جُنگ هایی تکراری و کسل کننده

به گزارش رادیو و تلویزیون دیباچه، درایام اعیاد ملی و مذهبی یکی از برنامه های ثابت کنداکتور تلویزیون جنگ های شادی می باشد که به فراخور در نقاط مختلف کشور و عمدتا در سالن ها و یا میادین شهری برگزارمی شود، اتفاقی که به خودی خود و درابتدای امر مثبت به نظر می رسد اما با اندکی بررسی بیشتر به نقاط ضعف آن پی می بریم.

با پایان ماه محرم و صفر و آغاز ماه ربیع که سرشار از مناسبت ها و جشن های مربوط به اهل بیت(علیهم السلام) می باشد، برنامه سازان تلویزیون برای پر کردن آنتن رسانه ی ملی دراین مناسبت ها به سراغ جنگ های مردمی می روند، برنامه هایی که با اجرا در بوستان ها و فرهنگ سراها عمدتا با حضور جمعیتی از مردم همراه می شود و شکل برنامه به این گونه است که یک یا دومجری درجه دو صدا و سیما با لبخند هایی بعضا مصنوعی و با اصرار بر تهییج حضارسعی بر گرم کردن تنور برنامه دارند و در طول این شوی تلویزیونی معمولا دو یا سه هنرمند اعم از بازیگر و خواننده ی درجه دو نیز دعوت به عمل می آید که به وزن برنامه افزوده شود و البته دربین این هنرمندان یک مدیر که معمولا ازبین اسپانسرهای برنامه است هم چند دقیقه ای بالاجبارسخنرانی می کند.

شاید بتوان پایه گذار چنین برنامه هایی را برنامه ی «جشن رمضان» شبکه تهران دانست که با اجرا و قالب نوی آن روزهای برنامه تا حد زیادی رضایت بینندگان را کسب کرده بود، اما با گذشت سال های ازاین شکل برنامه سازی و هم چنین عدم ایجاد نوآوری دراین برنامه ها و اصرار بر اجرای یک فرمول قدیمی باعث شده است که این جنگ ها درجذب مخاطبان موفقیت خاصی به دست نیاورند و تنها اقدامی برای پرکردن آنتن اعیاد رسانه ی ملی باشند. مدیران و برنامه سازان رسانه ی ملی باید به جمع بندی دوباره ای برسند که جذب مخاطب در چه اولویتی برای آن ها می باشد، اگر این موضوع مهم است باید یا قالب برنامه سازی خود را تغییر دهند و یا با اصلاحاتی از جمله استفاده از مجریان و مهمانان جذاب و سرشناس، مخاطبان را پای تلویزیون بنشانند.