امیر اسماعیلی بوکسور سنگین‌وزن جوانان در گفتگو با خبرنگار ورزشی «دیباچه» درخصوص ارزیابی خود از عملکرد تیم ملی ایران در مسابقات جهانی مونته مگرو عنوان کرد: برای نخستین بار بود که همراه تیم ملی کشورمان راهی مسابقات جهانی جوانان شدم و خوشبختانه موفق شدیم نمایش خوبی را هم داشته باشیم. تیم ایران با دست خالی رفت اما با یک نتیجه تاریخی به میهن بازگشت.

وی افزود: مهم‌ترین عامل موفقیت بزرگ این تیم در رینگ جهانی همدلی بود. قبل از اعزام به مسابقات همه یکدل شده بودیم که برای مدال به این مسابقات برویم که خوشبختانه موفق شدیم یک نتیجه تاریخی را هم به ارمغان بیاوریم.

دارنده مدال طلای آسیا با اشاره به رقابت‌های نفس گیر در میدان جهانی گفت: دوست داشتم بعد از مدال خوش رنگ آسیا، مدال جهانی را هم به کارنامه ورزشی ام اضافه کنم. طلای جهان هم مال من بود، اما شرایط به گونه‌ای رقم خورد که متأسفانه از این نشان خوش رنگ، فاصله گرفتم. من می‌توانستم این اتفاق مهم را رقم بزنم، ولی فاصله بازی دوم و سوم کمتر از ۲۰ ساعت بود و ریکاوری خوبی نداشتم.

اسماعیلی با بیان اینکه بوکس ایران پتانسیل بالایی دارد؛ اظهار کرد: کسب ۳ مدال آنهم در مسابقات جهانی اتفاق کوچکی نیست، اما امیدوارم حالا که ما موفق شدیم این نتیجه تاریخی را رقم بزنیم مسئولین هم اهمیت بیشتری به این رشته بدهند. پتانسیلِ بوکس ایران کم نیست، فقط نیازمند حمایت بیشتری است تا شکوفا شود. خیلی از رشته‌ها را داریم در طول سال برای آنها میلیاردی هزینه می‌شود، ولی دستاورد خاصی برای ورزش کشور ندارند، این در حالی است که ما جوانان بوکس ایران توانستیم با دست خالی، ۳ مدال ارزشمند را برای کشور عزیزمان به دست بیاوریم.

بوکسور سنگین وزن ایران خاطر نشان کرد: در حال حاضر ما ملی پوشان هیچ درآمدی نداریم چرا که کل زندگی مان را برای بوکس گذاشتیم. انتظار داریم حمایت همه جانبه ای از ما شود، تا بتوانیم با فراغ بال و تمرکز بیشتر برای موفقیت بوکس ایران تلاش کنیم.

عضو تیم ملی بوکس کشور در پایان با اشاره به المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس گفت: این تازه اول راه است. اگر برنامه ریزی خوبی در این سه سال انجام شود و بوکسورهای جوان مورد حمایت باشند؛ شک نکنید در بازی‌های المپیک ۲۰۲۸ تاریخ ساز خواهیم بود. بعد از اینکه بوکسورهای روسی را شکست دادیم انگیزه مان دو چندان شده است نباید با بی توجهی این شوق را کور کنیم تا دوباره بوکس به روزهای قبل خود بازگردد.

گفتگو از : فریبا جلیل خانی