معصومه شمسینی غیاثوند : هنرپیشه باسابقه عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون، « فریده سپاه‌منصور » که به مناسبت تولدش در سلسله نشست‌های تاریخ شفاهی موزه سینما حضور یافته است، می‌گوید «همیشه فکر می‌کنم هرکاری که انجام می دهم آخرین کارم است و تصور می‌کنم این کار، قرار است از من به یادگار بماند و آیندگان با دیدن این فیلم درباره من را قضاوت می‌کنند.»

« سپاه‌منصور » در گفت‌وگو با «دیباچه» با اشاره به بیش از نیم قرن سابقه کاری در حرفه تئاتر، سینما و تلویزیون گفت: اولین بازی من در تلویزیون، نقش آفرینی در سریال «مدرس» به کارگردانی هوشنگ توکلی بود که در سال 1365  آن هم به مناسبت پنجاهمین سالگرد شهادت مدرس پخش شد؛ در سریال «عقیق» ساخته حمید تمجیدی نقش «خانم دهقان» زن دامداری را بازی می‌کردم که تا مدت‌ها در بین مردم به این نام معرف شده بودم. در سریال امام علی (ع) نقش «ام ذر» همسر ابوذر را بازی می‌کردم ، علاوه بر این کار چهار مجموعه تلویزیونی دیگر از جمله «ساحره»، «معصومیت از دست رفته»، «مسافر ری» و «شاهگوش» را با داوود میرباقری کار کردم.

بازیگر نقش «جمیله رخت‌شور» در سریال خانه‌ای در تاریکی، گفت: خانه‌ای در تاریکی یکی از کارهای بود که  آن را دوست داشتم و برای ایفای نقش در آن بسیار تلاش کردم و کتاب‌های «صادق هدایت»«صادق چوبک» و «محمدعلی جمال‌زاده» را مطالعه کردم. این سریال مربوط به بحبوحه به قدرت رسیدن رضا شاه بود. شوهر جمیله قاچاقچی بود و پسرش تازه رئیس شهربانی شده بود و سعی می‌کرد نقش خانم‌های مُتشخص را در بیاورد در حالی که زن بیسواد و جاهلی بود و «هِر» را از «بِر» تشخیص نمی‌داد. دنبال این بود که خواهر زاده شازده قجری را برای پسرش بگیرد و کلی ادعا داشت.

سپاه‌منصور که این روزها در نقش «مهربان» سریال خوشنام به کارگردانی «علیرضا نجف‌زاده» و تهیه‌کنندگی«احمدزالی» به ایفای نقش می‌پردازد، خاطرنشان کرد: در این سریال نقش مادربزرگ سنتی به نام مهربان را بازی می کنم که شبیه همه مادربزرگ‌ها است البته مادربزرگ‌ها در کلیت شاید شبیه همه باشند اما از نظر اخلاقی با هم تفاوت‌های دارند، من نقش مادربزرگ پویا و اکتیوی را بازی می‌کنم که حرفش در بین اعضای خانواده حرفش بُرش دارد. بازنویسی این اثر را خانم «فهیمه سلیمانی» به عهده داشتند. خانم‌ها بیشتر شرایط خانم‌ها را درک می‌کنند زیرا به عنوان یک زن بیشتر شرایط مادربزرگ‌ها را درک می‌کنند تا مرد خانواده که برای کار کردن بیرون خانه هست. نویسنده نگاه درونی به نقش مادربزرگ شخصیت سریال داشت برخلاف اینکه در سایر نقش‌ها نقش یک مادربزرگی را نشان داده می‌شود که در کُنجی خانه‌نشین شده است و تمایلی ندارم که در این نوع نقش‌ها بازی کنم.

او افزود: در سریال خوشنام ، مادربزرگ به عنوان شخصیتی است که دلسوز نوه‌ها هست و به قول معرف نوه را مغز بادام می‌داند. مادر بزرگی که نگران شوهر نکردن دخترها است و حسرت می‌خورد و علت آن را عدم خوشنامی شهرام پسر خانواده می‌داند اما با این حال شهرام را دوست دارد از سوی دیگر او مادر دختر نانتی است که عروسش هم هست و این کلنجار رفتن با نسبت‌ها برایم در این سریال جذابیت داشت.

سپاه منصور ضمن خرسندی از هم بازی شدن با «حمید لولایی» در سریال خوشنام گفت: ایشان در این سریال نقش پسر من را بازی می‌کرد و علاوه بر این دامادم بود. حمید لولایی کمدین بزرگ و با اخلاقی است و در پشت صحنه این سریال بسیار منضبط بود و بدون اینکه دیالوگی را حفظ کند سر سریال حاضر نمی‌شد. خیلی خوشحال هستم که اولین تجربه بازی با حمید لولایی را در این سریال داشتم.

این هنرپیشه باسابقه تئاتر، قبل از حضور در سینما و تلویزیون در زمینه تئاتر مشغول به فعالیت بوده است و کار خود در تئاتر را از تئاترهای دانشجویی دهه چهل آغاز کرده و تاکنون در نمایش‌های متعددی ایفای نقش کرده ‌است، او در رابطه با حضورش در عرصه تئاتر گفت: من تربیت شده صحنه تئاتر هستم و هرچه بلد هستم از تئاتر است؛  من را در صحنه تئاتر دیدند و برای حضور در سینما دعوت کردند. 18 ماه است که به دلیل کرونا کار تئاتر انجام نداده‌ام و پیشنهاد دندان‌گیری هم نداشته ام اما  قبل از کرونا سعی می‌کردم که هر سال حداقل یک تئاتر را بازی کنم اما از آنجا که وضعیت معیشتی هنرمندان با تئاتر سپری نمی‌شود هنرمندان تئاتر فیلم و سریال بازی می‌کنند.

سپاه‌منصور  در پایان با اشاره به جایگاه هنر تئاتر در حرفه‌‌اش گفت: کار در صحنه تئاتر باعث می‌شود که بازیگر رُتوش شود زیرا در تئاتر امکان اشتباه وجود ندارد و اگر هنرمند اشتباهی در صحنه انجام دهد مخاطب او را پَس ‌می‌زند. تئاتر باعث خودسازی می‌شود و بازیگر باید روی صدا و نفس کار کند اما در سینما موسیقی، نور و مونتاژ وجود دارد و آدم را گول می‌زند برای همین وقتی در یک کار سینمایی از من تعریف می‌شود اجازه نمی‌دهم که آن تعریف را بپسندم زیرا سینما آدم را مغرور می‌کند. برای تعریف کردن همیشه یک گوشم دَر و یک گوشم دَروازه است زیرا این تعریف‌ها آدم را از خودش دور می‌کند.