به گزارش خبرنگار سینمایی پایگاه خبری دیباچه, فیلم میرکریمی «کمدی انسانی» فیلم عجیبی نیست. اما از نوع فیلم هایی است که کمتر فیلمسازی به سراغ ساختش می رود. فیلمی با کیفیت تولیدی نسبتا قوی و سوژه ای نه دم دستی اما خطرناک! که ممکن است فیلمساز را زمین بزند و تهیه کننده را ور شکسته کند؛ مگر اینکه اثر درام قرص و محکمی داشته باشد و بتواند با شخصیت های به شدت پرداخته شده و صیقل خورده اش مخاطب را روی صندلی میخکوب کند.

«کمدی انسانی» چنین فیلمی نیست. این فیلم درباره برهه ای نامعلوم از تاریخ است و آدم هایش هویت مشخصی ندارند ( که این آخری ایراد نیست اگر شخصیت ها سورپرایز ویژه ای برای مخاطب داشته باشند).

میرکریمی در فیلمش می خواهد اوج و افول یک قهرمان ایرانی الاصل را نشان بدهد و در این راه مشکلات دیگری هم بر سر راه قهرمانش گذاشته، مثلا اینکه عاشقش کرده یا او را در میان اتفاقات سیاسی دوره ای مجهول رها کرده به زندانش انداخته و الی آخر.

در این که فیلم خوش ساخت است و با تکنیک به روزش، در پیش چشم مخاطب دنیایی رنگارنگ و عریض و طویل ترتیب می دهد هیچ شکی نیست؛ و مدیریت و کارگردانی کریمی در این مورد مثال زدنی است!

اما اینکه چرا مخاطب از جایی به بعد حوصله اش سر می رود و با جان و دل قصه را دنبال نمی کند و فقط مجذوب قاب بندی های خوب و رنگ و لعاب شارپ و شیک فیلم می شود؛ دلیلش این است که شخصیت های فیلم باور پذیر نیستند؛ که البته در این کاستی برخی از عوامل مقصرند. کریمی، هم به عنوان کارگردان و هم نویسنده فیلمنامه؛ و بازیگران به عنوان اشخاصی که موظفند با زیر و رو کردن نقش، لایه های زیرین آن را بیرون کشند, هر دو به یک اندازه مقصرند. 

به هرحال همین که کریمی جسارت و جرأت ساخت چنین فیلم با شکوهی را به خود داده و شکوه و کیفیت آن را تا به آخر حفظ کرده است، تحسین بر انگیز است و بی انصافی است اگر نگوییم فیلم او ارزش دیدن دارد!

یادداشت وحید خانه ساز