به گزارش دیباچه، سیف الله صمدیان رییس انجمن عکاسان ایران درباره جدیدترین فعالیت های این انجمن بعد از انتخاب وی به عنوان رییس هیات مدیره گفت: انتخاب من به عنوان رییس انجمن عکاسان در واقع یک بازی نوبتی بود. بعد از اینکه دوستان دیگر ریاست انجمن را به عهده داشتند و در تمام این سال ها تلاش کردند انجمن را دارای یک چارچوب کنند در بدترین شرایط کار و زندگی و... نوبت به من رسید. اما یک نکته تلخی همزمانی این همه کار و مسئولیت همزمان را در ذهنم آب کرد.

وی ادامه داد: از روز اول که این مسئولیت را پذیرفتم قرار شد در این دوره کارها به گونه ای پیش برود که بخش اجرایی از بخش مدیریتی جدا بشود. در واقع مسایل اجرایی و ارتباطی و مسایل خدماتی و سرویس دهی به اعضا و مسایل بیمه، ارتباط با دیگر انجمن ها و.... توسط مدیریت اداری پیش برود تا ما در هیات مدیره تمام تلاش خود را به کار ببریم که شعله های راه اندازی موزه عکس ایران را روشن کنیم. به گمانم این مهمترین کاری است که در انجمن می توانیم به دنبالش باشیم و برای کل کشور سود بسیاری دارد.

این عکاس در ادامه با بیان اینکه عضو گیری و راه اندازی سایت انجمن که در دوره های قبلی کارهایش پیش رفته در این دوره ادامه خواهد داشت، بیان کرد: پرتعدادترین انجمن به لحاظ درگیر بودن افراد یک جامعه به حرفه ای که آن را پوشش می دهد، انجمن عکاسی است. این پر تعدادترین را به لحاظ اعضایی که حق عضویت پرداخت می کنند، مطرح نمی کنم بلکه از نظر انتظاری که جماعت زیادی از این انجمن دارند، مطرح می کنم.

صمدیان با ابراز امیدواری از اینکه این انجمن بتواند در این دوره قدم های اولیه برای تاسیس موزه عکس ایران را بردارد، ادامه داد: شما انتظار ندارید در هر خانه ای یک شاعر، نوازنده، نقاش باشد اما این روزها در عصر دیجیتال در هر خانه ای حداقل یکی یا دو نفر هستند که با موبایل هایشان عکاسی کنند. من به رقم خودساخته ای رسیده ام که در کل جهان بیشترین فراورده بشر عکس است. روزی میلیاردها فریم عکس گرفته می شود و این داستانی نیست که بتوانیم جدی اش نگیریم.

کارگردان فیلم مستند «۷۶ دقیقه و ۱۵ ثانیه با عباس کیارستمی» اظهار کرد: کشوری که از تصویر گذشته خود بی‌خبر باشد و در زمان معاصر هم انسجام تصویری نداشته باشد از همه جا عقب می ماند. ما الان انسجام تصویری نداریم. تصاویرمان آرشیو درست ندارد و درجه بندی فرهنگی و هنری نشده اند. اینها در حالی است که ما عکس های درخشانی از دوره قاجار داریم و در واقع با کمترین فاصله از اختراع عکاسی، این دستگاه وارد کشور شد. دوره های درخشان عکاسی در دوران انقلاب و دفاع مقدس داشته ایم و حتی در همین دوره انقلاب دیجیتال نیز رشد خوبی در عکاسی داشته ایم. باید شرایط حرفه ای و با در نظر گرفتن یک بودجه مناسب مهیا شود تا این موزه تاسیس شود. در این صورت انجمن عکاسان می تواند گران ترین گنجینه تصویری ایران را در اختیار داشته باشد. این گنجینه سودآوری برای کل کشور خواهد داشت.

صمدیان گفت: در مدتی که به عنوان رییس انجمن مشغول شده ام درگیر سفر برای نمایش فیلم مستند «۷۶ دقیقه و ۱۵ ثانیه با عباس کیارستمی» بوده ام. کمی هم اقدامات اولیه برای برنامه نویسی و آیین نامه های کمیته های مختلف را در دست داشتیم. اما امسال مقدمات تاسیس موزه عکس ایران را پیش خواهیم برد. چندی قبل در جلسه ای که با عضو کمیسیون فرهنگی مجلس در موزه هنرهای معاصر تهران داشتیم هم این موضوع را مطرح کردم. این اتفاق نیاز به همکاری قوه های مختلف از جمله قوه مقننه و مجریه دارد. حتی صحبتی که با مجید رجبی معمار مدیرعامل خانه هنرمندان ایران داشتیم این بود که باید ساختمان یا خانه های متعددی مثل خانه «اتحادیه» در اختیار این موزه قرار بگیرد تا بتوانیم دوره های جداگانه و حتی عکس های تاریخ عکس کشور را که خارج از کشور است، جمع آوری کنیم. از میان عکس هایی که در دست انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس است باید دست به گزینش بزنیم و یک تیم سی تا چهل نفره علمی و فرهنگی می توانند تا آخر عمر حرفه ای خود را سر این کار بگذرانند.

وی بیان کرد: در قرن ۲۱ بسیار خجالت آور است که نگاه تصویری ما به خارج از ایران باشد و آن عکس ها دست به دست بچرخد. فرهنگ عکاسی ما متاسفانه انسجام فرهنگی داخلی ندارد. موضوع دیگر این است که ما همچنان ملتِ گوش هستیم تا ملت تصویر و ذهن اکثر ما هنوز تصویری نیست و این بسیار خطرناک است.

این فیلمساز در پایان در پاسخ به اینکه با توجه به نمایش فیلم مستند «۷۶ دقیقه و ۱۵ ثانیه با عباس کیارستمی» در کشورهای مختلف بازخوردی که از نمایش این فیلم در این یک سال گرفته، چه بوده است، اظهار کرد: این فیلم بیش از ۱۰۰ نمایش در جشنواره های مختلف داشته است و من در ۱۴ یا ۱۵ نمایش آن حضور داشته ام. بازخورد حسی و فرهنگی که از این نمایش ها گرفته ام برایم بسیار شگفت انگیز بوده است. این فیلم در کشورهایی مثل استونی و آلبانی و کره جنوبی و اسپانیا نمایش داده شده و نوع برخورد مردم و تصوری که از نقش یک فرد در فرهنگ جهانی داشتند و تاثیری که ما بعد از رفتنش آن را بسیار جدی گرفتیم بسیار رشک انگیز بود. خوشحال شدم این ریسک عاطفی را کردم و بخشی از لحظات خلوت و شخصی قابل نمایش کیارستمی را نشان مردم دادم. همین که از او بت نساختیم و این فیلم زیر سایه نام کیارستمی ساخته نشده و تنها بخشی از شخصیت او را نشان می دهد برایم رضایت بخش است.