به گزارش رادیو و تلویزیون
دیباچه،از اواخر دهه ی هفتاد و برخی تغییرات فرهنگی و بازتر شدن فضای فعالیت های هنری، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران هم با توجه به شرایط و خواست مخاطبان به بازتعریف جدیدی از مساله ترانه و پخش آن از رسانه ی ملی پرداخت.
باتوجه به موج نسل جوان درآن سال ها و علاقه آن ها به موسیقی پاپ، و هم چنین روند رو به رشد آنتن های ماهواره دربین خانواده ها، مدیران تلویزیون لزوم توجه بیش از پیش به موسیقی پاپ و هم چنین ورود خوانندگان جوان به این عرصه و پخش ترانه های آنها از شبکه های رادیو و تلویزیون را دردستور کار قرار دادند، روندی که به مرور باعث پیدایش نسل جدیدی از خوانندگان پاپ شد و دراین بین قدری از توجه به شبکه های فارسی زبان ماهواره ای هم کاسته شد که در صورت مدیریتی درست می توانست نویدبخش اتفاقی خوب در عرصه حساس موسیقی درکشورباشد.
پس از شروع موچ پخش این ترانه ها، به مرور از میزان پخش این ترانه ها کاسته شد که البته شاید بخشی ازآن به دلیل تسهیل دسترسی مخاطبان به این ترانه ها درفضای مجازی و بخشی هم به دلیل عدم تمایل خوانندگان برای پخش آثارشان از رسانه ی ملی بود، اما مهمترین نکته دراین بین ساماندهی پخش ترانه و نماهنگ در صدا و سیما بود.
جدای از مساله ی حجم انتشار ترانه و موسیقی ازرسانه ی ملی نکته مهم دیگر نحوه ی پخش آن ها از تلویزیون است، این که قرار است ترانه ها در باکس های زمانی ثابت پخش شوند یا صرفا برنامه ای برای پرکردن پرتی های آنتن، نکته ی بعدی نحوه انتخاب ترانه ها و خواننده است که با توجه به اصول و قواعد سازمان صدا و سیما طبیعتا نبازمند برخی نظارت ها است، چه به لحاظ شعر و موسیقی و چه به لحاظ شخص هنرمند خواننده.
پخش ترانه و موسیقی آنقدری مهم است که حتی چند سال پیش خبر ایجاد شبکه ای تلویزیونی با عنوان«آی موزیک» توسط مدیران رسانه ی ملی منتشر شد که می توانست نکته مثبتی در اوضاع نامناسب موسیقی دراین سازمان باشد، اما پس از گذشت مدت ها خبری ازافتتاح این شبکه نشد که حال به دلیل مشکلات مالی این روزهای سازمان است یا مشکلات مبنایی که فقط مدیران رده بالای رسانه ی ملی ازآن مطلع هستند.
به هرحال هرچند در برخی برهه های زمانی بعضی برنامه های مخصوص موسیقی مثل«ساعت25» و «شب کوک» درسیما تولید شده اند که اتفاقا به مدد ایده و اجرای خوب موفق بوده اما قطعا تا زمانی که مدیران رسانه ی ملی تکلیف خود را با مساله موسیقی و ترانه روشن نکنند و بدانند آیا پخش ترانه های فاخر به صورت صوتی یا نماهنگ در اولیت این سازمان است یا خیر مشکل حل نخواهد شد، هرچند این مساله موضوع پیچیده ای نیست و تصمیم گیرندگان رسانه ی ملی می توانند با ایجاد اتاق فکری حرفه ای و متعهد، به جذب،حمایت و پخش آثاری که با اصول و منافع ملی و اعتقادی کشور هم خوانی دارند به آشفته بازار موسیقایی صدا وسیما پایان دهند.
میلادنجفی
