به گزارش خبرنگار سینمایی
دیباچه، سینمای کودک و نوجوان یکی از گونه های مهجوری است که همیشه نادیده گرفته شده و توسط سینماگران مورد بی مهری قرار گرفته است؛ نگاهی اجمالی به سینمای کودک و نوجوان طی این سالها گواهی بر این ادعاست.
سینمای کودک و نوجوان در ایران از آغاز تاکنون با فراز و نشیب های فراوانی همراه بوده و با وجود تلاش های بسیار همچنان در حاشیه قرار دارد و آنچنان که باید روند درستی را طی نکرده است. این وضعیت تا به آنجا بغرنج است که وجود معدود جشنواره های دولتی و غیر دولتی هم دردی از آن دوا نمی کند.
سینمای کودک و نوجوان پیش از انقلاب
کانون پرورش فکری کودکان یکی از سازمان هایی است که از سالهای پیش از انقلاب تاکنون در پیشبرد سینمای کودک و نوجوان تلاش کرده اما آنچنان که باید به نتایج درخور نرسیده است.
البته باید گفت طی این سالها، فیلمسازان نسبت به سینمای کودک و نوجوان علاقه نشان داده اند و اقدام به ساخت آثاری کرده اند که برخی از آنها جزو آثار درخور این عرصه به حساب می آیند.
«رسول پسر ابوالقاسم» ساختهٔ داريوش فرهنگ از نخستين فيلم‌هاى است که دربارهٔ نوجوانان و قشر محروم جامعه که در اواخر دهه 50 ساخته شده است.
داریوش مهرجویی یکی دیگر از کارگردان هایی است که به سراغ ژانر کودک و نوجوان رفته و در سال 1359 فیلم «مدرسه ای که می رفتیم» را با سرمایه کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ساخته است؛ فیلمی که در زمان ساختش اجازه اکران نگرفت.
سینمای کودک و نوجوان پس از انقلاب
پس از انقلاب نیز، سینمای کودک و نوجوان تحت تأثیر شرایط موجود دچار رکود شد و تا چند سال فیلمی برای کودکان و نوجوانان ساخته نشد، جز انیمیشنی ضعیف به نام «ابراهیم در گلستان» که ایرج امامی سازنده اش بود و مورد استقبال کودکان و نوجوانان دهه 60 قرار نگرفت.
در همان سالها و شاید کمی بعد بود که مرضیه برومند فیلم «شهر موشها» را ساخت و حال و هوای سینماهای آن روزها را عوض کرد و خنده بر لب کودکان و نوجوانان آن دوران نشاند و از آن پس سینما حال و روز بهتری پیدا کرد.
کیومرث پور احمد در سال 1363 «بی بی چلچله» را ساخت و پس از آن، کم کم کارگردان هایی چون امیر نادری، عباس کیارستمی، بهرام بیضایی و ابراهیم فروزش به میدان آمدند و آثار مطرحی در عرصه سینمای کودک نوجوان ساختند که فیلمهای «دونده»، «خانه دوست کجاست»، «باشو، غریبه ای کوچک» و «کلید» حاصل همان دوران است، آثاری که توانستند نام ایران را در عرصه جهانی و بین المللی و مطرح کنند.
سینمای کودک و نوجوان طی این سالها
سینمای کودک و نوجوان اما طی سالهای اخیر رشد چشمگیری نداشته و جشنواره تخصصی این گونه سینمایی نیز، نتوانسته در بهتر شدن اوضاع موجود تأثیری ایجاد کند.
جشنواره فیلم کودک و نوجوان سی دوره برگزار شده، اما خروجی قابل قبولی نداشته است شاید به این دلیل که آثار قابل تأملی در این رویداد سینمایی به روی پرده نمی رود! سینماها سهم به سزایی در اکران اینگونه آثار ندارند و تهیه کنندگان به ساخت آثار کودک و نوجوان تمایل نشان نمی دهند و چنین است که سینمای کودک و نوجوان همچنان مهجور است و این در حالی است که جای چنین ژانری در سینمای ما همچنان خالی است.
سی امین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان تا 15 تیر ماه سال جاری در اصفهان ادامه خواهد داشت و در این مدت 35 فیلم ایرانی و خارجی در دو بخش کودک و نوجوان به نمایش در خواهد آمد.
فیلم های این جشنواره در پنج سالن سینمایی شامل سالن‌های شماره ١، ٢ و ٣ پردیس سینمایی چهارباغ، ٢ سالن سینما فلسطین و سینما سپاهان به اکران درمی‌آیند.
به امید اینکه هزینه های کلانی که صرف برگزاری چنین جشنواره ای می شود بتواند در پیشبرد سینمای کودک و نوجوان موثر باشد تا بالاخره این رکود تمام شود!
شما بجای بررسی دلایل، بیشتر به تشریح شرایط گذشته و فعلی سینمای کودک و نوجوان پرداختین. اولاً که سینمای کودک و نوجوان بصورت صنعتی پولساز و جدی در انیمیشن های خوش تکنیک و بروز با تکنولوژی هالیوود و برخی کشور های دیگر به وفور دیده می شود و همینطور فیلم های تلفیقی (فیلم زنده و انیمیشن) و همینطور عروسکی زیادی نیز در کشورهای صاحب این صنعت خلق شده. متأسفانه در ایران بعلت عدم وجود فیلمنامه قوی و سرمایه گذار مناسب، در عین حال تکنولوژی های روز دنیا، اگر گاهی فیلمی برای گروه کودک و نوجوان خلق می شود از کیفیت مطلوبی برخوردار نیست و بعضاً به سبک دهه 60-70 می باشند. ضمن اینکه سینمای کودک و نوجوان در ایران از طرف مخاطب خیلی جدی گرفته نمی شود هیچ چیز هم برای تهیه کننده و کارگردان بدتر از این نیست که مغفول بماند. 
