به گزارش خبرنگار سینمایی پایگاه خبری دیباچه، «فصل نرگس» فیلمی است به کارگردانی و نویسندگی نگار آذربایجانی که سحر صباغ‌سرشت تهیه کننده آن بوده است. 

«فصل نرگس» دومین فیلم نگار آذربایجانی است و پیش از این فیلم سینمایی «آیینه های روبرو» را ساخته بود. فصل نرگس فیلم خوبی است! نویسنده به یک قصه بسنده نکرده و چهار اتفاق مختلف را در هم تنیده است. شاید نگارش چنین فیلمنامه ای با ساختاری فرمالیستی کمی تکراری به نظر برسد اما در «فصل نرگس» درام ها در تقاطع درستی به هم می رسند و همین نکته است که قصه مکتوب این اثر را منحصر به فرد می کند.

البته که به تصویر کشیدن چنین قصه ای به درک درست قصه، فرم و ساختار فیلم، توسط کارگردان نیاز دارد تا به اثری جاندار تبدیل شود و این کارگردان است که با درک داستان های قصه به ریتم آن ضربان می بخشد و درون بازیگر را در جلوی دوربین به تلاطم وا می دارد تا به این ترتیب روح زندگی را در اسکلت و چهارچوب فیلم بدمد.

«فصل نرگس» روايتي از آدمهایی است که از جنوب تا شمال شهر را پر کرده اند. این فیلم سه قصه تو در تو را روایت می کند. سه قصه مستقل که هرکدام بر دیگری تأثیر دارند و آدمهای آن را به تکاپو وا می دارند تا کشمکش فیلم را فرا گیرد و مخاطب را روی صندلی سالن گیر بیندازد.

درست است که روایت زندگی آدم های امروز با تلخی ناگریز همراه است اما فیلم «فصل نرگس» یک عاشقانه آرام است که لطافت و زیبایی اش به تلخی های آن می چربد. مخاطب با دیدن این فیلم ناخودآگاه لبخند می زند زیرا سرتاسر آن روایت گر زندگی آدمهایی است که در زندگی روزمره شان لابلای آدم های دیگر در کوچه و خیابان با عشق برخورد می کنند و متبرک می شوند و به تعالی می رسند. «فصل نرگس» اثری شاعرانه است به همان اندازه که در لحن جمله قبل وجود دارد!

تقریبأ همه عوامل در خدمت اثر هستند و امیر آقایی بازی روانی دارد، یکتا ناصر متفاوت ظاهر شده و پژمان بازغی، گوهر خیراندیش و ریما رامین فر نیز بازی یکدستی ارائه داده اند.