در سالهای اخیر فیلمهای سینمایی پس از چند مراسم تبلیغاتی و خبری به روی پرده سینماها می روند؛ مناسبت هایی که اسامی گوناگونی دارند و لازمه برگزاریشان حضور مخاطبان و مردم است؛ اما در برخی از این مراسم بی نظمی حاکم و چگونگی برگزاری آن مخاطبان را از ادامه حضور در مراسم منصرف می کند.
به گزارش خبرنگار سینمایی
دیباچه، در زمانی نه چندان دور فیلمهای سینمایی بی آنچنان تبلیغ و سر و صدایی اکران می شدند و به روی پرده سینماها می رفتند و خبر خوب یا بد بودن فیلم دهان به دهان می گشت و در نهایت نقدی در مجله «فیلم» یا تبلیغی در گوشه روزنامه ای دیگر خبر از اکران فیلمی جدید می داد.
طی چند سال اخیر اما سینما شکل و شمایلی جدید پیدا کرده و اضافه شدن مناسبت های جدید، روند تولید، اکران وفروش فیلم را تحت تأثیر قرار داده است. مناسبت هایی چون رونمایی از تیزر، رونمایی از پوستر و پوسترهای یک فیلم، ملاقات بازیگران فیلم و مردم در اکران های مناسبتی خاص و البته افتتاحیه یک فیلم و اکران های خبری و خصوصی..
وجود چنین مناسبت هایی برای فرهنگ سازی و آشتی بیشتر مردم با سینما لازم و ضروری است؛ اما گاه مشاهده می شود که وجود چنین مراسمی تنها جنبه تشریفاتی دارد و نظم و ترتیب خاصی در آنها رعایت نمی شود. تنها جنبه رسمی اینگونه مراسم تنها کارت دعوتی است که به صورت مجازی برای مدعوین فرستاده یا «send to all» می شود!
البته بی انصافی است اگر کیفیت همه مراسم و مناسبت ها را در یک سطح بدانیم و همه را با یک چشم بنگریم، اما آنچه مسلم است این است که افتتاحیه (اکران های خصوصی و مردمی) فیلم هایی که در سالن های غیر خصوصی انجام می شوند از کیفیت بالایی برخوردار نیستند و تنها اتفاق مهم آنها اکران فیلم است و بس! و البته در نهایت بنری که با لوگوی چند شرکت و موسسه در بخشی از سالن نصب می شود تا اگر (!) بازیگران فیلم طبق اعلام قبلی به مراسم آمده اند با حاضران عکس یادگاری بگیرند و اگر هم نیامدند بی مصرف می ماند!
در چنین مراسمی کارگردان و عوامل فیلم به صورت گروهی به سالن نمایش می آیند و پس از گرفتن چند عکس عجله ای بی آنکه حرفی و سخنی با مخاطبان داشته باشند به سرعت باد سالن را ترک می کنند و اگر احترام بیشتری برای حاضران قائل باشند سری هم به سالن نمایش فیلم نیز می زنند و پس از چند دقیقه، جلوی چشم تماشاگران فیلمشان، سالن را ترک می کنند! بی آنکه حتی عکس العمل تماشاچی را نسبت به فیلمشان دیده باشند یا بی اینکه حتی به معدود خبرنگاران دعوت شده زمانی را برای گفتگو اختصاص دهند! در نهایت فیلم تمام می شود و تماشاچیان به خانه شان می روند!
جای بسی تأسف است که برخی سینماگران با وجود در اختیار داشتن امکانات و فضای لازم و البته بودجه کافی، با بی اهمیت انگاشتن چنین مراسمی خود را از ارتباط و معاشرت با مردم و مطبوعات محروم می کنند و قدر چنین لحظاتی را نمی دانند و به تنها موضوعی که فکر می کنند اکران و فروش بالای فیلم است.
به امید آنکه احترام به مخاطب و اهالی رسانه به یکی از اصول اخلاقی هنرمندان تبدیل شود.
یادداشت وحید خانه ساز
