پس از شروع موچ پخش این ترانه ها، به مرور از میزان پخش این ترانه ها کاسته شد که البته شاید بخشی ازآن به دلیل تسهیل دسترسی مخاطبان به این ترانه ها درفضای مجازی و بخشی هم به دلیل عدم تمایل خوانندگان برای پخش آثارشان از رسانه ی ملی بود، اما مهمترین نکته دراین بین ساماندهی پخش ترانه و نماهنگ در صدا و سیما بود.
جدای از مساله ی حجم انتشار ترانه و موسیقی ازرسانه ی ملی نکته مهم دیگر نحوه ی پخش آن ها از تلویزیون است، این که قرار است ترانه ها در باکس های زمانی ثابت پخش شوند یا صرفا برنامه ای برای پرکردن پرتی های آنتن، نکته ی بعدی نحوه انتخاب ترانه ها و خواننده است که با توجه به اصول و قواعد سازمان صدا و سیما طبیعتا نبازمند برخی نظارت ها است، چه به لحاظ شعر و موسیقی و چه به لحاظ شخص هنرمند خواننده.
پخش ترانه و موسیقی آنقدری مهم است که حتی چند سال پیش خبر ایجاد شبکه ای تلویزیونی با عنوان«آی موزیک» توسط مدیران رسانه ی ملی منتشر شد که می توانست نکته مثبتی در اوضاع نامناسب موسیقی دراین سازمان باشد، اما پس از گذشت مدت ها خبری ازافتتاح این شبکه نشد که حال به دلیل مشکلات مالی این روزهای سازمان است یا مشکلات مبنایی که فقط مدیران رده بالای رسانه ی ملی ازآن مطلع هستند.
به هرحال هرچند در برخی برهه های زمانی بعضی برنامه های مخصوص موسیقی مثل«ساعت25» و «شب کوک» درسیما تولید شده اند که اتفاقا به مدد ایده و اجرای خوب موفق بوده اما قطعا تا زمانی که مدیران رسانه ی ملی تکلیف خود را با مساله موسیقی و ترانه روشن نکنند و بدانند آیا پخش ترانه های فاخر به صورت صوتی یا نماهنگ در اولیت این سازمان است یا خیر مشکل حل نخواهد شد، هرچند این مساله موضوع پیچیده ای نیست و تصمیم گیرندگان رسانه ی ملی می توانند با ایجاد اتاق فکری حرفه ای و متعهد، به جذب،حمایت و پخش آثاری که با اصول و منافع ملی و اعتقادی کشور هم خوانی دارند به آشفته بازار موسیقایی صدا وسیما پایان دهند.
میلادنجفی