به گزارش خبرنگار تئاتر پایگاه خبری دیباچه، عید کهن و باستانی نوروز، مراسم و خرده مراسم های بسیاری دارد که هرکدام برای خودشان حکایتی دارند و پرداختن به آنها به درازا می کشد؛ اما حاجی فیروز را با آن صورت سیاه و کلاه بوقی اش نمی توان فراموش کرد؛ شخصیتی که شاید دلیل مشهور بودنش نمایشی بودن آن است.

حاجی فیروز کیست؟

حاجی فیروز در ادبیات کهن ایران کسی است که در روزهای آغازین سال، همراه عمو نوروز، به شهرهای مختلف می رود تا مردم را از آمدنِ عید باستانی نوروز باخبر کند. حاجی فیروز مردی سیاه و لاغر است که کلاهی بوقی دارد و لباس قرمز رنگ می پوشد و در خیابان ها شادی می کند، می رقصد و آواز می خواند تا مردم را شاد کند.

برخی رنگ سرخ لباس حاجی فیروز نماد دگرگونی و تحولی می دانند که در بهار اتفاق می افتد. برخی دیگر نیز می گویند، از آنجایی که غلامان در بیان و تلفظ حروف و واژه ها مشکل داشته اند، گزینه های مناسبی بوده اند برای خنداندن مردم و ایجاد شادی در عید نوروز!

به هر روی، حاجی فیروز یکی از شخصیت های ماندگار تاریخ کهن پارسی است و پیشینه پر رنگی دارد؛ هرچند مانند گذشته طرفدار ندارد و کسی به وجود نمادین و جالب او توجه نمی کند؛ شاید به این دلیل که تاکنون چهره درستی از او به مردم نشان داده نشده است.

حاجی فیروزهای خسته روزگار ما

این روزها، در هرکدام از شهرهای ایران که زندگی کنید، پیش از نوروز اشخاصی را می بینید که با لباس سرخ و صورت های سیاه شده می خوانند و دایره زنگی می زنند، این آدمها همان حاجی فیروزهای دنیای امروز هستند، که بیشترشان شاید شناخت زیادی از حاجی فیروز ندارند و پیشینه تاریخی او را نمی دانند. حاجی فیروزهای این روزها مردانی هستند خسته که از غم نان صورتشان را سیاه کرده اند و پشت چراغ قرمزها با لبخندی ساختگی پرسه می زنند بی آنکه شعرهای معروف بخوانند، آنها هستند تا کسی پیدا شود و  به آنها پولی دهد.

مرکز هنرهای نمایشی

در این میان بد نیست مرکز هنرهای نمایشی و کانون نمایش های خیابانی کشور فکری کنند و با برگزاری نمایش هایی سازمان دهی شده در اماکن عمومی شخصیت هایی چون حاجی فیروز را آنگونه که باید به مردم معرفی کنند؛ تا به این ترتیب نسل آدمهایی که از دل تاریخ آمده اند منقرض نشوند.