دیباچه: فاطمه گودرزی از ارجاعات بیرونی نقش «آتش» در نمایش «یادم تو را فراموش»سخن گفت
به گزارش خبرنگار تئاتر
دیباچه؛ سالن استاد ناظرزاده‌کرمانی تماشاخانه ایرانشهر این روزها میزبان نمایش «یادم تو را فراموش» نوشته پوریا کاکاوند و با کارگردانی ژاله صامتی است. در این نمایش فاطمه گودرزی، برای نخستین بار حضور یافته است. گودرزی نقش هنرپیشه‌ای به نام «مهرنگار»؛ ملقب به «آتش» را بازی می‌کند که مدتهاست نمی‌تواند در فیلمی حضور یابد و به نوعی ممنوع‌التصویر است، طی اتفاق‌هایی او به بازی در فیلمی امیدوار می‌شود و ... به بهانه اجرای این نمایش، با فاطمه گودرزی گفتوگو کرده‌ایم:
خانم گودرزی شما نخستین حضور خود روی صحنه تئاتر را با نمایش «یادم تو را فراموش» تجربه کردید. شما در این نمایش نقشی دارید که با زیست شما هماهنگ است. چقدر این شخصیت با دیدگاه‌های خود شما شکل گرفته است و چه میزان هدایت و دراماتورژی ژاله صامتی در مقام کارگردان نمایش موثر بوده است؟
محور قصه، «آتش» بود و موضوع حول محور این بازیگر می‌گذرد. گاهی کارگردان بخش دراماتورژی را خود بر عهده می‌گیرد و گاهی، فردی جدا از کارگردان به این کار می‌پردازد. در این نمایش خود ژاله صامتی بسیاری از مسائلی که در ذهنش بود را با بازیگران از جمله من مطرح کرد و بخش دیگر کار که طبیعتا بخش عمده ساختن شخصیت و ... است، بر عهده بازیگران اثر بود. بخش عمده را خودم کار کردم.
همگی می‌دانیم مدیوم سینما و تئاتر با یکدیگر متفاوت هستند. بازی شما روی صحنه تئاتر، کاملا باورپذیر بود و نمی‌توانستیم به عنوان فردی که نخستین فعالیت خود روی صحنه تئاتر را تجربه می‌کند، به شما نگاه کنیم؛ هم بازی شما بسیار روان و خوب بود و هم صدا و بیان شما. چه عقبه‌ای باعث بروز چنین اتفاقی شد؟
خیلی خوشحالم از تعریفی کردید. درست است که تا کنون تئاتر کار نکرده بودم و این نمایش نخستین تجربه تئاتر من بود اما از یک‌سو بسیار تئاتر دیده‌ام و از سویی دیگر با توجه به مولفه‌هایی که در حیطه بازیگری حرفهای جلوی دوربین وجود دارد و اساسا متد اکتینگ بازیگری، یک بازیگر حرفهای می‌تواند با تصحیح برخی نکات، کار بازیگری روی صحنه تئاتر خود را به درستی پیش ببرد و بازی‌پذیر ارائه دهد. مهم این است که بازیگر درک درستی از نقش خود و از آن مهمتر، از تئاتر داشته باشد. صد در صد درمورد برخی از نکات بازیگری در تئاتر، از بزرگانی همچون حمید مظفری کمک گرفتم چون یکی از تئاتری‌های قدیمی و پیشکسوت است. حمید مظفری به من محبت کرد و برخی از نکات را برای بازیگری تئاتر به من یادآوری کردند. دیگر دوستانی که در گروه نمایش «یادم تو را فراموش» حضور داشتند، من جمله دوست عزیزم؛ ژاله صامتی به من کمک کردند و نتیجه، آن اتفاقی بود که شما دیدید.
بسیاری از دوستانم خانه‌نشین شده‌اند
نقشی که در این نمایش بازی کردید، می‌تواند دغدغه بسیاری از بازیگران باشد؛ تعداد دوستانی که در حوزه سینما فراموش شده‌اند و یا اجازه فعالیت ندارند، نیز کم نیست. این دغدغه مشترک چقدر در ایفای نقش به شما کمک کرده است؟
من دوستانی دارم که تعدادی از آنها بازیگر هستند و با این مساله مواجه شده‌اند. آشنایان نزدیکی همچون پوری بنایی دارم که خانه‌نشین شده‌اند. همچنین افرادی هستند که در حوزه حرکات موزون فعالیت می‌کردند و از زمان قدیم بر روی حرکات بومی و قومی ایران کار می‌کردند و در تالار وحدت، به‌صورت حرفهای در این رشته هنری کار می‌کردند اما متاسفانه الان دیگر در صحنه هنر، حضور ندارند. حتی در بخش اجرای بانوان نیز این اتفاق هنری، دیده نمی‌شود. تنها فرزانه کابلی است که توانسته است در حوزه اجرای بانوان فعالیت کند. این‌ها، مسائلی بوده‌اند که من در اطرافم شاهدشان بودم و با این مساله آشنا هستم.
«یادم تو را فراموش» تجربه‌ای لذت‌بخش است
نقش «آتش» بسیار با شما هم‌سو شده بود و در این نقش به قول معروف بسیار جا افتاده بودید. آیا این نقش برای شما نوشته شده است یا شما با متن آماده روبه‌رو شدید؟
متن برای شخص من نوشته نشده بود. نمایشنامه کامل بود و آماده شده بود اما پس از این‌که به گروه اضافه شدم و متن را خواندم، نکاتی را به نقش افزودیم. درواقع متن مورد بازنویسی بسیار اندکی واقع شد.
برنامه شما در حوزه تئاتر چیست؟ آیا قصد دارید در تئاتر باقی بمانید؟
اگر تئاتر خوبی به من پیشنهاد شود، باز هم بازی خواهم کرد. بسیار دوست دارم در تئاتر بازی کنم و تا اینجا از بازی و حضور در تئاتر «یادم تو را فراموش» لذت بردم.
