به گزارش خبرنگار سینمایی پایگاه خبری دیباچه، آدم که فیلم سینمایی «شنل»، دومین اثر بلند حسین کندری را می بیند دلش می سوزد از اینکه این فیلم در بخش سودای سیمرغ سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر حضور نداشت! ربطی هم ندارد که آن آدم یک سینماروی دو آتشه باشد! یا یک منتقد یا حتی یک آدم عامی به دور از سینما!

به نظر کسی که سینما بخش بزرگی از زندگی اوست (که خودم باشم) حتی همان آدم عامی به دور از سینما نیز با فیلم ارتباط برقرار می کند! قصه فیلم ملتهب و تعلیق زده است و مخاطب اصلأ کارش به آنجا نمی کشد که سالن را ترک کند زیرا دنیای روی پرده، دنیایش شده و بازی های جاندار بازیگران فیلم درگیرش کرده اند؛ از باران کوثری گرفته که از همیشه متفاوت تر است و درد و رنج و ویژگی های کاراکتر از سر و رویش می بارد! تا بهار کاتوزی که در این فیلم از خود واقعی اش دور است و تا داوود بهبودی دوست داشتنی که نقش منفی فیلم را مانند لباسی خوش فرم به تن کرده است.

به جز اینها، فیلم سینمایی «شنل» بازهم مزیت های ارزشمندی دارد. حمید رضا بابابیگی برای نگارش فیلمنامه وقت گذاشته و این را می توان از ظرافت های شخصیتی آدمهای فیلم فهمید. همه کاراکترهای فیلم ناگفته هایی دارند که به شخصیت آنها جلوه مرموز و پیچیده ای می دهد و این رمزآلودگی در رفتار و کردار بازیگران قابل دیدن و لمس کردن است و مخاطب را دچار حدس گمان می کند؛ از شخصیت منفی فیلم گرفته تا باران کوثری که خاکستری نقش بر سر و روی وجه بازیگرش نشسته است.

در «شنل» بازیگران صرفأ حرافی نمی کنند تا چیزی گفته باشند! آنها دیالوگ می گویند تا درام را پیش برند و قصه را به جلو هول دهند. با این حساب واضح است که بابابیگی اگر دیالوگ نویس ماهری هم نباشد، لااقل پیش از نگارش گفتگوها فکر کرده و هر بی ربط یا کم ربطی را در دهان شخصیت های اثرش نچپانده است!

فیلمنامه علاوه بر کنش های بزرگ (که لازمه هر اثر دراماتیکی است) گره های کوچکی دارد که قابل دیدن نیستند اما ملموسند. گره هایی که تاوان باز شدن هرکدامشان، رو شدن دست یکی از آدمهای فیلم است؛ زیرا همه آنها به قاعده بازی واردند و اهل مچ گیری اند و مدام دست آن یکی را می خوانند!

فیلم، یک نوآر امروزی است و قصه، قصه باجگیری است. صحرا (باران کوثری) مخفیانه با مردی مسن(مسعود فروتن) ازدواج کرده است. مرد می میرد و مشخص می شود که او با شناسنامه کارگرش، صحرا را عقد کرده است. مرد کارگر(رضا بهبودی) که شناسنامه مال اوست از وضعیت پیش آمده سواستفاده می کند و می خواهد از صحرا اخاذی کند. صحرا شرایط خاصی دارد و نمی تواند نارضایتی و شکایتش را علنی کند؛ زیرا افغانی است و اگر به دادگاه شکایت کند مشکلات بیشتری دامنش را می گیرد. دوست صحرا(بهار کاتوزی) و همسرش ( مهدی حسینی نیا) به ناچار درگیر ماجرای صحرا می شوند و می خواهند به او کمک کنند در حالی که خودشان نیز گرفتارند و مشکلات خود را دارند. در نهایت نیز صحرا نمی تواند از دست کارگر باج گیر رها شود و خودش را به تقدیر می سپارد!

حسین کندری تابع فیلمنامه و ماجراهای آن است و با دکوپاژی خوش ریتم تشنج لازم را به فیلم تزریق کرده و بازیگران را نسبت به موقعیت هایشان در فیلم آگاه کرده است و این را می توان از بازی های رئالیستی و یک دست بازیگران فهمید.

به هرحال جشنواره سی و پنجم فیلم فجر به پایان رسید، بی آنکه «شنل» در بخش سودای سیمرغ با دیگر آثار رقابت کند؛ که اگر این اتفاق می افتاد آرای هیئت داوران لااقل در بخش بازیگری تغییر می کرد!

در پایان باید گفت، هرچند فیلم سینمایی «شنل» آنچنان که باید توسط سینماگران و مخاطبان دیده نشد! اما هنوز امیدی هست اگر «شنل» در فصل مناسبی اکران شود. پس به امید اکران «شنل» در فصلی مناسب و فروش بالای فیلم.