دیباچه: ایرج سنجری درباره کم کاری خود در عرصه تئاتر می‌گوید: از یک‌سو شرایط تئاتر برای من دلپذیر نیست و از سویی دیگر بسیاری با من کار نمی‌کنند چون زبان من تند است. مافیایی که در تئاتر است، از سینما بدتر است. برخی کار می‌کنند و دیگرانی که ارتباط‌های چندانی ندارند، باید کنار بنشینند تا اگر فرصتی دست داد، کار کنند.
به گزارش خبرنگار تئاتر
دیباچه؛ ایرج سنجری مدتی است که از عرصه تئاتر فاصله گرفته است. او در سه سال گذشته، تنها در دو نمایش «برف سرخ» و «یادم تو را فراموش» به کارگردانی ژاله صامتی بازی کرده است. سنجری درباره این کم کاری گفت: از یک‌سو شرایط تئاتر برای من دلپذیر نیست و از سویی دیگر بسیاری با من کار نمی‌کنند چون زبان من تند است. مافیایی که در تئاتر است، از سینما بدتر است. برخی کار می‌کنند و دیگرانی که ارتباط‌های چندانی ندارند، باید کنار بنشینند تا اگر فرصتی دست داد، کار کنند. ما در هیچ گروه و باندی نیستیم در نتیجه هر از گاهی اتفاقی می‌افتد و ما یک کار کوچکی می‌کنیم. در این 45 الی 50 سالی که در تئاتر هستم، شرایط 10 سال اخیر، بی‌سابقه بوده است.
وی در ادامه افزود: در آن دوران عباس جوانمرد سه گروه تئاتر هنر ملی را داشت و چهار یا پنج گروه دیگر نیز در آن زمان وجود داشتند. به قدری روابط میان اهالی تئاتر دوستانه بود که به زیبایی هر چه تمام‌تر کارها را میان خودشان تقسیم می‌کردند و نمایش اجرا می‌کردند. در آن زمان تنها تماشاخانه سنگلج بود و تالار وحدت، البته تالار وحدت نیز اغلب برای موسیقی مورد استفاده قرار می‌گرفت. بعدها مجموعه تئاتر شهر نیز اضافه شد. تئاترهایی که جایگاهی داشتند، در سنگلج اجرا می‌شدند اما الان همه پشت سر یکدیگر بدگویی می‌کنند تا بتوانند کار کنند. الان تئاتر به یک بازی تبدیل شده است و به مقوله تئاتر نگاه تجاری می‌شود. دیگر تئاتر عشق نیست! الان نمایش «یادم تو را فراموش» 27 اجرا دارد و وقتی می‌گویند با این شرایط تئاتر اجرا کن، قبول می‌کنی چون اگر این کار را نکنی، نمی‌توانی کار کنی. متاسفانه سیستم طوری چیده شده است که باید دو سال صبر کنی تا ببینی آیا سالن به تو تعلق می‌گیرد یا نه!
سنجری درمورد تعداد اجراهای نمایش‌ها در دوران امروز، گفت: پر بودن برنامه اجراهای نمایش در سالن‌ها، به آثار پرمخاطب ضربه می‌زند چون به هیچ عنوان امکان تمدید برای این آثار وجود ندارد. یادم است در دوران بسیار قدیم، در تماشاخانه سنگلج نمایش « تامارزوها » نوشته نصرت‌اله نویدی به کارگردانی عباس جوانمرد را روی صحنه برده بودیم. ابتدا چهار ماه نمایش را اجرا کردیم، سپس وقفه‌ای یک ماهه برای اجرای نمایش به وجود آمد و دوباره سه ماه نمایش را در این سالن روی صحنه بردیم. یعنی هفت ماه این نمایش روی صحنه بود. همچنین نمایش «سگی در خرمن جاه» نوشته نصرت‌اله نویدی به کارگردانی عباس جوانمرد را سه ماه پشت سر هم روی صحنه بردیم و سالن پر بود. در آن دوران شرایط تئاتر به گونه‌ای بود که تا زمانیکه نمایش‌ها جا داشتند و مخاطب برای دیدن آنها می‌آمد، اجرا می‌شدند. البته در آن زمان گروه‌ها کم بودند.
وی در ادامه افزود: متاسفانه سالن‌های تئاتر همچون قارچ در تهران سبز می‌شوند. این سالن‌ها دانسته‌اند می‌شود با تعداد زیاد اجرا در یک سالن، پول بیشتری درآورد؛ در برخی از سالن‌های تئاتر چهار نمایش روی صحنه می‌رود. البته قبول دارم که هزینه‌های گزافی نیز برای این سالن‌ها وجود دارد. به عنوان مثال کاملا در جریان هستم که خیام وقارکاشانی و فهیمه آمن‌زاده با چه سختی‌ای باران را راه‌اندازی کرده‌اند. اما لازم است که تماشاخانه‌دارها به فکر ساختن سالن‌های استاندارد باشند و یک اتاق را به عنوان سالن به مخاطبان و اهالی تئاتر ارائه نکنند. تئاتر مستقل و تئاتر باران، اتفاق‌ها خوبی را رقم می‌زنند. امیدوارم افرادی که دغدغه تئاتر دارند، سالن تاسیس کنند تا نگاه تجاری به تئاتر از بین برود
