به گزارش رادیو و تلویزیون
دیباچه، برنامه های آموزش آشپزی از جمله برنامه های مرسوم در شبکه های مختلف تلویزیونی دنیا است که بعضا طرفدارانی هم دارد و در مواردی به یک برند تبدیل می شود.
برنامه های آشپزی می تواند قالب های مختلفی داشته باشد، از آموزش حرفه ای و صرف تا شو هایی با حضور چهره ها و همینطور برگزاری مسابقات آشپزی که همه این ها اگر به شکلی درست اجرا شود می تواند مخاطب خود را پیدا کند.
در شبکه های تلویزیونی ایران هم در سالیان مختلف و خصوصا در قالب برنامه های خانواده یک، تصویر زندگی و پس از مدتی شبکه سه، برنامه های آموزش آشپزی رونق پیدا کرد که شاید مهمترین خروجی آن پیدایش آشپزی جوان به نام «سامان گلریز» شد که به مرور به شهرت زیادی دست پیدا کرد، برنامه هایی که عمدتا با قالب آموزش کلاسیک و با همراهی یک مجری برگزار می شد و بیشتر منوی آن غذاهای سنتی کشور بود.
پس از مدتی و به دلایل مختلف رویه معرفی و آموزش غذا دراین برنامه ها به سمت غذاهای غیر سنتی و بعضا فرنگی پیش رفت که یکی از علل آن علاقه بخشی از جامعه به یادگیری خوراک های جدید فرنگی بود که البته این اتفاق لزوما امر بدی نبود و می توانست درکنار آموزش و معرفی غذاهای متنوع و متعدد ایرانی که از اقوام و شهرهای مختلف کشور هستند، تکمیل کننده منوی غذایی خانواده های ایرانی باشد.
اما در سه سال اخیر به مرور برنامه های آشپزی سیما جنس خود را تغییر دادند و بیشتر از مبحث آموزشی دغدغه اقتصادی پیدا کردند، برنامه های مختلفی که درطول پخش مدام محصولات اسپانسر را تبلیغ می کنند و از مخاطب می خواهند که با ارسال یک پیامک پک کامل محصولات حامی مالی را که با قیمتی استثنایی ارایه شده را خریداری نمایند.
همانطور که قبلا در باب حضور و لزوم وجود حامی مالی در برنامه های صدا و سیما اشاره شده است، وجود اسپانسر در مشارکت ساخت یک برنامه آن هم در روزگار تنگ دستی رسانه ملی امر بدی نیست ولی وقتی این حضور باعث تغییر ماهیت و جنس آن برنامه شود به نوعی جای متن و حاشیه عوض شود خروجی آن اعصاب خورد مخاطب و زجر کشیدن او می شود، برنامه هایی بی رمق که با تلفیق مواد غذایی نامربوط غذاهایی عجیب و غریب طبخ می کنند و باعث زجر بیننده می شوند.
میلادنجفی
