آهنگی که برای تمام نسل ها جاودان شد

محمد حسن گودرزی: برای بیشتر افراد در سراسر جهان، سری انیمیشن های پلنگ صورتی یکی از بخش های مشترک خاطرات کودکی را تشکیل می دهد. در واقع می توان گفت انیمیشن پلنگ صورتی که ساخت و پخش آن از دهه 60 میلادی آغاز شد تاکنون میلیون ها کودک و بزرگسال را شاد کرده و تبدیل به بخش مهمی از خاطرات افراد از تلویزیون است.

در مورد تولد این شخصیت محبوب که در در ۱۲۴ فیلم کوتاه و ۱۰ نمایش تلویزیونی حضور داشته بسیار نوشته شده و ماجرای تولد این شخصیت کارتونی بسیار شنیدنی است. در سال 1963، فیلمی سینمایی به نام پلنگ صورتی (The Pink Panther) به کارگردانی بِلِیک ادواردز (Blake Edwards) ساخته شد که مصمونی کُمدی داشت. این فیلم روایت تلاش های نافرجام یک کارگاه دست و پا چلفتی به نام کلوزو بود که سعی داشت الماسی گران قیمت به نام پلنگ صورتی را پیدا کند. تهیه کنندگان فیلم تصمیم گرفتند که عنوان بندی جذابی برای فیلم بسازند و نتیجه آن خلق شخصیتی به نام پلنگ صورتی بود.

اما چیزی که بیش از هر نکته دیگری در ذهن علاقه مندان به این شخصیت کارتونی باقی مانده، موسیقی متن این فیلم است که بعد ها در کارتون هایی که با محوریت پلنگ صورتی ساخته شد، استفاده گردید.

ضبط های مختلفی از این قطعه موسیقی در تمام سری فیلم پلنگ صورتی به جز فیلم شلیکی در تاریکی (A Shot in the Dark ) و کارگاه کلوزو (Inspector Clouseau) و در آثار بی شماری که در آن شخصیت پلنگ صورتی ظاهر می شود، استفاده شده است. این آهنگ که در کلید می-مینور (E مینور) نوشته شده است.

این قطعه موسیقی، توسط آهنگسازی ایتالیایی الاصل با نام انریکو نیکولا مانچینی (Enrico Nikola Mancini) مشهور به هِنری مانچینی (Henry Mancini) ساخته شد. مانچینی در سال ۱۹۴۶ وارد حرفه موسیقی شد و به عنوان نوازنده و تنظیم‌کننده ارکستر گلن میلر(Glenn Miller Orchestra) فعالیت حرفه ای خود را آغاز کرد. پس از درخشش مانچینی برای ساخت موسیقی فیلم ابوت و کاستلو (Abbott and Costello) در سال ۱۹۵۲، وی به عنوان آهنگساز فیلم شهرت یافت. به‌طوری ‌که کمپانی فیلمسازی یونیورسال او را تمام وقت برای برنامه‌های خود به کار گرفت.

هنری مانچینی در کتاب زندگی نامه خود به نام "آیا آنها موسیقی را درک کردند؟" (Did They Mention the Music?) در مورد چگونگی ساخت آهنگ فیلم پلنگ صورتی اینگونه صحبت کرده است:

من به آنها [انیماتورها] گفتم که می توانم با همان سرعتی که انها انیمیشن را می سازند گام موسیقی را بنویسم. به طوری که در هر زمان شخصیت انیمیشنی حرکت قابل ملاحظه ای داشت موسیقی آن را بسازم. [انیمیشن سازان] یک سکانس را تولید و آن را به پایان رسانده و من به آن نگاه کردم. تمام صداهای موسیقی به خوبی روی حرکات انیمیشن جا افتاده بود. برای نوازنده ساکسیفون، شخص خاصی را به نام پلاس جانسون (Plas Johnson) مد نظر داشتم. تقریبا تمام اعضای گروه موسیقی را جمع کرده بودم و نت های موسیقی را برایشان نوشته بودم. جانسون کسی بود که صدا و سبکی را که برای این آهنگ می خواستم را داشت.

این موسیقی متن، در سال 1963 نامزد جایزه اسکار بهترین موسیقی متن شد اما در نهایت موسیقی متن فیلم مِری پاپیینز (Mary Poppins) برنده این جایزه شد. این آهنگ در آلبوم موسیقی متن فیلم قرار گرفت و در سال 1964 به عنوان تک آهنگ (در ایالات متحده) منتشر شد؛ و در جمع ده آهنگ برتر سال در جدول آهنگ های سال رسید و علاوه بر این موفقیت، سه جایزه گِرِمی را به دست آورد. از این موسیقی متن به عنوان یکی از آثار برگزیده موسیقی جهان نه تنها به عنوان موسیقی متن فیلم، بلکه به عنوان یک قطعه موسیقی به یاد ماندنی در تاریخ موسیقی جهان نام برده شده و در بسیاری از مدارس موسیقی تدریس می شود.