به گزارش خبرنگار تئاتر دیباچه، این روزها سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر، میزبان نمایشی از آرش دادگر است؛ اثری با نگاهی جدید به نمایش حیرت انگیز و ماندگار ویلیام شکسپیر، هرچند که نامی از شکسپیر بزرگ در پوستر و بروشورهای نمایش نیامده است!

آرش دادگر پیش از آنکه کارگردان خوبی باشد انسان اندیشمندی است و نوشتن درباره آخرین اثر او کار راحتی نیست و احتیاج به تحلیل و بررسی های عمیق دارد؛ زیرا او مخاطبش را با داشته های بسیاری روانه خانه می کند. او در نمایش هایش سوال هایی انسانی مطرح می کند و هر اتفاقی در نمایش های او (ولو به کوچکی گیراندن ( آتش زدن )  یک سیگار) ایده ای بوده که پیش تر از فیلتر ذهنی او گذشته است.

ظاهرأ چنین به نظر می رسد که «هملت» دادگر را شهرام احمدزاده نوشته است؛ اما با دیدن نمایش خواهیم فهمید که در واقع چنین نیست؛ زیرا احمدزاده اثری جدید خلق نکرده، بلکه اثری دیگر را لابلای «هملت» شکسپیر گنجانده است؛ پس به این ترتیب نمایشنامه ای که احمدزاده نوشته یک اثر به اصطلاح اورجینال نیست و اینکه او نامی از شکسپیر نبرده عملی غیر حرفه ای است که در نهایت اثر او را زیر سایه شخصیتی چون ویلیام شکسپیر محو می کند!

با وجود اینکه احمدزاده تلاش کرده اثری منسجم بنگارد؛ اما هملتش تا حدودی دچار از هم گسیختگی است، از این لحاظ که بخش های اضافه شده، اثر اصلی را تحت تأثیر قرار داده وشیوه روایت را دچار لکنت کرده است، این گسست و کاستی در اثری که دادگر کارگردانی اش کرده خیلی به چشم نمی آید زیرا او با نگاه عمیق و تحلیل گرایانه اش توانسته متن را از آن خود کند و با استفاده از ویژگی های خاص آثارش، امضای خود را پای آن بنشاند. نگاه منتقدانه آرش دادگر وجه سیاسی و اجتماعی اثر را پر رنگ تر کرده و از «هملت» نمایش بروزی ساخته که مخاطب آن را می فهمد؛ دردهای مشترکی که جز به زبان اشاره یا طنز نمی توان درباره آنها سخن گفت.

مهران امام بخش از ابتدا تا به آخر نمایش انرژی بالایی به صحنه تزریق می کند و حسام منظور، پانته آ پناهی ها، مونا فرجاد و شبنم فرشادجو نیز بازی روانی ارائه می کنند. شاید اگر مدت زمان نمایش کمتر بود مخاطب از جایی به بعد، با دقت و حوصله بیشتری آن را دنبال می کرد و با خستگی از سالن نمایش خارج نمی شد.