خبرنگار «دیباچه» برای تحلیل و بررسی دلایل ریزش مخاطب در سریال های تلویزیونی و اقبال نسبت به سریال های نمایش خانگی با شیوا خسرومهر گفت وگو کرده که در ادامه می خوانید:
*چرا توجه به سریال های نمایش خانگی نسبت به سریال هایی که در تلویزیون ساخته می شود بیشتر شده است؟
واقعیت این است که ممیزی های تلویزیون نسبت به نمایش خانگی بیشتر است. این وضعیت در تصویب فیلمنامه ها،انتخاب بازیگران،میزانسن و از همه مهم تر برای گریم و لباس وجود دارد.به همین دلیل عوامل ساخت یک سریال در تلویزیون با محدودیت هایی مواجه هستند که این محدودیت ها در سریال های شبکه نمایش خانگی وجود ندارد.مشکل دیگری که در سریال های تلویزیونی وجود دارد، فقدان«رنگ» است. این در حالی است که در نمایش خانگی «رنگ» در وسائل منزل،لباس ها و میکاپ جلوه بیشتری دارد.به همین دلیل وضعیت سریال ها در نمایش خانگی به زندگی مردم نزدیک تر است که این باورپذیری در سریال های تلویزیونی کمتر مشاهده می شود.ممیزی هایی که در تلویزیون وجود دارد ،برخی باورها را زیر سوال برده و به تبع مخاطب متوجه این موضوع می شود و به همین دلیل ارتباط مخاطب با سریال های تلویزیونی روزبه روز کمتر می شود که این اتفاق خوبی نیست.
*از نظر محتوا چه تفاوت هایی بین سریال های تلویزیون و نمایش خانگی وجود دارد؟
کسی که قصد دارد در تلویزیون سریال بسازد، به این نکته آگاهی دارد که کنداکتور و برخی افراد و ابزارها در اختیارش قرار می گیرد. به همین دلیل خیالش راحت است و دغدغه زیادی ندارد.این افراد می دانند که در شهرستان ها و روستاهای کشور، مخاطب های خود را دارند و برای آنها تفاوتی ندارد که در چه سطحی سریال بسازند.این در حالی است که در نمایش خانگی به دلیل اینکه مخاطب قرار است هزینه پرداخت کند، باید محتوا به اندازه ای قوی و جذاب باشد که مخاطب حاضر باشد چنین هزینه ای را پرداخت کند.در تلویزیون به دلیل اینکه خیال سازنده راحت است ،دیگر به محتوا کاری ندارد. نکته دیگر اینکه ممیزی های تلویزیون به اندازه ای زیاد شده که ناخودآگاه همه فیلمنامه ها به هم شبیه شده است.واقعیت این است که به هر سمتی که در تلویزیون حرکت کنید، در نهایت به ممیزی ها برخورد می کنید.در نتیجه همان سریال های قبلی در حال تکرار شدن هستند. از سوی دیگر برخی از بازیگران به دلایلی علاقه ای به حضور در تلویزیون ندارند. به همین دلیل بازیگران نیز تکراری شده اند.این وضعیت تاحدود زیادی درباره دیگر عوامل سریال های تلویزیونی وجود دارد. در نتیجه مخاطب به مرور زمان از این تکرارها خسته شده است.در سریال های نمایش خانگی می توان از مانتوهای آبی،قرمز و رنگ های دیگر استفاده کرد. این در حالی است که در تلویزیون یا باید چادر پوشید و یا از مانتوهای مشکی و قهوه ای استفاده کرد که این موضوع باعث می شود مسأله «رنگ» در سریال های تلویزیونی تحت تأثیرقرار بگیرد.
(توضیح سردبیر: البته با جستجوی ما در سریال‌های تلویزیونی مانند پلاک ۱۳ که هم اکنون از شبکه سه سیما در حال پخش است، خانم‌های بازیگر با مانتوهای قرمز ،صورتی رنگ و رنگ‌های شاد جلوی دوربین رفته اند که بنظر می‌رسد این گفته خیلی دقیق نباشد)
*چرا برخی از بازیگران تمایلی برای حضور در سریال های تلویزیونی ندارند؟
این موضوع بستگی به نگاه بازیگران دارد. زندگی هنری من در تلویزیون شکل گرفته و من خود را مدیون تلویزیون می دانم.به همین دلیل من برخلاف برخی با تلویزیون آشتی هستم و صحبت هایی که مطرح می کنم از سر دلسوزی است.نکته ای که در این زمینه وجود دارد این است که کسانی که در تلویزیون کار می کنند از سوی شبکه نمایش خانگی با پیشنهادات کمتری مواجه می شوند.به همین دلیل بازیگران به دو دسته بازیگران تلویزیون و ویدئو رسانه تقسیم شده اند.ناخودآگاه این اتفاق رخ داده است. من مشکلی با تلویزیون ندارم ولی برخی از همکاران من دیدگاه متفاوتی دارند.من ترجیح می دهم نقشی که بازی می کنم باورپذیر باشد و مردم آن را قبول کنند.
گفت و گو از : احسان انصاری
