دیباچه - محسن سرافراز: از خانه بیرون می زنم اما کجا امشب، شاید تو می خواهی مرا در کوچه ها امشب، پشت ستون سایه ها روی درخت شب، می جویم اما نیستی در هیچ جا امشب؛ آری عالیجناب محمدعلی بهمنی، شاعر ترانه های عاشقانه، همانطور که شما به زیبایی سرودید، حال، این ترانه، وصف این روزهای ماست که باید در جستجوی اشعار شما باشیم و با خاطرات و دکلمه های شما زندگی کنیم.
چه خوش سعادت بودیم که در لحظات نابی که زنده یاد محمدعلی بهمنی و زنده یاد ناصر عبداللهی همکاری مشترکی داشتند، آثار درخشانی از ترانه های این شاعر پر آوازه ی کشورمان به ثبت رسید و ماندگار شد تا نسل های مختلف بتوانند از شنیدن آن لذت ببرند.
یکی از متفاوت ترین ترانه های زنده یاد محمد علی بهمنی ترانه «دهاتی» بود که واکنش های مختلفی را در پی داشت.ترانه ای که به زیبایی « شادمهر عقیلی » آن را خواند و تبدیل به یکی از پر مخاطب ترین و جنجالی ترین ترانه های زمان خودش شد.
«خرچنگ های مردابی» (زنده یاد حبیب)، «چه آتش ها» (همایون شجریان)، «پرده نشین» (علیرضا قربانی)، «هوای قفس» بهار بهار ( زنده یاد تورج شعبان‌خانی و سپس زنده یاد ناصر عبداللهی ) و... بخشی از آثار ماندگار این استاد ادبیات ایران در همه سالهای همنشینی با خواننده های ایرانی است.
حواشی
- برخی حواشی پیرامون زنده یاد محمدعلی بهمنی هم در نوع خود جالب توجه است؛ مثلا اینکه گفته می شود زنده یاد « حبیب »خوانندۀ قطعه ی "خرچنگ های مردابی"، یکی از ابیات این غزل را به‌سبب بی‌دقتی اشتباه خوانده است. به‌این‌ترتیب که دریکی از بیت ها به‌جای عبارت «کمالِ دار برای منِ کمال‌پرست» خوانده است: «کمال‌دار را برای منِ کمال‌پرست» که این مسأله سبب رنجش محمدعلی بهمنی شده است
متن ترانه :
رسیده‌ام به کمالی که جز اناالحق نیست
کمالِ دار برای من کمال‌پرست
هنوزم زنده‌ام و زنده‌بودنم خاری است
به تنگ‌چشمي نامردم زوال‌پرست
اما شاید یکی از بحث برانگیز ترین اتفاق های چندسال اخیر، افشاگری زنده یاد محمدعلی بهمنی در خصوص نحوه درگذشت زنده یاد ناصرعبداللهی بود که بسیار بازتاب پیدا کرد.
گفتنی است محمدعلی بهمنی شاعر غزل‌سرا درپی سکته مغزی و وخامت شرایط جسمانی، در سن ۸۲ سالگی (جمعه ۹ شهریور ۱۴۰۳) در تهران درگذشت.
وی دوران کودکی و نوجوانی را در تهران، کرج و بندرعباس گذراند و پس از تحصیلات مقدماتی از زمان کودکی در چاپخانه‌های تهران به کار پرداخت.
او در چاپخانه با زنده یاد « فریدون مشیری» که آن روزها مسئول صفحه ادبی هفت‌تار چنگ مجله روشنکفر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که او تنها ۹ سال داشت، در مجله روشنفکر به چاپ رسید.
شعرهای وی از همان زمان تاکنون به طور پراکنده در بسیاری از نشریات کشور و مجموعه شعرهای مختلف و جنگ‌ها، انتشار یافته است و بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیماست.
انتهای پیام/
