علیرضا داودنژاد به رئیس جمهور آینده نامه نوشت

به گزارش دیباچه، کارگردان «نیاز»، «مصائب شیرین»، «فراری» در این متن گذاشته آورده است: «حالا که دوران به آب و آتش زدن ملت برای زنده ماندن در تحریم و زیر سایه جنگ به سر آمده و قدرت‌های بزرگ دنیا باور کرده‌اند که برای کنار آمدن با ایرانیان چاره‌ای جز گفت‌وگوی منطقی و محترمانه وجود ندارد، بهتر است که خود ما هم این شیوه گره‌گشا را در داخل کشور به کار ببندیم و در پی بازکردن گره از مشکلات اصلی کشور باشیم.

شما از مقاومت، اشتغال و تولید می‌گویید. بی‌تردید نسخه درد همین است؛ اما چگونه؟ با کدام برنامه؟ با کدام روش؟ با کدام نیروی انسانی؟

ورود به دنیای تولید یعنی ورود به عرصه ساخت و ساز کالای برتر و عرضه و خدمات‌ رسانی آن در بازار پر رقابت دنیایی که تبلیغات‌ اثرگذارش در هر ده کوره‌ای چشم‌ها و گوش‌ها را پر کرده است. توفیق در چنین امر خطیری بدون پشتوانه یک نظام آموزشیِ کاربردی و کارآمد میسر نمی‌شود.

ساختن ملت و ساختن کشور دو پروژه جدا از هم نیست. چاره کار توان بخشیدن به مردم است. ما بدون داشتن نیروی انسانی خوش قریحه و متخصص و خلاق، بازی را از پیش به چین و هند و ژاپن و کره و ترکیه کنار گوشمان باخته‌ایم.

در مدارس ما رسم‌ وخط و طراحی و نقاشی و مهمتر از همه کاردستی از سکه افتاده است. زبان و ادبیات و شعر و ترانه و سرود و برگزاری ائین به تشریفاتی ملال‌آور بدل شده و علوم تجربی را پای تخته سیاه و با تشریح آزمایشاتی که دیگران انجام داده‌اند آموزش می‌دهند.

بعد از سینما، صنایع دستی درخشان‌ترین شاخص برای ارزیابی قریحه و تخصص و خلاقیت یک ملت است. ما در این پیشه پراشتغال و درآمدزا کجا ایستاده‌ایم؟

تمدن کهنسال ما که با تغذیه از این همه اقلیم و اقوام از همان سده‌های اولیه مهارت چشمگیر خود را در کار با ابزار وساخت و ساز ماهرانه کالا نشان داده، امروز باید رقیب جدی چین و ژاپن و هند و مصرو یونان و آفریقا و دیگرانی باشد که بازار صنایع دستی را در دنیا می‌گردانند و سلیقه مردمان را شکل می‌دهند. آنچه بر صنایع دستی و معماری مارفته حکایتی است که بر فرهنگ، هنر، دانایی و مهارت زیست ما رفته است.

کودکان و نوجوانان و جوان‌ترهای وطن را از چرخه محفوظات فرّار و آموزه‌های بی ثمر آزاد کنیم.

نهضت تأسیس آزمایشگاه برای آموزش‌های ابتدایی‌تر و راه‌اندازی کارگاه‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری برای دوره‌های دبیرستانی و دانشگاهی، یعنی دورخیزی که ورود ماندگار ما را به بازار پررقابت تولید ممکن می‌کند.

کاربردی کردن آموزش و رساندن فرزندان کشور به تعاونی‌ها و زنجیره‌های تولید و عرضه خدمات، چاره‌ساز فردای ایران ماست.

آموزش را از موضع فرسایشی به جایگاه توانبخشی برسانیم.

آقای رییس جمهور!

وقت ساختن ملت است. بر شکاف نظام آموزش و بازار کار غلبه کنید و یقین داشته باشید که برای پدران و مادران این کشور خدمتی شایسته‌تر از توان بخشی و کارامد سازی فرزندان آنها نیست.»