به گزارش خبرنگار سینمایی دیباچه امروز 31 خردادماه، زادروز یکی از کارگردان های مولف سینمای ایران است؛ هنرمندی که با آثار انسانی و سراسر از زندگی اش، مرزهای جغرافیایی را درنوردیده بود و بر سینمای جهان و تفکر دوستدارانش تأثیرهای عمیق و شگرف گذاشته است.

عباس کیارستمی بزرگ! تا آن حد بزرگ که مرگش هنرمندان بسیاری از سراسر دنیا را به سوگ نشاند و جشنواره های بین المللی را تحت تأثیر قرار داد؛ تا آنجا که بخش ویژه ای را برای بزرگداشت و نمایش آثارش در نظر گرفتند.

همه این اتفاقات البته نمایی کلی و بیرونی از زندگی عباس کیارستمی است؛ زیرا او انسانی جزئی نگر بود که با نگاه متفاوتش نما و سویی دیگر از زندگی را به مخاطب نشان می داد، چه در عکسهایش، که هر فریم از آنها پنجره ای رو به زندگی است و برای خودش حکایتی دارد، چه در فیلم های کوتاهش که یکایک آنها، مخاطب را از داشته های جدید مملو می کنند.

فیلم کوتاه مقوله ای بود که تا آخر عمر از یاد کیارستمی نرفت، او همواره فیلم می ساخت، حتی با موبایلش، حتی زمانی که بیمار بود. او زندگی می کرد تا فیلم بسازد! انگار زندگی اش با فیلمسازی و عکاسی تنیده شده بود و انگار روحش را در کارهایش می دمید! او را در آثارش می توان حس کرد! او را در نمایشگاه های عکسی که پس از مرگش برگزار شد و می شود می توان حس کرد. حضور دارد انگار! وقتی عکسهایش را می بینی فکر نمی کنی که مرده است، شاید به این دلیل که زندگی را دوست داشت و با استعداد شگرفی که در وجودش بود، این حس را به مخاطب منتقل می کرد.

عباس کیارستمی پیش از آنکه فیلمساز خوبی باشد، عکاس زبده ای بود و پیش از آنکه فیلمساز شاخصی باشد انسان والا و دگر اندیشی بود، عباس کیارستمی، کتاب خوان قهاری بود و شعر می گفت و این حس شاعرانه را چون لایه ای روشن بر همه آثارش می توان دید و در کتاب هایش خواند.

«مشق شب»، «خانه دوست کجاست؟»، «طمع گیلاس»، «زیر درختان زیتون»، «کلوزآپ»، «باد ما را خواهد برد»، «ده»، «پنج» و «شیرین» برخی از آثار کارنامه پرافتخار عباسی کیارستمی است.

امروز زادروز عباس کیارستمی است. او متولد 1319 و اهل تهران بود و اگر زنده بود و قصورات و کوتاهی های نادانسته پزشکی او را از ما نمی گرفت امروز 77 ساله می شد، یادش زنده است پس زنده است. زادروزش مبارک!

یادداشت وحید خانه ساز