داریوش مؤدبیان مترجم،بازیگر،کارگردان و تهیه کننده سینما، تئاتر و تلویزیون درخصوص تاسیس «مرکز سیمرغ» در معاونت سیما گفت: نزدیک به 60 تئاتر تلویزیونی را تهیه کنندگی کردم و چیزی نزدیک به ده سال است که از تلویزیون، تولیدات آن مخصوصا تولیدات تئاتر تلویزیونی آن خبری ندارم و تا زمانی که من را فرا نخوانند نمی توانم راجب آن نظر بدهم، اگر من را فرا بخوانند باید کارهای پژوهشی ام را شروع کنم به دلیل اینکه من همیشه خود را یک پژوهشگر می دانم و ابتدا باید بدانم در کجا قرار داریم چه کارهایی کرده ایم و چه کاری را می خواهیم انجام دهیم و هدفمان چیست.

او ادامه داد: ما حتی از تولیدات خود هم استفاده بهینه نمی کنیم و به اصطلاح به خود پشت کرده ایم و باعث ضررهای زیادی شده ایم. ابتدا چرا برنامه ریزی برای بازپخش و کارشناسی همان گنجینه ای که پس از انقلاب هم فراهم آورده ایم و بسیار هم  کارهای موفقی بوده نمی کنند؟ فیلم های آمریکایی درجه دو یا سه را در برنامه های مختلف بارها کارشناسی و معرفی می کنیم اما با تولیدات خود چنین برنامه ای نمی سازیم درصورتیکه می توان برنامه ای ساخت که محور آن بررسی تولیدات تئاتر تلویزیونی باشد، برترین کارها نمایش داده شود و از عواملشان دعوت شود وبه بحث و گفتگو بینشینند تا متوجه شویم آن زمان چه کرده بودند که آنقدر موفق بوده  است که هنوز درباره ی آن صحبت می شود.

این کارگردان درخصوص اینکه آیا تله تئاتر ها هنوز مخاطب دارند گفت: اگر تله تئاتر های قدیمی را پخش کنند متوجه خواهیم شد که نظر مخاطب چه خواهد بود و آیا نظر مخاطب جلب می شود یا خیر، این مسئله به مردم تحمیل شده است، مردم تغییر نکرده اند، در تلویزیون که یک رسانه ملی است باید با سرمایه ملی کار ملی با اهداف و آرمان های ملی انجام شود و کار باید به کاردان سپرده شود. همین برنامه ای که بارها هم به تلویزیون پیشنهاد داده ام را اگر تولید کنند، که از گزیده های تئاتر های تلویزیونی که مخاطب داشته و بیش از بیست سال است که بارها پخش شده است و در حال حاضر هم در فضای مجازی پخش می شود و مخاطب از آن استقبال می کند را می توان در برنامه ای مانند فیلم های آمریکایی وارد بحث کارشناسی کرد. من مدت ها است که تلویزیون نمی بینم و نمی توانم نظر کارشناسانه دهم اما چرا از خود مدیران و واحد های تولیدی این سوال نمی شود؟ قاعدتا آن ها بهتر از من می دانند.

کارگردان تله تئاتر «باجناغ ها» درباره ی کمک تئاتر تلویزیونی به تئاتر صحنه ای بیان کرد: تئاتر تلویزیونی همیشه به تئاتر صحنه ای کمک کرده است .در تاریخ تئاترمان دو بار این اتفاق افتاده است که تئاترعملا تعطیل شده است؛ یک بار بعد از سال 1332 بوده است و بعد در سال 37 که تلویزیون شروع به کار می کند، در سال 38 برنامه های مفرح تئاتری  از آن پخش می شود و دوباره تئاتر رونق پیدا می کند، که درباره ی آن من پژوهش انجام داده ام و در اختیار عموم هم است. پس از انقلاب هم همین اتفاق می افتد؛ یعنی سال های 59 یا 60 پس از جنگ،  تئاترِ صحنه ای به شکلی متوقف می شود و فقط به تئاترهای ایرانی با این نیت که تئاتر ایرانی را زنده نگه دارند اختصاص داده می شود اما تقریبا رو به خاموشی می رود.

او افزود: در همان سال های 60 که ما در تلویزیون کارهای برجسته ای کردیم، بسیاری از هنرمندان تئاتر صحنه ای به دلیل اینکه اجازه نداشتند در تئاتر کار کنند به تلویزیون روی آوردند و برنامه های تئاتر تلویزیونی با بازیگران برجسته با کارگرانی های مناسب تلویزیونی ساخته شد و در انتهای سال های 60 دوباره اجازه پیدا کردیم که به صحنه برویم و نمایشنامه های برجسته خارجی را اجرا کنیم، بنابراین تئاتری که امروزه برپاست، نتیجه ی زحماتی است که این بزرگان در سال های 60 به ویژه در تلویزیون کشیدند. این چیزی است که ما تجربه کردیم چرا که تئاتر به معنی درستش در تلویزیون با زبان تلویزیون آمیخته می شود و در اختیار مردم قرار می گیرد، مردمی که حتی با تئاتر صحنه ای آشنا نیستند در تلویزیون  آشنا می شوند و نسبت به آن یک جریان به وجود می آید اما درحال حاضر ما جریان تئاتری نداریم و در تلویزیون هم که اصلا تئاتر تلویزیونی وجود ندارد.

داریوش مودبیان خاطر نشان کرد: تئاتر تلویزیونی حیثیت تولید تلویزیونی است؛ در همه جای دنیا حیثیت حرفه ای تولید تلویزیون، تئاتر تلویزیونی است. چرا که بهترین و ماهرترین عوامل تولیدی را فرا می خواند، بعضی از بازیگرانی که در سریال ها به کار می برند، توان بازی در تئاتر تلویزیونی را ندارند. بهترین بازیگران همیشه در تئاتر تلویزیونی قرار گرفتند و برایشان سکوی پرتاب به سینما بوده است و طبیعتا بهترین بازیگران سینما پیشینه تئاتری داشته اند. واحدهای تئاتر تلویزیونی از آدم های بسیار حرفه ای و کارکشته تشکیل شده، کسانی که سال ها تجربه های گوناگون کرده اند در امر کار تلویزیون چه به صورت فنی و چه به صورت هنری جمع شده اند و تئاتر تلویزیونی می سازند، نه اینکه نه در تئاتر صحنه و نه در تلویزیون تجربه ای نداشته باشند و به سراغ تئاتر تلویزیونی بروند که البته در گذشته چنین اتفاقی افتاد و نتیجه اش از دست دادن مخاطب بود.

او در پایان گفت: گاهی آن چیزی که در صحنه هم خریدار نداشت به تئاتر تلویزیونی آوردند و اینگونه مخاطب را از دست دادند همانطور که کلا تلویزیون مخاطب خود را از دست داده است.

گفت و گو از : سوگل امیری