مصطفی راغب، خواننده پاپ پس از شنیدن خبر درگذشت استاد «گلپا»  در کنسرت زاهدان، اجرای برنامه اش را متوقف  کرد.

 یک دقیقه سکوت در کنسرت «سهراب پاکزاد» در رشت به احترام درگذشت استاد گلپا

اجرای ترانه جاودانه «موی سپید» استاد «گلپا»، توسط علی یاسینی در کنسرت شب گذشته در تبریز

زنده یاد اکبر گلپایگانی، ۱۳ آبان ۱۴۰۲ در سن ۸۹ سالگی برای همیشه صدایش خاموش شد، اما آثاری که او از خود به جای گذاشت هرگز از خاطره هنردوستان پاک نمی‌شود. سهم گلپا، اما در موسیقی پس از انقلاب محدود به انتشار آلبوم «مست عشق» بود و نهایتا پخش صدای او از رادیو فرهنگ در سال ۱۳۸۵.

واقعیت این است که باید بپذیریم که اکبر گلپایگانی به حیات موسیقی سنتی و آواز کمک شایانی کرد. آنطور که رضا ضیاء پژوهشگر ادبیات فارسی و موسیقی ایرانی در این خصوص به روزنامه هم میهن می گوید: " تصنیف به شکل سنتی بیشتر توسط زنان و آواز توسط مردان خوانده می‌شد و آواز است که به‌عنوان اثر یک خواننده شناخته می‌شود چراکه تصنیف بسته به تنظیم و عوامل دیگر می‌تواند توسط خوانندگان گوناگون به همان ظرافت و دقت خواننده نخست، ارائه شود اما آواز است که با نام خواننده شناخته و تبدیل به «آواز شجریان» یا «آواز گلپا» می‌شود. پس گلپا هم آواز را به میان مخاطبان عام برد و هم توانست براساس طراحی آواز که امروزه برای ما امری جاافتاده است، به خلق آوازهایی شاخص بپردازد. تولید آوازهای عامیانه برای شنوندگانی که ادیب‌خوانساری و قمر و... برایشان در سطحی بالاتر از آن بود که به مخاطب مدامش تبدیل شوند کاری بود که گلپا به درستی و زیبایی انجام داد."

رضا مهدوی نوازنده سنتور نیز در جایی می گوید: " اکبر گلپایگانی جایگاهی ویژه را به خود اختصاص داد چراکه توانست به واسطه رومنس‌خوانی، به معنای آواز را ساده و روان در قالب ریتم پنهان‌کردن، آوازش را به‌گونه‌ای ارائه دهد که نه‌فقط تمامی گوش‌های عاشق موسیقی که کسانی از طبقه مذهبی را به آواز خود جذب کند، او حتی کسانی را که پیش از این موانستی با فرهنگ موسیقایی و آوازی نداشتند به شنوندگان خود تبدیل کرد."

او می افزاید: «با توجه به اینکه اکبر گلپایگانی در محضر استاد برجسته‌ای چون نورعلی‌خان برومند آموزش دیده بود و از آن‌جایی که همواره به دنبال نوآوری و معتقد به «نو آر که نو را حلاوتی دیگر است» بود، آن‌چنان در این زمینه کوشید که فرهنگ آوازی جایگاهی ویژه برای او در نظر گرفت. همان‌گونه که ایرج توانست نوعی از فرهنگ خوانش آوازی را نهادینه کند که تا پیش از آن سابقه نداشت، بسیاری کوشیدند از آن‌چه گلپا انجام داد، الگوبرداری کنند اما کاری که او انجام داد همانند سنتورنوازی رضا ورزنده، همانند پیانونوازی مرتضی‌خان محجوبی، همانند ویولن‌نوازی ابوالحسن صبا و... چنان شاخص بود که فرهنگ آوازی شکل‌گرفته توسط او باید به عنوان امری تاریخی مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. اکبر گلپا بعد از انقلاب از ایران نرفت و به‌‌رغم ممنوعیتی که برایش ایجاد شد در وطن ماند و درِ خانه‌اش نیز همواره به روی همه باز بود و همسرش، گلرخ گرایلی مهربانانه از میهمانان پذیرایی می‌کرد. جوانان از اقصی‌نقاط ایران به خانه او می‌رفتند و آواز می‌خواندند و توصیه‌هایی را که از گلپا برای اصلاح خوانش می‌گرفتند، توتیای چشم می‌کردند.»  

وصیت مهم «گلپا»؛ من را در قبرستان ظهیرالدوله دفن کنید!

برخی اطرافیان و اعضای خانواده اکبر گلپایگانی «گلپا» از وصیت مهم این هنرمند درباره محل دفن او خبر داده اند. آقای گلپا از اعضای خانواده خواسته که او را در کنار مزار «مرتضی خان محجوبی» در قبرستان ظهیرالدوله دفن کنند. مشخص نیست آیا چنین اجازه ای به خانواده او داده خواهد شد یا خیر.

گفتنی است زنده یاد گلپا در سال ۸۴، دکترای افتخاری از دانشگاه تهران دریافت کرد. همچنین آوای آواز او در یک فیلم جهانی به نام «مده آ» ساخته کارگردان ایتالیایی پازولینی گنجانده شد.

پایگاه خبری دیباچه درگذشت این هنرمند را به جامعه موسیقی ایران تسلیت می گوید