فاطمه چشمی : نعیمی درام نویس و کارگردان صاحب سبکی است که همیشه نمایش های پرمخاطبی را به روی صحنه برده است، جایزهٔ اول نمایشنامهٔ اقتباسی برای نمایش"مکبث" از بیست وسومین جشنوارهٔ بین‌المللی فجر، جایزه اول نمایشنامه‌نویسی ازاولین جشنوارهٔ سراسری نمایشنامه‌نویسی کودک و نوجوان برای نمایشنامه‌"قصهٔ خوب خداً و جایزهٔ نمایشنامه‌نویسی برتر از سومین جشنواره تئاتر ماه برای"امشب دیگر مهره‌های پشتم نی‌لبک می‌زنند" از جمله افتخارات او محسوب می شود.

برای نوشتن، این آدم ها و سوژه ها هستند که مرا انتخاب می کنند

کارگردان تئاتر سقراط در پاسخ به خبرنگار دیباچه درباره چگونگی شکل گیری متن این نمایشنامه گفت:همه  ما « سقراط » را می شناسیم،من از وقتی که اولین دوره های مطالعاتم شروع شد،هیچ وقت جزء  برنامه هایم رفتن به سوی سقراط نبود،چون انگار نامش ترسناک است،ولی در برهه ای احساس کردم که چیزی من را به سوی او جلب می کند،این لطفی بود که گویا با آشنایی بیشتر با این مرد زندگی خودم نیز متحول شود و به فهم بهتری از خود و اطرافم برسم، سقراط ویژگی های خاصی را برای تبدیل شدن به یک درام داشت، از لحظه تولد تا پایان زندگی اش داستانی درام گونه دارد تا حدی که در دنیای غرب او را همپایه با مسیح می دانند.شباهت های زندگی حضرت مسیح و سقراط برای من بسیار هیجان انگیز بود و من را به نوشتن ترغیب کرد، و در تمام این دوران از نوشتن نمایشنامه تا تمرین ها و هم اکنون که پنجمین دوره اکران این تئاتر را شاهد هستیم هر روز علاقه من به این اثر بیشتر شده است.

اسقبال تماشاچی از سقراط، هم بد است هم خوب !

در ادامه نعیمی از علت اسقبال خوب مردم از این نمایش بعد از پنج دوره گفت: این استقبال از نظر من هم نشانه ی بدی است و هم نشانه ی خوب، چون من در شرایطی این نمایشنامه را نوشتم که ضرورتی در جامعه حس کردم برای خلق این اثر، در سال 92 حس کردم جامعه ی ما نیازی به مطالعه در خود نمی بیند و گویا می خواهد در جهل غرق شود،در کنار محتوای این اثر نقد قدرت نیز مطرح شده و انسان هایی که قربانی این ماجرا می شوند،و سال های بعد نیز دیدم که جامعه خواهان دیدن و شنیدن این نقد هست.در دل جامعه ایران این اثر زنده است.

این تاسف بار است که این تئاتر بعد از پنج بار اکران هنوز هم شرح حال جامعه ی من است،یعنی جامعه من از پنج سال پیش تاکنون به سمت بهبودی نرفته،این قسمت دردناک ماجراست،و این دلیل پاسخ من به کسانی بوده که می پرسند کدام اثر را می خواهی دوباره به صحنه ببری و هر بار جواب من نمایش «سقراط» است!

ولی از این بابت خوشحالم که حرف این نمایشنامه همیشه شرح حال زمانه خودش است، و ما می دانیم در تمام اعصار انسان هایی هستند که به خاطر عقاید خودشان حتی جان خود را از دست می دهند.

هیچ سانسوری در طول این سال ها در نمایش سقراط اعمال نشد

کارگردان سقراط درباره سانسور و کیفیت اجرای این اثر می گوید: اصلا و تحت هیچ شرایطی شاهد ممیزی نبودم و این نمایش بدون کمترین ممیزی یا بهتر بگویم هیچ گونه ممیزی اجرا شد، تنها ایراداتی به تک خوانی های بانوان گرفته شد که با دوخوانی ها رفع شد.

