سمیه سادات موسوی: اینجاست که قلم در برابر این همه عظمت سر خم کرده و زانو می‌زند؛ این حجم از مصیبت و آزاداگی حسین بن علی (ع) و اهل بیتش و شهدای کربلا را چگونه میتوان به تحریر در آورد؟! آری اینجا حتی نقطه ها هم خیس اشک است و اشک بیش از سخن حرف برای زدن دارد؛ پس تو ای قلم بنویس تا با اشک به سوگ بنشینیم و تو را برای این ثانیه های دردناک یاری دهیم.
هر یک از شب های با طراوت محرم که معطر به نام ابا عبدالله الحسین است؛ با نام یکی از شهدا یا شخصیت ها یا وقایعی مرتبط با جریان کربلا نام گذاری شده است. نام گذاری این شب ها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصی ندارد. این کار از طرف مداحان و ذاکران اهل بیت و بر اساس جایگاه شهیدان کربلا، نزدیکی هر یک از آنها به نقطه وحدت بخش کربلا یعنی امام حسین(ع) و هم آهنگی شور و التهاب مراسم و روضة آنان با مرکز شورآفرین شب عاشورا صورت گرفته است.یکی از این شب ها، شب ششم، به نام حضرت قاسم(ع)است.
شب نوجوانان عاشورایی، شب روضه قاسم بن الحسن(ع) . وقتی امام حسین(ع) سخن از شهادت یارانش به میان آورد، نوجوان سیزده ساله کربلا از عمو پرسید: عموجان ایا من نیز به فیض شهادت نائل می شوم؟ امام او را به سینه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه می بینی؟
قاسم پاسخ داد: از عسل شیرین تر!
شهادت طلبی قاسم(ع) و پا فشاری او برای رسیدن به مقصود، زیباترین الگو را برای رهروان خط سرخ شهادت رقم زد.
و ششم محرم در بین مردمان متدین خوانساری این گونه به تصویر کشده شد...
شب هفتم محرم ،معطر به نام حضرت علی اصغر(ع) است
علی اصغر(ع) فرزند کوچک امام حسین(ع) و حضرت رباب دختر امرءالقیس است که با تیر سه شعبة حرمله بن کاهل اسدی به شهادت رسید. مصیبت علی اصغر(ع) برای حسین(ع) جان فرسا بود چنان که گریست و به خداوند عرض کرد: خدایا خودت میان ما و این قوم داوری کن. آنان ما را فرا خواندند تا یاری کنند ولی برای کشتن ما کمر بسته اند. در این لحظه ندایی از آسمان رسید که: ای حسین(ع) در اندیشه اصغر(ع) مباش، هم اکنون دایه ای در بهشت برای شیر دادن به او آماده است. شب هفتم، شب رضاست. حسین(ع) بهترین الگوی پایداری و رضآیت است. او پس از تحمل شهادت همه یاران و جوانانش، کودک شیرخوار خود را به میدان آورد. هنگامی که علی اصغر نیز فدا شد بر قضای الهی گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت: ای خدا! چون تو این صحنه ها را می بینی تحمل این مصیبت ها بر من آسان می شود.
گاهی زبان برای بیان قاصر است و باید از جنس تصویر سخن گفت. قاب عکس دیباچه این گونه، روز هفتم محرم را به تصویر کشید و چشمهایمان را در سوگ این طفل شش ماهه متبرک به اشک نمود.
