به گزارش دیباچه، حمیدرضا آذرنگ هنرمند تئاتر و سینما عکس‌های خود از جزیره ابوموسی را به گالری کارشیو آورده است و در نمایشگاهی تحت عنوان «زیبای مغموم» از عصر جمعه ۲۶ اردیبهشت به نمایش می‌گذارد.

آذرنگ درباره این نمایشگاه نوشته است: «در انتهای جنوب، آن‌جا که نقشه‌ها رنگ می‌بازند و مرزها در مه سیاست محو می‌شوند، ابوموسی ایستاده است؛ بی‌صدا، استوار، و تنها. جزیره‌ای که دریا آن را می‌شناسد، اما چشم‌ها مدت‌هاست از نگاه کردن به آن وا مانده‌اند. سواحلش همچنان با سنگ‌ها و شن‌های بکر خود سخن می‌گویند، اما این صداها گاه در همهمه‌ی دوردست‌ها گم می‌شوند. در اینجا، هر گوشه از ساحل داستانی دارد، هر سنگی حکایتی را در دل خود نهفته است. طبعیت جزیره، در تنهایی خود، به زیبایی خاموشی را می‌سازد. چشم‌اندازها اینجا همچون تصاویر مبهمی هستند که در انتظار تماشاگرانی می‌مانند که شاید روزی بیایند. آب‌های آبی و بی‌پایان دریا با خاک و صخره‌های سنگی در آغوش هم می‌رقصند، اما گویی برای همیشه در لحظه‌ای که هیچ‌کس به آن توجه نمی‌کند، جا مانده‌اند. و در این لحظات، جزیره در دل خود به بی‌صدایی آرامش می‌بخشد؛ بی‌آنکه برای دیده شدن تلاش کند.

شاید در نگاه اول، جزیره چیزی بیش از سکوتی ابدی به نظر نیاید اما در دل همین سکوت، جریان زندگی پنهانی در جریان است. جزیره ابوموسی گاهی همچون آینه‌ای به نظر می‌رسد که در آن، نه تنها دریا، بلکه خاطرات روزهای گذشته نیز انعکاس پیدا می‌کنند. روزهایی که شاید دیگر هیچ‌کس از آن‌ها خبری ندارد. اینجا جایی‌ست که گذر زمان تنها در لابه‌لای امواج دریا و در ترک‌های سنگ‌ها نفوذ کرده است. جزیره‌ای که در هیچ کجای جهان بازتابی از آن وجود ندارد. جزیره‌ای که بی‌واسطه تنها با دریا سخن می‌گوید.»

در بیانیه نمایشگاه آمده است: «سیاست، در ابوموسی، شبیه بادی است که همه‌چیز را منجمد کرده؛ نه آن‌قدر شدید که ویران کند، نه آن‌قدر ملایم که بگذارد زندگی بدرخشد. عکس‌ها، تلاشی‌اند برای بیرون کشیدن لحظاتی از دل این انجماد. قاب‌هایی که نه به دنبال پاسخ هستند و نه روایت رسمی؛ بلکه تکه‌هایی از حضورند، از بودن در جایی که بودن در آن خود نوعی مقاومت است. نگاهی نزدیک به خطوط ساحلی که گویی هر روز کمی بیشتر به دریا پناه می‌برند، به صخره‌هایی که سکوت را در خود حبس کرده‌اند، به افق‌هایی که آزادند، اما خالی. این نمایشگاه، سفر به جزیره‌ای‌ست که همزیستی‌اش با طبیعت، در زیباترین و غم‌انگیزترین شکل خود به تصویر کشیده شده. جایی که دریا هر روز حرف می‌زند، اما کسی صدایش را نمی‌شنود. جایی که هنوز می‌شود ایستاد، نفس کشید، و لحظه‌ای درنگ کرد؛ پیش از آن‌که سکوت، همه‌چیز را در خود فرو ببلعد.»

این نمایشگاه از جمعه ۲۶ اردیبهشت آغاز و تا نهم خرداد در نگارخانه مشارکتی کارشیو به آدرس تهران، خیابان سنایی، کوچه دوازدهم، شماره ۱۳ طبقه اول برپا است.