«ویلایی ها» اثری کشدارتر از حوصله مخاطب!

به گزارش خبرنگار سینمایی دیباچه، «ویلایی ها» فیلمی است درباره جنگ که منیر قیدی آنرا کارگردانی کرده و سعید ملکان تهیه کننده آن است. این فیلم که نخستین تجربه منیر قیدی در عرصه سینماست یکی از آثار حاضر در جشنواره فیلم فجر امسال است که دوازدهم بهمن ماه در برج میلاد به نمایش درآمد

.

«ویلایی ها» قصه خانواده‌های فرمانده‌هان سپاه و ارتش در سال ۱۳۶۵ است. عزیز زن ۵۰ ساله‌ای است که همراه نوه‌هایش وارد مجموعه ویلاها می‌شود. الیاس نیز راننده بسیجی است که هر وقت وارد مجموعه می‌شود همه نگران این می‌شوند که شاید خبر شهادت یکی از فرمانده‌هان را بدهد. پس از مدتی سیما که عروس عزیز است از تهران می‌آید تا بچه‌های خود را به خارج از کشور ببرد و...

فیلم ایده بکر و سوژه خوبی دارد. تکراری نیست و از معدود آثاری است که به نقش زنان در جنگ می پردازد و یکی از امتیازهای فیلم همین است. منیر قیدی به اتفاق ارسلان امیری ایده خوبی را برای نوشتن انتخاب کرده اند اما فیلمنامه قربانی زیاده گویی آنها شده است زیرا آدمهای فیلم در یک سیکل تکراری حرافی می کنند... انتظار می کشند و بازهم حرافی می کنند بی آنکه اتفاق جدیدی جز انتظار رخ دهد؛ اما قضیه به فیلمنامه ختم نمی شود زیرا قیدی در کارگردانی نیز نه تنها برای ریتم کشدار اثر تدبیری نیاندیشیده است بلکه با دکوپاژ ضعیفش به آن دامن زده است!

هیچ بدعتی در دکوپاژ فیلم وجود ندارد و به جز نماهای هوایی از بالا (که با نماهای کلاسیک فیلم در تناقض است) بیشتر نماها ثابت هستند و استفاده زیاد از نماهایی چون« OVER SHOULDER» یا همان دوربین از روی شانه، کسالت بار و تکراری شده است. این ضعف چنان در تار و پود فیلم نفوذ کرده که تدوین گر قابلی چون بهرام دهقانی نیز نتوانسته برای آن چاره ای بیاندیشد و البته این چیدمان نادرست بر ریتم کند فیلم را کندتر کرده است؛ از آن گذشته تمپو یا همان ضرباهنگ درونی بازیگران با ریتم منطقی فیلم همخوانی ندارد! و به همین دلیل است که بازی خوب پریناز ایزدیار، طناز طباطبایی و حتی صابر ابر به چشم نمی آید.

در پایان باید گفت، جسارت کارگردان برای ساخت چنین اثر سختی قابل ستایش است اما کاش او با تأمل بیشتری به ایده خوبش می پرداخت و چنین شتابزده عمل نمی کرد و با بازنویسی دوباره فیلمنامه آنرا نجات می داد؛ تا اثری چنین پر بازیگر قربانی شتابزدگی نشود! یا لااقل کاش، قیدی با شیوه کارگردانی اش بر قربانی کردن چنین سوژه کم تکراری اصرار نمی کرد تا فیلم اولش، بیشتر از این به چشم بیاید و مورد استقبال قرار گیرد.

یادداشت وحید خانه ساز