جلیل سامان: دیروز در میان شلوغی كارهای خودم و تماشاگران، در آخرین روز نمایش فیلم های جشنواره در سینماها توانستم «ماجرای نیمروز» مهدویان را ببینم و ذوق زده شوم. امیدوارم مهدویان همچنان در همین ژانر مستندگونه به كار خود ادامه بدهد.
كارگردانی او در میان همه فیلمسازان ایرانی بی نظیر و بی رقیب است. تاریخ ایران ما پر از لحظات غم انگیز و با شكوه است. سینمای ما چهل سال از مردم كشورش عقب مانده است، شاید «ماجرای نیمروز» را باید سال های 60 می ساختند كه در تصمیم گیری خیلی از جوان ها اثرگذار بود. «ماجرای نیمروز» هم از نظر فضاسازی ما را 30 تا 40 سال به عقب پرتاب می كند و هم از جهت موضوعی. شاید سازمان منافقین دیگر دغدغه مردم نباشد اما برای آنها كه در آن سال ها زندگی كرده اند نوستالژی و خاطره و برای آنهایی كه نبوده اند سفر كوتاهی در زمان است.
«ماجرای نیمروز» با فیلمنامه ای دقیقتر می توانست نسبت گذشته و حال را برقرار كند واقعیت این است كه تماشاگر اگرچه به گذشته پرتاب می شود اما تجربه شخصیت های اصلی را از سر نمی گذراند. برای اینكه تجربه فیلم، تجربه مخاطب شود باید بیشتر به شخصیت ها و دغدغه هایشان نزدیك شد، باید بیشتر با خلوت شخصیت ها می بودیم؛ دلتنگی ها و عشق و نفرت ها. زاویه دوربین و روایت مهدویان امکان نزدیکی مخاطب به شخصیت ها را نمی دهد و این باعث شده ماجرای نیمروز را مخاطب از سر نگذراند و مثل موزه تماشا كند اما همین قدر هم غنیمت بزرگیست.
