دیباچه: محمد رحمانیان رضایت نداشتن از بازی رضا یزدانی در نمایش «عاشقیت» را تکذیب کرد اما شواهد گواهی دیگری می‌دهند.
به گزراش خبرنگار تئاتر
دیباچه؛ محمد رحمانیان که نمایش «آدامس‌خوانی» را در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه دارد، ضمن اعلام این خبر که تمرین‌های «عاشقیت» ادامه دارد، دلیل جایگزین شدن این اثر با نمایش «آدامس‌خوانی» گفت: یکی از مشکلات عاشقیت این بود که تماشاخانه ایرانشهر امکان آن تعداد مانیتوری که برای اجرا نیاز است را ندارد، اصلا جایی برای مانیتور‌ها وجود ندارد. بنابراین باید به سالن بزرگتری فکر کنیم چون گروه موسیقی در چیدن ابزارشان مشکلاتی داشتند.
این صحبت‌ها در شرایطی مطرح شده است که پیش از این منبعی موثق به
دیباچه خبر داده بود «عاشقیت» به مدت دو ماه تمرین شده بود اما به دلیل آماده نشدن یکی از بازیگران این نمایش؛ یعنی رضا یزدانی و در سطح مطلوب نبودن بازی او، از سوی محمد رحمانیان نمايش «آدامس‌خوانی» که سال گذشته در گالری آريانا اجرای عمومی داشته است، جایگزین این موسیقی نمایش شده است.
رحمانیان درباره در مورد زمان اجرای نمایش «عاشقیت» گفت: ممکن است امسال اجرا نشود اما هر زمان که تالاری را بتوانیم حتی برای چند شب بگیریم اجرا می‌کنیم. من برای این کار به پنج شب هم به شرط یک سالن بزرگ، راضی هستم. اگر امسال هم نشد، سال بعد و سال‌های بعدش اما اگر اجرا نشود، متنش را سال بعد چاپ می‌کنم و از بازیگران به خصوص رضا یزدانی که اینقدر برای تمرین‌ها وقت گذاشته عذرخواهی می‌کنم، چاره‌ای نیست.
در این میان نکته‌ای وجود دارد؛ آیا آقای رحمانیان تا یک هفته پیش از اجرای نمایش «عاشقیت» از مختصات سالن سمندریان بی اطلاع بوده استیا اینکه نویسنده و کارگردان این اثر از شیوه اجرای نمایشش و تعداد اعضای گروهش اطلاع نداشته؟!
اگر بپذییم که دلیل اجرا نشدن نمایش «عاشقیت»، کوچک بودن سالن سمندریان است و با توجه به این نکته که تنها سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر، سالن اصلی تالار محراب، تالار وحدت و تالار حافظ از سالن استاد سمندریان بزرگ‌تر هستند و همچنین این مساله که به غیر از تالار حافظ سایر سالن‌ها سن دارند و از لحاظ شیوه اجرای نمایش، اثر را دچار تغییرات اساسی می‌کند، می‌توان حدس زد که مناسب‌ترین سالن برای اجرای نمایش رحمانیان، تالار حافظ است.
تصور اینکه کارگردانی همچون رحمانیان تا سه سال بعد؛ یعنی سال 98 اجازه حضور در تالار حافظ یا حتی تالار وحدت را برای پنج شب نداشته باشد، برای بسیای از مخاطبان جدی تئاتر، غیر قابل باور است.
نویسنده و کارگردان «سینماهای من» در ادامه صحبتهایش درباره رضا یزدانی و بازی او در «عاشقیت» گفت: رضا یزدانی بسیار باعلاقه و منظم است و من خیلی از کارش راضی هستم. اوایل کمی خجالتی بود ولی خوشحالم که الان روی پای خودش است و تمرینات خصوصی خودش را انجام می‌دهد و تمرینات گروهی را هم با ما دارد. این نمایش برای رضا یزدانی خیلی جدی است و من از این همه جدیت راضی هستم و فکر می‌کنم از این نظر فرقی با بچه‌های گروه خودمان ندارد. به خصوص اینکه وظیفه‌اش سنگین‌تر است و میزان دیالوگ‌هایش بسیار زیاد است.
این تاکید محمد رحمانیان بر روی علاقه‌مند و منظم بودن رضا یزدانی در تمرینات، ما را به یاد پژمان جمشیدی می‌اندازد. البته در این زمینه نکته‌ای وجود دارد؛ پژمان جمشیدی پیش از بازی کردن در تئاتر، در سریال «پژمان» نقش خود؛ یعنی پژمان فوتبالیست را در تلویزیون به خوبی ایفا کرده بود اما رضا یزدانی تا کنون نتوانسته است نقش یک خواننده را باورپذیر ایفا کند. با توجهع به مدت زمان طولانی‌ای که یزدانی در سینما و تلویزیون ایران بوده است؛ نمی‌توان علاقه‌مند بودن او به بازیگری یا حداقل پیگیر بودن او را باور کرد.
