به گزارش دیباچه، حسین علیزاده ضمن بیان این مطلب درباره جشنواره موسیقی جوان گفت: این جشنواره از نظر حضور همکاران من واقعاً بی‌سابقه است؛ ما عادت کرده‌ایم خودمان را با دنیا مقایسه نکنیم ولی اگر این کار را انجام بدهیم خواهیم دید که این اتفاق حرکت بسیار معنوی محسوب می‌شود که در دنیا کم نظیر است. البته وقتی ما صحبت دنیا می‌کنیم باید توجه داشته باشیم که در دنیا حمایت‌های مختلفی چنین زمینه‌هایی وجود دارد اما در ایران اصلاً اینگونه نیست. از این رو وقتی می‌گویم این حرکت در دنیا کم نظیر است باید دقت داشته باشیم که در ایران شبیه به افسانه است. با این حال جشنواره موسیقی جوان با رویکرد مثبتی در حال برگزاری است.

این موسیقیدان و عضو شورای داروی یازدهمین جشنواره موسیقی جوان در ادامه افزود: وقتی که ما در مرحله اول آثار رسیده به دبیرخانه جشنواره را مورد بررسی قرار دادیم نتیجه بررسی‌ها بسیار عالی بود. اما فکر می‌کنم مسئله ای وجود دارد که می‌بایست جلسه‌ای برای آن ترتیب دهیم و برای آن به اجماع برسیم. وقتی بچه‌ها در منزلشان و یا سر کلاس‌هایشان نمونه‌ای را اجرا می‌کنند و برای جشنواره می‌فرستند بسیار راحت‌تر هستند و آرامش بیشتری دارند تا زمانی که به اینجا می‌آیند و در روی صحنه می‌بایست اجرا کنند.

وی همچنین عنوان کرد: صحنه تا بیش از ۵۰ درصد می‌تواند روی کار نوازنده تأثیر بگذارد و اجازه ندهد که او به راحتی کارش را انجام بدهد. همواره وقتی شاگردانم از من می‌پرسند ما از صحنه می‌ترسیم شما معمولا چه کار می‌کنید؛ به آنها می‌گویم شما باید قبل از اجرا، آمادگی‌تان حدود ۱۵۰ درصد باشد تا بتوانید در روی صحنه ۱۰۰% باشید. تمام هنرمندان دنیا نیز وقتی در چنین سنینی اجرای صحنه‌ای را شروع می‌کردند این ترس‌ها را داشته‌اند و بعد کم کم با صحنه مانوس شده‌اند و بعدها برعکس شده و صحنه آنها را به شوق می‌آورد.

این نوازنده تار افزود: نمی‌شود در این سن از بچه‌ها انتظار داشت روی سن راحت به اجرا بپردازند. صحنه، بسیاری از این بچه‌ها که در مرحله اول بسیار عالی بودند گرفته بود و نمی‌توانستند از عهده کاری که می‌خواهند بر بیایند با این حال باز چهره‌هایی بودند که توانستند با وجود فشار صحنه، اجرای خوبی داشته باشند.

حسین علیزاده گفت: ما وقتی خودمان هم هنرجوی هنرستان بودیم می‌بایست ماهی یک بار جلوی جمع ساز می‌زدیم و مورد قضاوت قرار می‌گرفتیم و یادم هست که بسیار می‌ترسیدیم. یعنی این کار از امتحان نیز برای ما ترسناکتر بود. باید فکری برای بچه‌ها کنیم که وقتی به روی صحنه می‌آیند تا این حد دچار فشار صحنه نشوند. باید راه‌هایی را مشخص کنیم و به آنها نشان بدهیم که تمرین کنند.

این آهنگساز همچنین افزود: با مشورت‌هایی که خواهیم کرد قطعا فکری برای جشنواره سال آینده در این زمینه انجام خواهیم داد. همین فشارهای صحنه‌ای به هر حال باعث شد تا بسیاری از همین بچه‌ها نتوانند آنگونه که هستند در روی صحنه جلوه کنند و واقعیتشان غیر از این بود که ما در سالن دیدیم. به هرحال ما مجبوریم در این جشنواره اجراها را با یکدیگر مقایسه کنیم و نمره بدهیم اما این معنی آن نیست کسانی که برنده نمی‌شوند کارشان خوب نبوده؛ همانطور که گفتم امکان دارد بقیه شامل همان افرادی باشند که دچار ترس از صحنه شده‌اند.

این عضو هیئت داوران یازدهمین جشنواره موسیقی جوان در بخش دیگری از سخنان خود گفت: به نسبت سالهای گذاشته در این دوره از جشنواره تعداد شرکت‌کنندگان بسیار بیشتر است. به همین دلیل دست ما بسیار بازتر است تا سخت‌تر بگیریم. برای مرحله دوم با سخت‌گیریهایی که انجام دادیم اجازه ندادیم بسیار شلوغ بشود تا بتوانیم برای انتخاب نفرات برتر وسواس بیشتری داشته باشیم. کسانی که برای مرحله نهایی انتخاب شدند باز هم در مرحله ابتدایی بسیار نوازندگان خوبی داشتیم که رقابت سختی بین آنها بود. این تعداد از بین آنها انتخاب شده‌اند.