هیچ وقت تمایل به تغییر تیم بازیگری در اجراهای مختلف ندارم

نعیمی درباره علت تغییر بازیگران اصلی در طی چندین بار اجرای این نمایش گفت: من تمایلی به تغییر بازیگران ندارم،ولی شرایط ناخواسته ای پیش آمد، و آن درگیر بودن برخی از بازیگران مثل خانم « لادن مستوفی بود» که در حال فعالیت در دیگر آثار سینما یا تئاتر بودند، من گویا مجبور بودم از نو کار را بسازم ،تصمیمی که گرفتم این بود که از بازیگران خود اثر استفاده کنم و فقط جا به جایی انجام شود، انگار کاراکترهای « سقراط »هیچ وقت پیر نمی شوند و مانا هستند.

آقای آئیش خودش یک سقراط است!

نعیمی در پاسخ به علت انتخاب آئیش برای این نمایشنامه گفت: اگر آقای آئیش نبود چه کسی باید می بود؟ در برهه ای زمزمه هایی شد که گویا آقای این بازیگر دیگر تمایل به بازی در تئاتر ندارند و من با خودم فکر می کردم که آیا بدون وجود ایشون حاضر هستم این نمایشنامه را اجرا کنم؟ ترجیح می دهم این نمایش فقط با وجود آقای آئیش اجرا شود.

او همزمان یک جنون و یک نبوغ خاص دارد و این همان چیزی است که باعث می شود همیشه خلاق باشند، برای من همیشه این جذاب بود که « آئیش » خودش یک سقراط است، حتی می توانم بگویم سقراط تر هم شد،نوع نگاه او به مردم و جامعه طوری شده بود که بارها از ایشان شنیدم به خاطر تاثیرپذیری از سقراط دید جدیدی پیدا کرده است.امیدوارم این تاثیر مثبت روی تماشاگر هم باشد، سقراط در حال حاضر جزء میراث مخاطب است و تنها متعلق به ما نیست.

نوشتن نمایشنامه ایرانی، سخت نیست

در ادامه « محمدرضا نعیمی » در پاسخ  به « چشمی » خبرنگار دیباچه ازعلت کمبود متن های بومی در تئاتر ایران و استفاده بیشتر از آثار اقتباسی خارجی گفت: این موضوع بر می گردد به اینکه اساسا نوشتن نمایشنامه ایرانی به مراتب سخت تر از استفاده از متن های خارجی و اقتباسی نیست، بلکه این مجوز گرفتن نمایشنامه های ایرانی است که بسیار دشوار می شود؛

 من اگر بخواهم نمایشنامه ای بنویسم به شدت باید مراقب قومیت ها باشم، و از یک سری خط قرمزهای حکومتی خارج نشوم، و به این شکل ترجیح من است که یک نمایشنامه خارجی را کار کنم که بتوانم مجوز کار را بگیرم چون در آن صورت داستان در ایران اتفاق نیفتاده و مشکلی وجود نخواهد داشت.به نظر من شورای نظارت و ممیزی ما و کسانی که تصمیم گیرنده هستند باید سعه صدر خود را بالا ببرند و باید بدانند تئاتر ذات انتقادی دارد، تئاتر ذات خنثی و بی تفاوتی ندارد،تئاتر قرار است نیشتر به ذهن مخاطب بزند،وقتی ما نسبت به این مهم و انتقاد ترس داریم، درام نویسی ما رشد نخواهد کرد.

چرا به الگوهای بومی وطن مان نگاه نمی کنیم؟

در پایان نعیمی درباره وضعیت تئاتر در ایران گفت: در کشور ما، به واسطه فرهنگ غنی و وجود کتب ارزشمند مثل شاهنامه،منطق الطیر، مثنوی معنوی ،کلیله و دمنه و...همه چیز برای زادن بهترین آثار فراهم است،فکر نکنید ما دغدغه نوشتن این آثار را نداریم، تنها ترس من این است که مدت زیادی مثلا یک سال وقت بگذارم و در انتها با یک جمله«  در این مقطع به صلاح نیست»، زحمات من هدر برود.مشکلات جوانان و معضلات اجتماعی باید همین طور که وجود دارد و خارج از لفافه های رایج در تئاتر مطرح شود تا تاثیر مثبت روی مخاطب داشته و به رفع این مشکلات کمک کند.