به گزارش دیباچه به نقل از مدیکال اکسپرس، شالوده ارتباطات اجتماعی از بدو تولد وجود دارد و نوزادان سازگاری با چهره‌ها نسبت به غیر چهره‌ها و مراقبان را نسبت به غریبه‌ها ترجیح می‌دهند. بین ۹ تا ۱۲ ماهگی، نوزادان سایر مهارت‌های ارتباط اجتماعی مانند استفاده از نگاه چشمی، حالات چهره، حرکات و صداها را توسعه می‌دهند. تفاوت در ارتباطات اجتماعی یکی از ویژگی‌های تعیین‌کننده اختلال طیف اوتیسم (ASD) است. تحقیقات بسیار کمی وجود دارد که بررسی کرده باشد آیا مهارت‌های ارتباط اجتماعی پیش‌زبانی قابل مشاهده قبل از ۱۲ ماهگی در نوزادان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با نوزادان معمولی در حال رشد، کندتر ظاهر می‌شوند یا خیر.
نتایج تحقیق جدید نشان می‌دهد که تفاوت‌های ارتباط اجتماعی قابل مشاهده در نوزادان مبتلا به اوتیسم تا ۹ ماهگی آشکار می‌شود و به پنجره‌ای حیاتی برای مداخله هدفمند اشاره می‌کند.
این تحقیق توسط محققان دانشگاه کارولینای جنوبی، دانشکده پزشکی دانشگاه اموری و دانشگاه ایالتی فلوریدا آمریکا انجام شد.
گفتار به‌طور معمول اولین نگرانی برای والدین کودکان مبتلا به اوتیسم است اما چشم‌انداز غنی دیگری از اشکال ارتباطی مانند ژست‌ها و صداها وجود دارد که در سال اول زندگی به‌سرعت توسعه می‌یابد.
جسیکا برادشاو، استادیار روان‌شناسی در دانشگاه کارولینای جنوبی گفت: «دستاوردهای رشدی یا فقدان آن در استفاده از این مهارت‌ها بین ۹ تا ۱۲ ماه قبل از شروع بیان اولین کلمات ممکن است مورد توجه قرار نگیرد. در حالی که ما مهارت‌های ارتباط اجتماعی کمتری را در این مدت مشاهده کردیم اما شواهدی نیز مبنی بر وجود مجموعه کوچک اما اساسی از مهارت‌ها برای نوزادان ۹ ماهه مبتلا به اوتیسم وجود داشت که ممکن است در مداخله زودهنگام مورد استفاده قرار گیرد.»
تحقیق طولی و آینده‌نگر رشد اجتماعی بین سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ انجام شد و شامل ۱۲۴ نوزاد (۳۵ درصد دختر، ۸۴ درصد سفید پوست) بود که احتمال زیاد یا کم ابتلاء خانوادگی به اوتیسم را داشتند. شرکت‌کنندگانی که در این تحقیق شرکت کردند یا مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شدند یا رشد معمولی آنان تا ۲۴ ماهگی تایید شد.
در شرکت‌کنندگان بین ۹ و ۱۲ ماه یک ارزیابی اولیه ارتباطات اجتماعی با سنجش موارد ذیل انجام گرفت:
• مهارت‌های اجتماعی: احساس و نگاه چشمی، ارتباط و ژست‌ها
• مهارت‌های گفتاری: صداها
• مهارت‌های نمادین: درک و استفاده از شی
در ۲۴ ماهگی، شرکت‌کنندگان از نظر اوتیسم با استفاده از ابزارهای تشخیصی استاندارد طلایی ارزیابی شدند. در صورتی که کودکان معیارهای تشخیصی (DSM-۵) را داشتند، بهترین تشخیص ارزیابی بالینی اختلال طیف اوتیسم برای آنان انجام می‌شد. اگر کودکی در طول ارزیابی علائم اوتیسم را نشان نمی‌داد و اگر نمرات رشد نشان‌دهنده تاخیر زبانی یا رشدی نبود به‌طور معمول کودک در حال رشد در نظر گرفته می‌شد.