وی افزود: در گروه الف و گروه ب از شاخه تار نوازی، تعداد کسانی که درست‌تر و درخشان‌تر کار کردند بیشتر بود. در گروه ج به دلیل اینکه کمتر در جشنواره‌های رقابتی شرکت می‌کنند و سنین بالاتری دارند انتظارات ما برآورده نشد. به هر حال در رقابت سه نفر برنده می‌شوند و معنی آن این نیست که بقیه خوب نبودند و سایر معلم‌ها برای شاگردانشان زحمت نکشیدند.

این موسیقیدان همچنین عنوان کرد: اصطلاحی با عنوان "جشنواره" برای این رویداد رقابتی انتخاب شده است در حالی که این رویداد بیشتر یک رقابت است تا جشنواره. در جشنواره قرار نیست حتما رقابت وجود داشته باشد و در آنجا جنبه مردم داری برنامه‌ها نیز در نظر گرفته می‌شود. چنین برنامه‌هایی را که ما با عنوان "جشنواره موسیقی جوان" در حال برگزاری آن هستیم کشورهای دیگر نیز نمونه‌هایی دارند که با عنوان برنامه‌های رقابتی برگزار می‌شود. اگر با دقت از ابتدا تا به الان به این جشنواره نگاه کنیم می ‌بینیم که ما بیشتر به جنبه های رقابتی پرداخته ایم و در طول آن رپرتواری را مشخص کرده ایم که قرار است اجرا شود و رقابت‌ها را حرفه‌ای‌تر ببینیم. به نظرم اگر همینگونه ادامه بدهیم می‌توانیم از بین همین بچه‌ها استثناهایی را انتخاب کنیم که آتیه این بچه‌ها را بتوانیم درنظر بگیریم و برای آنها برنامه‌ریزی کنیم. البته در این زمینه همچنان در حال فکر کردن هستیم.

وی همچنین گفت: در هر دوره ای امکان دارد چهره‌هایی در جشنواره موسیقی جوان دیده شوند که به تعداد انگشتان دست هم نباشند؛ نباید چنین استعدادهایی را رها کرد. هر دفعه این مطلب عنوان می‌شود ولی می‌دانیم که موسیقی در کشورمان شرایط بسیار دشواری دارد و امکانات مادی و معنوی فراهم کردند برای موسیقی کار آسانی نیست. ما باید تلاش کنیم تا این جشنواره را به صورت یک حرکت ملی جا بیاندازیم. بسیاری از افراد هستند که امکانات مالی خوبی دارند و به نظر من نباید انواع سرمایه‌گذاری‌ها فقط در عرصه‌های غیرفرهنگی باشد. این دوستان باید همین بچه‌ها و استعدادها را بچه‌های خودشان بدانند و آنها را آینده فرهنگی هنری ایران بدانند و از آنها حمایت کنند.

حسین علیزاده ادامه داد: هر کس در هر اندازه که می‌تواند باید از این بچه ها به حمایت بپردازد. به هرحال شاید برای یک بچه که نیاز به یک ساز خوب دارد جشنواره نتواند کاری انجام بدهد و امکان دارد همین تامین ساز برای فردی که امکانات مالی خوبی دارد مسئله سختی نباشد.

این موسیقیدان گفت: هومان اسعدی (دبیر جشنواره موسیقی جوان) با تخصصی که دارد یکی از وزنه‌های مهم موسیقی ایران محسوب می‌شود و اگر ایشان در آخر هر جشنواره‌ای می‌گوید خسته شده‌ام و دیگر تمایل ندارم ادامه بدهم مطمئناً در ذهنش دارد می‌اندیشد که برای سال آینده، جشنواره را با چه کیفیتی برگزار کند. این رویه قطعا باید ادامه پیدا کند.

وی در ادامه افزود: برگزاری جشنواره موسیقی جوان جریانی شده که همه ما دوست داریم در آن سهیم باشیم و حتی می‌شود گفت وظیفه معنوی ماست. اگر مسئولان روزی اعلام کنند که دیگر این جشنواره بودجه ندارد من و امثال من می‌رویم کنسرت می‌دهیم و کارهای زیادی انجام خواهیم داد تا بودجه این جشنواره را فراهم کنیم. این جشنواره مانند رسالتی برای همه ماست.

این آهنگساز همچنین عنوان کرد: اینکه چنین جشنواره‌ای در ایران داریم هم برای اهالی موسیقی و هم برای مردم جای خوشحالی دارد. در واقعا ما شاهد هستیم اتفاقی افتاده که حتی کسانی که نظری درباره موسیقی ندارند نیز معتقدند این جشنواره جای خودش را پیدا کرده است و اصلا جنبه تبلیغاتی ندارد.

حسین علیزاده گفت: این جشنواره متعلق به من و شما و همه مردم ایران است. این بچه‌های ما مانند غنچه به روی صحنه می‌آیند و وقتی ما تصور می‌کنیم که اینها چگونه سرمایه‌ها و جنبه‌های معنوی موسیقی ایران در آینده خواهند شد احساس عجیبی در قلب‌مان به وجود می‌آید. حیف خواهد شد اگر بعدها افسوس بخوریم که کاری در این زمینه برای بچه‌هایمان نکرده‌ایم و بچه‌های ما از بین رفته‌اند. اگر الان همین بچه‌ها را جدی بگیریم و برایشان حداقل‌ها را فراهم کنیم دیگر لازم نیست بعدها از برخورد آنها با فرهنگ بیگانه بترسیم. اینها پرچمداران فرهنگ ایران خواهند بود.