه مدل خواندنی است؟ و ... اما کودک شش ماهه من موسیقی این خواننده که شروع می‌شد، شروع می‌کرد به تکان دادن دست‌هایش! برای هیچ موسیقی دیگری این‌کار را نمی‌کرد. بچه شش‌ماهه طبیعتا از موسیقی هیچ چیز خاصی نمی‌داند؛ نه علم دارد، نه می‌داند خواننده چه می‌گوید. آن چیزی است که من به آن، روح موسیقی می‌گویم. مطمئن باشید اثری که به قول شما ممکن است از نظر صدای خواننده، کیفیت ضبط، آهنگ‌سازی و ... کیفیت نازلی دارد، مطمئن باشید روح موسیقی را در خود دارد و هخمین روح موسیقی باعث شده است که آن اثر به قول معروف بگیرد.
کار با کیفیت ارزان نیست
شهرام شکوهی درباره ارتقای سلیقه شنیداری مردم خاطرنشان کرد: نمی‌دانم مثالی که می‌زنم درست است یا نه. شما یک مغازه لباس فروشی را تصور کنید. شما می‌روید لباسی را بخرید که قیمت آن ده‌هزار تومان است. مسلما جنس ده‌هزار تومانی، به اندازه ده‌هزار تومان برای شما کار می‌کند اما چون تنوع دارد و رنگ‌های مختلف دارد، آن را انتخاب می‌کنید. شما اگر بخواهید در یک صنعت پوشاک یا نساجی کار کنید، نمی‌توانید با ارزان‌فروشی کار کنید بلکه باید با کیفیت کار کنید. ممکن است مدتی مردم از شما لباس‌های ارزان قیمت بخرند اما بعد از این‌که می‌بیند با یک‌بار شستن، رنگ لباس می‌رود و زود هم پاره می‌شود، با خودشان فکر می‌کنند یک‌بار این‌گونه خرید کردیم الان پول سه لباس را جمع می‌کنیم و می‌رویم از مغازه دیگری که جنس‌های بهتری هم دارد لباس تهیه می‌کنیم و به مغازه‌ای که لباس بهتری دارد می‌روند.
نمی‌شود با پول خرج کردن خواننده شد
شکوهی افزود: این‌که شما می‌گویند کمیت موسیقی در ایران بسیار زیاد است، هیچ شکی در آن نیست. این‌که شاید 95 درصد اثاری که ارائه می‌شود حتی حداقل‌های موسیقی استاندارد را نیز ندارد، در این هم شکی نیست. ممکن است شنیدن این قطعه‌های کم‌کیفیت در ماشین و با صداهای بوم بوم ضبط‌صوت ماشین سطح سلیقه مردم را پایین آورده باشد اما گوش هیچ‌گاه به انسان دروغ نمی‌گوید. یکی از دلایلی که خواننده شدن سخت است این است که شما نمی‌توانید مردم و گوش‌شان را فریب دهید. ممکن است بتوانید با پول خرج کردن هنرپیشه شوید ولی قطعا با پول خرج کردن خواننده نمی‌شوید. درنهایت ان‌چه برای شما مخاطب جمع می‌کند، کیفیت موسیقی شما، شامل شعر، آهنگ، تنظیم، صدای خواننده و نحوه خواندن وی به‌صورت مجموع است.
عکس: اختصاصی دیباچه - زهرا رمضانی
