به گزارش دیباچه به نقل از Defector، جشنواره فیلم نیویورک از ۲۷ سپتامبر آغاز شده و تا ۱۴ اکتبر ادامه خواهد داشت.
این زمان از سال برای نمایش فیلم‌های بخش مسابقه در جشنواره فیلم نیویورک در نظر گرفته شده است. این دوره مهم بوده و در این جشنواره بهترین فیلم‌هایی که انتظار می‌رود شانسی در اسکار امسال داشته باشند به نمایش درمی‌آیند.

 جشنواره امسال فهرستی از فیلم‌های غافلگیرکننده‌ای از سراسر جهان جمع آوری کرده است. برخی از این فیلم‌ها، مانند آنورا (Anora)، پسران نیکلی (Nickel Boys)، کوئیر (Queer)، و آخرین ساخته دیوید کراننبرگ به نام کفن‌ها (The Shrouds) از سوی مردم مورد استقبال قرار گرفته‌اند. در ادامه تعداد دیگری از بهترین‌های جشنواره امسال معرفی شده است.

بروتالیست (The Brutalist) به کارگردانی بردی کوربت

داستان بلندپروازانه بردی کوربت از لازلو (آدرین برودی)، استاد معماری مبتکر، اما مشکل‌دار و بازمانده هولوکاست که در آمریکای پس از جنگ کار می‌کند. این فیلمی است که به دو بخش تقسیم می‌شود: اولی، رویای تب بر جاه‌طلبی و وعده مستانه آمریکا که از طریق تجربه مهاجران دیده می‌شود و دوم، تخریب سیستماتیک آن وعده. بروتالیست زرق و برق دار است و دنیای آن کاملاً درک شده و جذاب است، به طوری که شما را وادار می‌کند که در درون آن گم شوید.

سرزمین دیگری نیست (No Other Land) به کارگردانی بازل آدرا، یووال آبراهام، حمدان بلال، راشل زور

یک گروه فلسطینی-اسرائیلی روی این مستند درباره منطقه مسافر یاتا، جامعه‌ای در حومه کرانه باختری، که به طور پیوسته تخریب می‌شود، همکاری کردند. این فیلم مربوط به عملیات ۷ اکتبر است، اما نشان دهنده جوامع فلسطینی تحت انقیاد اسرائیل حتی قبل از نسل کشی کنونی در غزه نیست. در مرکز فیلم بازل آدرا، فعال فلسطینی و مأموریت او برای مستندسازی و محکوم کردن اتفاقاتی که در وطنش رخ می‌دهد، قرار دارد. یووال آبراهام، روزنامه نگار اسرائیلی، هم به طور مشابه می‌خواهد سوء استفاده‌های اسرائیل را مستند کند، به تلاش‌های او کمک می‌کند.

داهومی (Dahomey) به کارگردانی ماتی دیوپ

دومین فیلم ماتی دیوپ، پس از فیلم تحسین برانگیز آتلانتیک (Atlantics) در سال ۲۰۱۹، مستندی است درباره ۲۶ اثر سلطنتی دزدیده شده از پادشاهی داهومی و بازگشت آن‌ها به جمهوری بنین پس از قرن‌ها نگهداری در موزه‌های فرانسه.
 فیلم دیوپ یک مستند معمولی نیست، زیرا با ایده‌های زندگی و مرگ و تاریخ بازی می‌کند، با صدایی که از منظر مصنوع بیست و ششم و صحنه‌های اول شخص ماجرای این مصنوعات مختلف که در جعبه‌ها بسته می‌شوند و از فرانسه به غنا حمل می‌شوند، روایت می‌کند.

اوه، کانادا (Oh, Canada) به کارگردانی پل شریدر

اوه، کانادا، آخرین فیلم پل شریدر که در مورد پیرمردانی است که شکست‌های خود را برای تبدیل شدن به مردانی که آرزو داشتند را روایت می‌کنند؛ فیلمی که ممکن است به نوعی زندگی نامه خود شریدر باشد. ریچارد گی یر، در این فیلم نقش مستندساز مشهور لئونارد فایف را بازی می‌کند که با نزدیک شدن به زمان مرگش سوژه فیلمی درباره زندگی خودش می‌شود.

لئوناردو از این فرصت استفاده می‌کند تا به گناهان بزرگ زندگی خود به همسرش (اوما تورمن) و گروه فیلم اعتراف کند و دوران جوانی خود (با بازی جیکوب الوردی) را مرور کند.

فکر می‌کنم اوه، کانادا بهترین فیلم شریدر که به نوعی بیانیه او در مورد زندگی و انسانیت تبدیل می‌شود. با وجود اینکه زمان در این فیلم دستکاری شده و راوی غیرقابل اعتماد آن ممکن است برای برخی بیش از حد گیج‌کننده باشد، اما فیلم گیرا و هیپنوتیزم‌کننده است.

حقایق سخت (Harsh Truths)  به کارگردانی مایک لی

این یکی مطمئناً بحث انگیز خواهد بود. مایک لی در فیلم جدید خود، به دنبال تراژدی در زندگی روزمره جامعه اقلیت هند غربی در بریتانیا است.

 ماریان ژان بتیست نقش پانسی، زنی بدبخت و مبتلا به PTSD را بازی می‌کند که از زندگی خود، شوهرش و تقریباً از همه افراد متنفر است.
زمانی که مردم سفیدپوست نیستند، معمولاً برای شخصیت‌های دشوار و سخت دوست داشتنی صبر و حوصله کمی نشان می‌دهند، و این به ویژه در مورد یک زن سیاه‌پوست میانسال صادق است. با این همه چیزی عالی در کمدی بی رحمانه در مورد یک خانواده آسیب دیده وجود دارد که وحشتناک و نیروبخش است.

ترجمه از : محمدحسن گودرزی

انتهای پیام/