به گزارش دیباچه،  « امیر زمانی »،  تعزیه خوان در گفت و گو با دیباچه گفت: نقالی جدای از شاهنامه خوانی، شکل اولیه تعزیه و مرثیه خوانی هم بوده است به گونه ای که تشریح و به تصویر کشیدن مصائب کربلا در ابتدا به نوعی با حالت نقالی بیان میشود و در ادامه این نقال ها بصورت دو یا چند نفره شکل گرفته اند (در زمان صفویه) تا شخصیتهای متفاوت را به اجرا در بیاورند و در نتیجه با پیش زمینه نمایش "سوگ سیاوش" این هنر به تکامل رسیده است.

او ادامه داد : همینطور که ما در تعزیه صحنه هایی را داریم که عینا هنرِ نقالی در سکانس هایی گنجانده شده اند، مثل لحظات رجز خوانی، توصیف شجاعت و نحوه جنگاوری،آهنگهایی که در تعزیه استفاده شده اند، توسط بهترین اساتید موسیقی زمان تعیین شده اند و دارای فلسفه هنری هستند؛متاسفانه آهنگهای جدید بدون هیچ سنخیتی از لحاظ تلفیق، شخصیت ملودی و نقش و فلسفه هنری بکار برده میشوند که از تاثیرات عنصر موسیقایی تعزیه می کاهند.

این تعزیه خوان پیرامون چوب تعلیمی و شال نقالی در اجراها بیان کرد: چوب تعزیه یا منتشار، از دیرباز در دست مربیان در هر زمینه از فعالیت های نمایشی اغلب دیده شده است، یا به صورت شلاق در دست زور گویان، یا چوب تنبیه در دست مربیان، یا آلتی جهت نشان دادن جهت ها در تعلیم و راهبرد، یا نقالها، ... در تعزیه و در دست معین البکاء ها نیز همه این ابعاد را در بر میگیرد، ولی در حین اجرای مراسم جهت اشارات نا محسوس برای هدایت اعضا در موقعیت‌های مناسب و مخصوصشان جهت قرار گیری و مسیر اعضا، بالا یا پایین بردن تُنِ صدا و ملودی... در هر حال این چوب در دست معین البکاء کاربردهای گوناگونی دارد که بعدها در ارکسترهای موسیقی هم مورد استفاده قرار گرفت.

گفت و گو از : دینامحمدی