یادداشتی درباره  برنامه ترکیبی ماه عسل با اجرای احسان علیخانی که همچنان درمیان برنامه های مناسبتی تلویزیون علی رغم کاستی هایش برای آنها که اهل تماشای ماهواره نیستند به ناچار دیدنی تر است.





دیباچه:جبار آذین


درمیان برنامه های مناسبتی تلویزیون که اغلب شتابزده وبه دور از برنامه ریزی لازم و کافی و معمولا با اجرا و آیتم های ضعیف ارائه می شوند و پس از پخش ازیادها می روندواکثراهم جذاب و تاثیر گذارنیستند،برنامه ماه عسل رمضانی احسان علیخانی از بقیه متمایز و علی رغم کاستی هایش برای آنها که اهل تماشای ماهواره نیستند به ناچار دیدنی تر است.اقبال و استقبال از ماه عسل، گرچه دیگر بسان سالیان گذشته نیست که علت اصلی آن مضامین و حرف های تکراری است،وباآنکه گاه تبدیل به برنامه مصیبت خوانی و اشاعه غم و غصه وباعث آزار احساسی و عاطفی مخاطب می شود،ولی اجرای در کل بی پیرایه وطرح برخی مسائل انسانی و اجتماعی و خانوادگی در آن که گاه تازگی دارند،درکنارکوشش مجری برای جذابیت بخشی به آن باعث شده تا ماه عسل و علیخانی همچنان پربیننده باشند.طی سالهای اخیر وازجمله ماه رمضان امسال چند شبکه وتهیه کننده ومجری کوشیدند،واردمیدان رقابت با ماه عسل شوند،لیکن برنامه های عیر خلاقانه و تقلیدیشان ماه مربا هم نشدند،چه رسد به ماه عسل.صدالبته این وضعیت صرفا به دلیل ضعف آنها ویاامتیازهای برنامه علیخانی نبوده و نیست،چراکه در دوران قحطی برنامه های خوب ، استاندارد و جذاب و نبود برنامه های مشابه ومتنوع است که ماه عسل توانسته دوام آورد و مخاطب داشته باشد.با این همه وبه رغم تکرارها و تلخ نمایی ها و یکنواختی حرکات و فاقدنوآوری اجرای علیخانی،تغییردکور،گزینش مقبول تر میهمان ها و تلاش برای ایجاد تنوع در مطالب ارائه شده ،آن را مورد توجه قشرهایی ازمردم قرار داده است.نکته آخر اینکه چناچه علیخانی از وسعت صحبت های کمتر مرتبط با موضوع برنامه اش بکاهد واز ادا و اطوار وشلوغ بازی غیر لازم پرهیز کند،گرچه این برنامه مصداق لنگه کفش وبیابان سیما است،اماحالاها می تواند جماعتی از مردم را باخود به ماه عسل ببرد!