دیباچه: ما ملتی مرده پرست وپهلوان کُش هستیم. کاش به جای روحش شاد می توانستیم بگوییم هنرمند زنده باشید.
بسیاری از افراد هستند که بعدازمرگ هنر مندان حس روشنفکری در آنها متبلور می شود ودر این لحظه در فضای مجازی تلگرام ،اینستاگرام و... شروع می کنند به عوض کردن عکس های پروفایل خود و همه عاشق فلان هنر مند می شوند؛ در حالیکه در گوشه ای از خانه یااتاقشان اصلا نشانه ای از خاطرات آن هنرمند مثل فیلم وآلبوم وجود ندارد.
مثل داستان استیو جابزکه وقتی درگذشت، خیلی ها تازه او را شناختند وعکس پروفایل های خود را به او اختصاص دادند. ما ایرانی ها هم اینگونه هستیم ،همه منتظر می مانیم وقتی فلان هنرمند مُرد تازه ادای مهربان ها را در می آوریم ؛ در صورتیکه هنوزآهنگی از او گوش نداده‌ایم.
کاش کمی به این فکر کنیم که هنرمندان را در زندگیشان بیشتر بشناسیم وقدر آنها را بدانیم. نوش دارو بد از مرگ سحراب نباشد.
آیا در شهرهای ما خیابانی به اسم یک آهنگساز ،نوازنده وخواننده تا کنون دیده اید! یعنی ما در راستای تاریخ کهنمان از شش هزار سال پیش با وجود بزرگانی چون نکیسا باربد ،فارابی و....لایق اسم یک کوچه پس کوچه نبوده‌ایم.
وقتی مشاهده می کنم که برخی از کوچه ها با عناوینی چون طالبی نام گذاری شده اند ناراحت می شوم که اسامی بزرگان موسیقی ما ارزش نام گذاری بر روی کوچه ها را ندارد ! کاش با هم مهربان تر باشیم.
هنرمند واقعی کسی است که آینده را می بیند مثل برادران مفید،علی حاتمی و...به هر حال کاش آثار هنرمندانمان را در زمان حیاتشان گوش کنیم که در انزوا وخلوت نمیرند.
واینگونه نباشد که بعد از مرگ هنرمند ما تازه به یاد این بیافتیم که عکس پروفایلمان را به او اختصاص دهیم وبه این وسیله به دنبال جمع آوری لایک باشیم.
هنر جویان این هنرمندان عزیزهم بعد از آموزش به دنبال کار خود می روندو پشت گوش خود را نمی بینند وحتی یادی از این استادان نمی کنند. شاید دلیل اینکه بعضی از اساتید موسیقی کم فروشی می کنند این است که دوست دارند بیشتر شاگردانشان را ببینندبه هرحال فقط می توانم بگویم ما ایرانی ها مرد ه پرستانی پهلوان کش هستیم.
پدرام امینی ابیانه
موزیسین وخواننده 
