دیباچه -هیلدا حسینی خواه : داستان تکراری و ملال آور است، از آن داستانهایی که نه تکذیب می‌شود و نه پایانی برای آن وجود دارد. همه چیز به شرایط بد تمرینی، تغذیه ای و اسکان ورزشکاران رشته های غیرفوتبالی برمیگردد. در چند ماه اخیر هیچ ورزشکاری به اندازه ورزشکاران دو و میدانی به این موضوع اعتراض نکرده اند. ابتدا یکی از قهرمانان این رشته از شرایط بد تغذیه ای و حضور حشرات موذی در خوابگاه محل اسکان ورزشکاران گفت و حالا یک ورزشکار دیگر از همین رشته به نام حسین رسولی بابت شرایط بد تمرینی گلایه کرده است. اما این معضل فقط مربوط به رشته های دو و میدانی نیست. تا آنجایی که میدانیم و خبر داریم ورزشکاران رشته های قایقرانی، تیراندازی، دوچرخه سواری و چندین و چند رشته دیگر هم وضعیتی به همین منوال و حتی به مراتب بدتر دارند.
غذا، معضل اصلی؟
حالا کم کم باید این موضوع را بررسی کنیم که آیا نوع تغدیه و پرس های غذایی که در اختیار ورزشکاران داده می شود جدی ترین مشکل است؟ چرا که بیشترین میزان اعتراض ها به همین موضوع است. چند ماه پیش یکی از ورزشکاران دو و میدانی عکسی از پرس غذایی خود که عدس پلو بود در فضای مجازی به اشتراک گذاشت و از کیفیت بد غذای ملی پوشان گلایه کرد. اما جالب است بدانید چنین مشکلی در دیگر رشته ها هم وجود دارد. مثلا یکی از ورزشکاران رشته قایقرانی که ملی پوش یکی از رشته های زیرمجموعه فدراسیون قایقرانی است، می گوید غذای توزیع شده در خوابگاه محل اسکان ورزشکاران به شدت بی کیفیت است. او می گوید: «یک بار به ما ماکارونی دادند که هم در آن مو پیدا شد و هم حشره. زمانی که طی تماس با سرپرست تیم ملی این موضوع را اطلاع دادیم گفتند ماکارونی را بیاورید، ساندویچ بگیرید. وقتی این کار را کردیم دیدم لای نان باگت یک برش بسیار نازک کالباس با مقداری خیارشور گذاشته اند. واقعا این توهین نیست؟». از این قایقران ملی پوش می پرسیم چرا اعتراض نمی کنند؟ او در پاسخ میگوید: «تمام آینده ما به همین سال ها بستگی دارد. اگر بخواهیم اعتراض کنیم به سرعت کنار گذاشته می شویم و آینده ورزشی و تمام زحمات گذشته خود را تباه کرده ایم. پس بهتر است چیزی نگوییم.»
بوی نادر خوابگاه!
دیگر مشکل اکثر ملی پوشان رشته های غیرفوتبالی اسکان در خوابگاه هاست. شواهد و قرائن حاکی از آن است که وضعیت برخی از خوابگاه ها از لحاظ بهداشتی چندان جالب توجه نیست. «بوی نامطبوع»، «نمدار بودن دیوارها و حتی ملحفه و سرویس خواب»، «وجود حشرات موذی» و «فقدان وسایل گرمایشی و سرمایشی» از مهم ترین معضلاتی است که ورزشکاران در اردوهای ملی و به خصوص در مجموعه آزادی دارند. فقدان سیستم تهویه هم که همیشه جای خودش را دارد. بگذریم از اینکه همین خوابگاه های بی کیفیت و بدبو برای برخی از ورزشکاران شهرهای دور از تهران غنیمتی است تا به تهران بیایند و از امکانات تمرینی مناسب تر و مربیان بیشتری استفاده کنند.
پنچرگیران حرفه ای
دخترها دور پیست دوچرخه سواری مجموعه آزادی رکاب می زنند و تمرین میکنند. به گفته برخی از کارشناسان این پیست حتی دیگر قابل تعمیر هم نیست و باید به طور کامل تخریب و سپس بازسازی شوند. اما دخترها و پسرهای ملی پوش و غیرملی پوش به همین هم راضی هستند. یکی از دخترها دوچرخه‌اش پنچر شده است. خودش اقدام به رفع مشکل و پنچرگیری می کند. این خاطره مربوط به ضبط یک گزارش تلویزیونی است. از او پرسیدیم که چرا خودش باید اینکار را انجام بدهد؟ او هم در پاسخ گفت: «پس چه کسی باید پنچری بگیرد؟ همین که اینجا راهمان می دهند جای شکرش باقیست». این روایت بخشی از امکانات ضعیف برای ورزشکاران غیرفوتبالی را نشان می دهد. در کاراته نیز کفشپوش ها خراب شده اند. در قایقرانی که روایت هایی درباره سوراخ شدن قایق ها وجود دارد و تیراندازی هم که همیشه لنگ فشنگ و تفنگ است. دوومیدانی هم که جای خود دارد، همیشه وصف امکانات اردوهای تمرینی این رشته برای ورزشکاران را می شنویم و میخوانیم.
حرفه ای و غیرحرفه ای
طبق استانداردهای جهان ورزش و دقیقا آنچه که به خصوص برای ورزشکاران رشته های المپیکی وجود دارد، برای یک ورزشکار همه چیز باید حرفه ای باشد. اما برای ورزشکاران ایرانی به خصوص غیرفوتبالی ها همه چیز را می توان گاهی اوقات «اسف بار» توصیف کرد. همین می شود که تبعیض را به قدری گسترده می کنند که ورزشکاران تمامی رشته ها به شدت به ماجرای حواله خودروی خارجی فوتبالیست ها واکنش نشان می دهند. حواله خودروی خارجی خیر، این ورزشکاران فقط اسکان، تغذیه و شرایط تمرینی مناسب می خواهند. اما آنچه که مسئولان ورزشی ایران برمی آید فاصله زیادی با اجابت این خواسته های ابتدایی دارد.
