غزاله علیزاده، بانویی که نوشتن را زندگی کرد

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری دیباچه، امروز بیست و هفتم بهمن ماه است، روز تولد بانویی که نوشته هایش همواره مورد تأیید بزرگان ادبیات بود. غزاله علیزاده، که او را یکی از نویسندگان پیشرو ادبیات معاصر ایران می دانند.

غزاله علیزاده در سال 1327 در مشهد زاده شد؛ از مادری که خود نویسنده و شاعر بود و منیرالسادات سیدی نام داشت. غزاله علیزاده پس از دبیرستان همزمان در دو رشته حقوق و فلسفه، و ادبیات فارسی پذیرفته می شود و به خواست مادرش به تهران می آید و تا حقوق بخواند؛ و بالاخره با مدرک لیسانس علوم سیاسی از دانشگاه تهران، برای تحصیل در رشته حقوق، مقطع دکترا، به پاریس می رود؛ اما در میانه راه با زحمت زیاد رشته‌اش را به فلسفه اشراق تغییر می دهد و قصد دارد پایان‌نامه‌اش را درباره مولوی ارائه دهد، که با مرگ ناگهانی پدرش آن را نیمه‌کاره رها می کند. غزاله علیزاده طی سالهای زندگی اش همواره نوشته است و از سال 1340 با چاپ داستانهایش در مشهد ابراز وجود کرده و خود را به جامعه ادبیات شناسانده است.

نخستین کتاب غزاله علیزاده در سال 1356 منتشر شد. مجموعه داستانی که نامش «سفر ناگذشتنی» بود. پس از آن، علیزاده آثاری چون «دو منظره»، «تالارها» و «شب‌های تهران» را نوشت و کتاب دیگرش «چهارراه» عنوان بهترین مجموعه داستان سال 1373 را به خود اختصاص داد و معروف ترین اثرش رمان دو جلدی «خانه‌ی ادریسی‌ها»، جایزه‌ی بیست سال داستان‌نویسی را برایش به ارمغان آورد، درست زمانی که او دیگر نبود و سه سال از مرگش گذشته بود.

غزاله علیزاده که به سرطان خون مبتلا بود پس از تحمل سختی بسیار در سن 50 سالگی از رنج رها شد و با مرگش جامعه ادبیات را در بهت و تأسف فرو برد تا آنجا که؛ نویسندگانی مانند رضا براهنی، سیمین بهبهانی، سیمین دانشور، شیوا ارسطویی، نسبت به این اتفاق عکس العمل نشان داده و اظهار تأثر کرده اند.

غزاله علیزاده اگر بود و در گورستان امامزاده طاهر کرج نخفته بود، امروز 70 ساله می شد. یادش زنده است پس زنده است. تولدش مبارک!

گزارش: وحید خانه ساز