کزازی که پیوندی بسیار دیرینه با کتاب دارد، به مردم پیشنهاد کرد که  کتاب«هویت ایران»را مطالعه کنند.

نسرین خدایاری : مسئولان فرهنگی کشورمان هر ساله شعاری را برای هفته کتاب انتخاب و اعلام می‌کنند تا با آن به اهمیت مطالعه اشاره و تأکید داشته باشند.

شعار هفته کتاب امسال«جای خالی را با کتاب خوب پر کنیم»است.

میر جلال‌الدین کزازی استاد دانشگاه،شاعر،نویسنده،مترجم،شاهنامه‌پژوه و ادیب در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری دیباچه نظرش در خصوص انتخاب این شعار برای هفته کتاب را اینچنین بیان کرد:من درنگ دارم که کسانی که این گفته را چونان نموداری برای هفته کتاب در این سال به کار گرفته‌اند،خواستشان این بوده است که کتاب می‌تواند در این هفته‌ها و ماه‌ها و روزها که ما می‌گذرانیم و می‌توان گفت جهان می‌گذراند،آن تهیگی‌ها را که بدان دچار شده‌ایم،پُر کند زیرا زمانی است که در کنار دیگران بودن ،از خانه بیرون رفتن مانند گذشته ،کاری نیست که به آسانی بتوان انجام داد.همه یا بسیاری از کسانی اگر هم که به پیشواز خطر،بیماری و مرگ خواهند رفت با این بیماری فراگیر جهانی که دامان گسترده است پس چگونه می‌توان آن نیازهای روانی و رانه‌ای (عاطفی)را که در این زمان بدان‌ها دچار شده‌اند،از میان برداشت؟

خوب.از دید من هم بهترین ،کارآمدترین چاره کتاب است زیرا کتاب ما را با جهانی که در خود نهفته می‌دارد،آنچنان پیوند می‌دهد که از پیرامون خویش می‌توانیم دور بشویم.پرسمان‌ها،دشواری‌ها،تنگناها،رنج‌ها،اندوهانمان را به کناری بگذاریم.در آن جهان فرو برویم .در جهانی که کتاب پیشاروی ماست،هیچ ابزار دیگری تا این پای کارآیی ندارد به ویژه برای کسانی که با کتاب پیوند دارند ،بدان خو گیر شده‌اند .انگیزه‌ای نیرومند پیدا شده است که آنان نیز که از این پیش پیوندی با کتاب نداشته‌اند،در این زمان که نیاز  یافته‌اند به همدم،به هم‌اندیش،به هم‌دل،به کتاب روی آورند.

-شما چقدر توانستید با کتاب جاهای خالی زندگیتان را پُر کنید و در کل کتاب چه تأثیرات مثبتی روی زندگی شما داشته است؟

پیوند من با کتاب بسیار دیرینه است.در این باره پیش‌تر هم نوشته‌ام.سخن گفته‌ام.من از سالیان خُردی با کتاب آشنا شدم .از آن پس پیوندی تنگ و همواره با کتاب داشته‌ام.

روانشاد پدر از آن زمان که من می‌توانستم ببینم،اندک بخوانم ،کتاب‌ها و هفته‌نامه‌هایی را که در شمار بسیار اندک برای کودکان چاپ می‌شد،فراهم می‌کرد.من با جهان کتاب به یاری این هفته‌نامه‌ها نخست آشنا شدم چون بیشتر نگارینه بودند تا نوشتاری.داستان‌های پُر آوازه ایرانی و جهانی را با نگاره‌هایی در این هفته‌نامه‌ها باز می‌گفتند.نوشته در آنها بسیار اندک بود اما دیدن آن نگاره‌ها مرا برمی‌انگیخت که بخواهم نوشته را هم بخوانم 

از آن زمان که من به دبستان رفتم،خواندن توانستم،کتاب یار همواره در کنارِ من شد به گونه‌ای که خویشان،آشنایان،دوستان همواره می‌گفتند که ما فلانی را هرگز ندیده‌ایم در جایی مگر آنکه کتابی را به همراه داشته است.از همین روی کتاب کارکردی بنیادین در زندگانی من داشته است و هنوز هم دارد هر چند در این سالیان مانند گذشته ،من کتاب نمی‌خوانم زیرا زمان کمتری دارم برای خواندن کتاب. اما بخشی از زمان من را کتاب به خود ویژه می‌دارد.ماهی نمی‌گذرد که من دست کم کتابی را در آن به پایان نبرم.از این روی کتاب برای من شاید بتوانم گفت کارکردی ویژه داشته است.کارکردی که هیچ سرگرمی یا هیچ پدیده‌ای دیگر فرهنگی،هنری نتوانسته است جای آن را بگیرد.

-مطالعه چه کتابی را به مخاطبان ما پیشنهاد می‌دهید؟

کتابی که در همین هفته‌ها خوانده‌ام.با شور ،با پیگیری هم خوانده‌ام،کتابی است به نام«هویت ایران»که فخرالدین عظیمی نوشته است.انتشارات آگاه آن را به چاپ رسانیده است.این کتاب در تاریخ هم‌روزگار(معاصر)نوشته شده است اما هر چند کتابی تاریخی است،هم شیوه نگارش نویسنده،هم شیوه نگرش او به تاریخ که شیوه‌ای است واکاوانه  از سوی دیگر همراه با فراخه‌نگری  ارزشی ویژه به این کتاب بخشیده است که من او را با همان شور و شراری خواندم که کتابی داستانی و پُر کشش را می‌خوانیم.