ابیگیل دلهانتی، استادیار و مدیر برنامه کلینیک اختلالات زبانی و اوتیسم در دانشگاه دوکین آمریکا می‌گوید: «یافته‌ها نشان می‌دهند که آگاهی از تغییرات ارتباطات اجتماعی بین ۹ تا ۱۲ ماهگی می‌تواند در طول این دوره رشد ارزشمند باشد. تحقیقات مداخله‌ای برای نوزادان بین ۹ تا ۱۲ ماهگی آغاز شده است و این تحقیق دلیلی برای شروع حمایت از توسعه ارتباطات قبل از یک سالگی را ارائه می‌دهد زیرا نوزادان مبتلا به اوتیسم رفتارهای اجتماعی-ارتباطی کمتری از خود نشان می‌دهند و دستاوردهای کمتری در این مدت به‌دست می‌آورند.»
نتایج این تحقیق نشان می‌دهد، نوزادانی که بعدها مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می‌شوند، مهارت‌های گفتاری اولیه و اجتماعی کمتری نسبت به همسالان خود در ۹ ماهگی نشان می‌دهند.
محققان اظهار کردند: تنها سه ماه بعد یعنی در ۱۲ ماهگی، نوزادان مبتلا به اوتیسم به‌طور تقریبی در تمام معیارهای ارتباط پیش‌زبانی عملکرد کمتری داشتند. علاوه بر این، سه الگوی منحصربه‌فرد رشد ارتباطات اجتماعی برای نوزادان مبتلا به اوتیسم پدیدار شد. ابتدا، برقراری ارتباط با نگاه چشمی، حالت چهره و صداها از ۹ تا ۱۲ ماهگی به‌طور مداوم کم بود. دوم، استفاده نمادین از اشیا (به‌عنوان مثال خلاقیت با اسباب‌بازی‌ها)، اگرچه بین گروه‌ها در ۹ ماهگی مشابه بود اما در گروه اوتیسم در ۱۲ ماهگی به تعویق افتاد. در نهایت، استفاده از ژست‌ها و تواتر کلی ارتباط، «شکاف رشدی» را برای نوزادان مبتلا به اوتیسم نشان داد.
این نتایج نشان می‌دهد که تفاوت‌های ارتباط اجتماعی بسیار اولیه برای نوزادان مبتلا به اوتیسم وجود دارد که در اوایل ۹ ماهگی واضح و قابل مشاهده است و مناطق خاصی از آسیب‌پذیری و الگوهای منحصر به‌فرد تغییر را برجسته می‌کند.
ایمی وتربی، استاد پژوهشی برجسته و مدیر موسسه اوتیسم در کالج پزشکی و لورل شندل، استاد اختلالات ارتباطی در دانشگاه ایالتی فلوریدا بیان کردند: «اگر والدین یا مراقبان از تفاوت‌های ارتباطات اجتماعی آگاه باشند، می‌توانند یاد بگیرند که چگونه از راهبردهای مداخله‌ای که فرصت‌هایی را برای تعامل اجتماعی و توسعه ارتباطات ایجاد می‌کند، استفاده کنند. این امر می‌تواند به والدین یا مراقبان کمک کند تا محیط زبانی را غنی‌تر کنند و ممکن است به تغییر مسیر رشد برای نوزادان مبتلا به اوتیسم کمک کند.»
محققان به چندین محدودیت این تحقیق اذعان کردند ازجمله حذف یک گروه مقایسه با تاخیر رشدی بدون اوتیسم (به‌دلیل حجم نمونه)، پزشکانی که ارزیابی ارتباطی را انجام می‌دادند، نسبت به سابقه خانوادگی نوزادان اوتیسم ناآگاه نبودند، تفاوت‌های اجتماعی- جمعیتی بین گروه‌های تشخیصی و تایید تشخیصی در ۲۴ ماهگی به جای ۳۶ ماهگی انجام شد زمانی که نرخ منفی کاذب (نتیجه آزمایش به‌طور نادرست) به‌طور معمول بالاتر است.
یافته‌های این تحقیق در نشریه رشد کودک (Child Development) منتشر شد.
