«سلفه» نمایشی بازیگوشانه که از جنگ می گوید

به گزارش خبرنگار تئاتر پایگاه خبری دیباچه، نمایش«سلفه» اثری است از کشور عراق که در سی و پنجمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر به روی صحنه رفته است و کارگردان آن عامل ابولهیل است.

«سلفه» اثری موفق است زیرا در گام اول با مخاطب ارتباط برقرار کرده. به بیان بهتر می توان گفت سلفه یک بازی جمعی است که مخاطب در آن سهیم شده و جزیی از اجرا می شود. ماجرا از این قرار است که، در بدو ورود یکی از اعضای نمایش به مخاطبان کارتی می دهد که شماره ای روی آن درج شده است و به دوزبان عربی و انگلیسی روی آن موضوع و حالت نوشته شده است. مخاطب کارت به دست سر جایش می نشنیند؛ موسیقی پخش می شود و پس از دقایقی دو بازیگر به روی صحنه می آیند و تا نمایش جمعی شود. بازیگران به جلوی صحنه می آیند و پس از گپ و گفتی کوتاه به زبان انگلیسی و سپس عربی خود را معرفی می کنند و شماره ای را می خوانند! مخاطبان به کارت هایشان نگاه می کنند و یکی از آنها پس از تأیید شماره موضوع و حالت درج شده روی کارت را با صدای بلند می خواند و بازیگران موقعیت را بازی می کنند و پس از آن شماره ای بعدی و ادامه ماجرا...این کلیتی از نمایش «سلفه» است اثری که از جنگ می گوید. دو جوان عراقی با موقعیت خاص جغرافیایی و سیاسی، تعاریف خود را از موضوعات جهانی، در قالب بازی ارائه می دهند و این قصه تا به آخر ادامه دارد تا نمایش «سلفه» را به اثری اپیزودیک تبدیل کند.

نمایش «سلفه» موفقیت خود را مدیون ایده است و در جزئیات با کاستی هایی روبرو است. با اینکه بازیگران در استفاده از بدن تا حدودی موفق عمل کرده اند اما بازی ها به همان اندازه ضعیف است که موقعیتهای پیشنهادی از طرف تماشاگران بزرگ و مهم هستند. با توجه به نوع بازی بازیگران چنین به نظر می رسد که کارگردان تا به آخر درگیر متن بوده و بازیگران را از بداهه گویی باز داشته است و همین دست بازیگران را در ارائه بازی بهتر بسته است زیرا نمایش «سلفه» یک اثر متکی به تماشگر است و درام آن در ارتباط دو سویه بازیگران و مخاطبان شکل می گیرد.

هرچند نمایش رو به آخر می رود تأثیر موسیقی و افکت بیشتر می شود و از میانه به بعد کارگردان نمایش، گوشه چشمی به موسیقی رپ داشته و سعی کرده با استفاده از موسیقی و کلام، تنوعی در اجرای اثر ایجاد کند تا رخوت را از مخاطبان بگیرد و آنها را به دیدن ادامه نمایش ترغیب کند؛ اما بیان بازیگران این اجازه را به او نمی دهد و اجرای این سبک از موسیقی چون وصله ای سنجاق شده به اثر الکن باقی می ماند.

طراحی صحنه موجز و کاربردی است و ریتم نمایش در تمام 45 دقیقه اجرا که زمان مناسبی است یکدست باقی می ماند.

در پایان باید گفت نمایش«سلفه» حاصل نگاه کارگردانی است که جنگ را از نزدیک لمس کرده و مشکلات کشورهای خاورمیانه را از نگاه دو جوان شاید نسل چهارمی مورد تحلیل قرار می دهد.