دینا محمدی: پوریا هومان از سال ۷۹ وارد عرصه موسیقی شد و از آنجا که معلم پرورشی اش به نواختن سازِ دَف می پرداخت، او نیز راغب شد که این ساز را فرا بگیرد. همچنین با فیلم های آموزشی و کتاب های استاد بهمن رجبی آشنا شد و پس از آموختن درس تئوری و سلفژ موسیقی از سال ۹۳ وارد دانشگاه تهران شد و از تجربیات حسین مهرانی در این زمينه بهره برد.
پوریا هومان نوازنده و مدرس موسیقی در گفت و گو با دیباچه گفت: در این سال ها، ساز های زیادی را تجربه کردم که در بین آن ها ساز های کوبه ای چه در ارکستر و چه به صورت سولو مهم ترین آن ها بوده، اما آنچه که جای تاسف دارد آن است که هنوز بخشی از ساز های کوبه ای هستند که ما چندان شناخت کافی از آن ها نداریم و این عدم ناشناخته شدن تقصیر ما نوازنده های ساز است. همچنین از آنجا که ارائه این نوع ساز ها آن طور که باید، صورت نگرفته و رویشان عملکردی مطلوب انجام نشده، سبب شده که این ساز ها ناشناخته باقی بماند .
همچنین ساز های کوبه ای همه یکسان نیستند و مهم ترین مسئله و چالش آن است که متاسفانه این تفکر رایج شده که ساز های کوبه ای را میتوان مثل هم نواخت. در صورتی که اصلا چنین نیست.
« هومان » که نزد استاد حکیم لودین کوناکول ( ریتم خوانی جنوب هندوستان ) و کانجیرا و کاخن را آموخته، بیان کرد: هر ساز کوبه ای روح مخصوص خود را دارد که برایش باید جدا وقت گذاشت؛ چرا که هر ساز از تکنیک مخصوصی پیروی می‌کند. ریتم، نوع بیان ، همراهی در موسیقی و سولو فرق می‌کند و هر کدام از آن ها باید به سمتی برده شوند که بایکدیگر متفاوت هستند. در هر صورت باید دیدگاه اهالی موسیقی نسبت به این ساز تغییر کند چراکه دیدگاه خوبی نسبت به ساز های کوبه ای آن چنان که باید وجود ندارد.
او که کارشناسی ارشد اتنوموزیکولوژی از دانشگاه هنر تهران و کارشناسی مترجمی زبان انگليسی از دانشگاه شیراز را دارد، گفت: جایگاه ساز های کوبه ای هم اکنون با توجه به اینکه دنیا به سمت مدیا و رسانه رفته، نسبت به گذشته پیشرفت چشمگیری داشته چراکه پیش تر اهالی این ساز نمی توانستند تعاملی با نوازنده های این نوع ساز ها در کشور های دیگر داشته باشند و از آن ها یاد بگیرند.اما هم اکنون با سیر جهانی به سمت رسانه، این امکان به وجود آمده که بتوانیم با نوازنده های ساز های کوبه ای حتی در کشور هایی چون آمریکا ،استرالیا و آلمان ارتباط بگیریم و از یکدیگر تکنیک،ریتم و مباحث جدید را آموزش ببینیم.
این مدرس موسیقی که نزد استاد "دَرشن آنند" به فراگیری ساز طبلا هم پرداخته، ادامه داد: هم اکنون در جهان، ساز های کوبه ای که با دست نواخته می شوند، پیشرفت چشمگیری حاصل شده است. هَند درام ها ( ساز های کوبه ای که با دست نواخته می شوند) تکنیک و ریتم شان نسبت به گذشته بالاتر رفته اما در کشورِ ما آن چنان که باید در زمینه ساز های کوبه ای فرهنگ سازی نشده است؛ در ارتباط با شیوه آموزش متدیک نتوانسته آن طور که باید جایگاهی را برای علاقه مندان به این عرصه فراهم کند، بنابراین آموزش این نوع موسیقی وام گرفته از شیوه سرایش و سلفژ است و بنده به نوبه خود برای ساز های کوبه ای ایرانی متد سه مرحله ای طراحی کرده ام که عبارت است از شیوه های مختلف خواندن وزن از جمله شیوه عددی،هجائی و اتانینی وجود دارد و در شیوه نُت خوانی که خواندن نت ها با اسم مشخص آن ها می باشد، مرحله دوم این سیستم را تشکیل می دهد. در مرحله آخر هنرجو همزمان نت ها را با توجه به وزن مشخص می خواند و می نوازد.
او که در ساز تمبک علاوه بر استاد بهمن رجبی با استاد پژمان حدادی آموزش دیده بیان کرد: در کشور ما موسیقی ملی، موسیقی کلاسیک ایرانی و موسیقی نواحی مختلف مهجور مانده اند، به گونه ای که به آن ها رسیدگی نمی‌شود. این موسیقی در تمام دنیا حمایت گر و تامین کننده دولتی دارند و بودجه ای از دولت برای آن ها در نظر گرفته می‌شود و در حالی که در کشور ما موسیقی های بازاری و مصرفی بسیار زیاد تولید می‌شود و مافیا در کنسرت و تولید آلبوم و مسائل دیگر دست دارند؛ همه این ها دست به دست هم داده تا موسیقی سنتی، کلاسیک ایرانی و موسیقی محلی به سمت نابودی مطلق سیر کند و پیشکسوتان که در این زمينه زحمت بسیاری کشیدند، متاسفانه خانه نشین شدند و در اپیدمی کرونا نیز بر این ضعف ها افزود و با تعطیلی کنسرت ها ضربه مهلکی رابه این عرصه وارد نمود که باید برای جبران آن تمهیداتی اساسی اندیشیده شود.
او گفت: جشنواره موسیقی برای توجه بیشتر به عرصه موسیقی می‌تواند موثر باشد به شرط اینکه به لحاظ برگزاری و پشتوانه دولتی محکم پیش بروند و بودجه آن ها تامین شود و اساتید پیشکسوتان و متخصصان اهل فن در آن حضور یابند.
هومان که ساز "کمانچه" را نزد استاد "اردشیر کامکار" آموخت، ادامه داد: اگر بخواهد، هم چنان بی مهری هایی نسبت به موسیقی و اهالی موسیقی صورت گیرد و این عرصه مورد توجه از سوی دولت و وزارت ارشاد پشتیبانی نشود و حمایت و همدلی نداشته باشد ،نمی‌تواند به مسیر خود ادامه دهد.
حمایت و همدلی و پشتوانه موزیسین ها لازمه این مسیر است و جشنواره های موسیقی که با شرکت اساتید موسیقی معتبر برگزار شوند به تبع، کمک شایانی به رشد موسیقی و همه گیر شدن آن و در نهایت نتیجه مثبت خواهد بود.
