رقبای ما بیشتر از ۲۰ ساله که مجهز به پیستِ یخ هستند، اما در ایران تنها دو سالنِ فعال وجود دارد/ هزینه خریدِ تجهیزاتِ هاکی، ­بر روی دوش خودمان است

به گزارش دیباچه، تیم ملی هاکی روی یخ زنان ایران در نخستین حضور خود در مسابقات قهرمانی آسیا، نایب­ قهرمان شد. زهرا رضایی یکی از اعضای تیم در وقت دوم دیدار نهایی و در رقابت با تایلند تنها گل ایران را در جریان شکست سه بر یک برابر میزبان وارد دروازه حریف کرد. به بهانه این پیروزی با او به گفتگو نشستیم.

«زهرا رضایی» به «دیباچه» از مسیر شروع خود می­گوید: من ۲۸ سال دارم و از ۶ سالگی « اسکیت » کار می­کردم؛ بعد از آن اولین باری که هاکی را شروع کردم ۱۲ ساله بودم. من ساکن شهرستان پیشوا هستم و در همان جا هاکی داخلِ سالن، کار می­کردیم. بعد از آن هم در ۱۹ سالگی جزو تیم باشگاه انقلاب تهران شدم. در آن جا به صورت حرفه ­ای ­تر این لاین هاکی را شروع کردیم. پیستِ یَخِ مجموعه «  ایران­مال » هم حدود سه سال است که راه افتاده است.

رضایی ادامه داد: در شهرستانِ ما امکانات بسیار محدود بود و ما در سالن­های والیبال و فوتسال تمرین می­کردیم. بعد از آن من جزو تیم غزالِ ورامین شدم که با همان تیم توانستم کلی مقام کشوری بیاوریم. بعد از چند مدت تیم غزالِ ورامین مُنحَل شد و من و چند نفر دیگر از بچه­ ها به باشگاه انقلاب تهران رفتیم. بعد از آن هم در سال ۱۴۰۰، پیستِ یخِ مجموعه ی « ایران­مال» افتتاح شد که همه ­ی ما توانستیم هاکی روی یخ را هم شروع کنیم.

او از رقبای بازی­های جهانی به «دیباچه» می­گوید: رقبای ما سال­های سال شاید بتوانم بگویم بیشتر از ۲۰ سال در سالن­های یَخِ استاندارد، تمرین داشتند؛ اما ما فقط ۳ سال بود که در سالنِ یخ تمرین کرده بودیم و به جرات می­توانم بگویم، روند رشد بی ­نظیری در این مدت کوتاه داشتیم. وقتی که شروع کردیم، تصور نمی­کردیم که در این مدتِ کوتاه بتوانیم به این نتیجه برسیم. فکر می­کنم ما تلاشمان را کردیم و جوابِ تمرین­های شبانه ­روزی خود را گرفتیم. برای المپیک هم برنامه داریم و همه تلاش خود را خواهیم کرد. رویای ما این است که برای المپیک بر روی سکوی قهرمانی برویم.

او درباره شروع این ورزش به علاقه­ مندان این رشته توضیح می­دهد: متاسفانه در ایران فقط پیست­ ِیخِ « ایران مال » و شاندیز مشهد فعال هستند و اگر کسی بخواهد روندِ آموزش را شروع کند، باید ساکن این دو شهر بزرگ باشد. خودِ من هر روز از ورامین تا تهران رفت ­وآمد می­کردم. هر روز ۵ صبح بیدار می­شدم و دوساعت در راه بودم. بعد از غروب هم با دو ساعت راه به خانه بر می­گشتم. سه ماه هر روز این مسیر را رفتم. هم تیمی هایم نیز که اهل تهران نبودند، خودشان با هزینه شخصی خودشان خوابگاه گرفته ­بودند. می دانید که تجهیزات هاکی خیلی گران است و متاسفانه تمام هزینه ها را خودمان عهده دار هستیم. یک چوب ِهاکی بیشتر از ۱۰ میلیون تومان قیمت دارد و تا به امروز هیچ ارگانی حتی برای تجهیزاتِ تیم کمک نکرده است. هزینه مسابقات از طرف وزرات ورزش پرداخت شد و قول پاداش هم داده ­اند، اما هنوز از نظر تجهیزات، بچه ­های گروه خیلی مشکل دارند، چون واقعا تجهیزات ورزش هاکی گران است.