زینب تقوایی در ابتدای این نشست  که روز چهارشنبه برگزار شد ،درباره دشواری های کار در دوران کرونا مطرح کرد: روزهای کرونا برای ما روزهای سختی بود؛ به ویژه اینکه شما بخواهید در این شرایط سریال پیش ببرید. مدام باید به این فکر کنید که آیا فردا بازیگر کار هست یا نه و این اتفاق می افتاد. بارها سر پروژه کسی بی حال می شد باید چند روزی استراحت می کرد، خیلی از دوستان از عوامل پشت دوربین درگیر می شدند، یک نفر درگیری پیدا می کرد، همه تیم استرس و شرایط ذهنی را داشتند که مبادا آنها هم درگیر شده باشند. به هر شرایطی بود که فقط می توانستیم توکل به خدا کنیم و همه چیز را پیش ببریم.

تهیه کننده «دودکش» ادامه داد: به جهت تولید کار به عنوان مثال اگر لوکیشنی انتخاب می کردیم باید بررسی می کردیم که چه فضایی دارد آیا در این شرایط با حضور ۱۷۰ نفر عوامل مناسب است یا نه. موضوعاتی مثل سقف، راههای ورود و خروج هوا و ... که در صحبت شاید راحت باشد اما برای ساخت یک سریال که هر روز آن باید نظم و برنامه از قبل پیش بینی شده را داشته باشد، دشوار بود و کاملا مورد بررسی قرار می گرفت. در برخی پروژها دوستان ما ۱۵ ساعت کاری باید کار می کردند ولی الان در زمان کرونا نمی شود این انتظار را داشته باشیم که بالای ۱۰ ساعت یا ۱۲ ساعت به خاطر وجود ماسک یا فضای ضدغفونی بیشتر از این بتوانیم کار کنیم چراکه این مقولات خستگی را مضاعف می کرد.

تقوایی درباره ی هزینه های مضاعفی که کرونا روی دست سازندگان تولیدات نیز گذاشته است، توضیح داد: نمی توان گفت درصدی یا کدی به هزینه ها اضافه شد، واقعا کن فیکون می کرد. به دلیل اینکه شما هر لحظه باید تدابیری داشته باشید که بتواند شرایط را پابرجا کند که این شرایط برای رسیدگی انتها نداشت. شرایطی نبود که هزینه های آن را بتوانید قبل از تولید پیش بینی کنید؛ از نوع تعذیه تا نوع لوکیشن، هزینه ها را به شدت جابه جا می کند. در حین پروژه تیم پزشکی داشتیم، ضدعفونی هم یکی از اتفاقات در این زمینه بود. وقتی کسی درگیر می شود طبیعی بود که هزینه درمان آن با پروژه باشد. به عنوان مثال در کار «باخانمان» تعداد بالایی از عوامل و بازیگران درگیر شدند. در سریال «دودکش» نیز همین طور بود. حدود یک ماه تعطیلی کرونایی داشتیم. بخشی خود کارگردان بود که درگیر شده بود و نمی توانستیم کار را پیش ببریم و همه این موارد هزینه های مضاعفی برای تولید داشت. زمان، مسائل جاری روزمره، تعطیلی ها و هزینه های خود کرونا از جمله موارد این هزینه های مضاعف بودند. از طرفی هیچ بیمه ای کرونا را تحت پوشش قرار نمی دهد. یک باره ۱۰۰ نفر در محیط سربسته قرار بگیرد و اگر کسی کرونا بگیرد دیگر تیم تولید نمی تواند خودش را نسبت به آن منفعل نشان دهد. 

وی با اشاره به پوشش هزینه درمان مبتلایان گفت: بسیاری از تهیه‌کننده‌ها خود را موظف دانستند که در این مدت اگر فردی در گروه تولیدشان مبتلا شد، هزینه‌های درمانش را پرداخت کنند. این وظیفه ما بود، اما در هر حال صدمه روحی و محتوایی که گروه تولید از این بیماری دید بسیار بیشتر از صدمات مادی بود.

در ادامه، تقوایی در پاسخ به این پرسش که در مقام تهیه‌کننده چه درسی از این بیماری فرا گرفته است؟ گفت: همه ما در شرایط یکسانی هستیم و هیچ نقطه از جهان مصون از این بیماری نیست؛ پس ما هم مثل همه‌جای دنیا در حال تجربه‌اندوزی و یافتن راهکارهای درست هستیم. آنچه ما آموختیم این است که در دوران بحران چگونه باید به شرایط آرام و باثبات دست پیدا و فضا را به‌ دور از بحران کنترل کنیم. به نظر می‌رسد میزان فوتی در سینما بیشتر از تلویزیون بوده، اما هنرمندان هر دو حوزه تمام تلاششان را کردند تا برای ماندن در عرصه هنر خود را اثبات کنند.

به گفته این تهیه‌کننده، فقط علاقه هنرمندان به مردم است که آن‌ها را وادار کرد در شرایط سخت کار را تعطیل نکنند و عاشقانه جلوی دوربین بیایند. سوای کسانی که دغدغه معیشت داشتند، بسیاری از هنرمندانی که حتی نیاز مادی نداشتند و می‌توانستند یک سال بیکار باشند هم در این مجموعه‌ها حضور داشتند، چراکه این حرفه برخاسته از عشق و علاقه است و مخصوصاً در آثار طنز همیشه بر این باور بودند که مردم در شرایط سخت کرونا به کارهای طنز نیاز دارند و نباید آن‌ها را تنها گذاشت.

تقوایی در پاسخ به این پرسش که چه آینده‌ای را برای کار کردن در این شرایط متصور است؟ گفت: هر چند همه ما امیدواریم این بیماری از این کشور برود، اما شواهد گویای این است که باید همچنان با این بیماری کنار بیاییم. برای من و بسیاری از همکارانم در تولید، بحث روحی روانی این بیماری مهم‌تر است. در کنار درمان‌های موجود و واکسیناسیون، مردم ایران به‌شدت از لحاظ روحی در شرایط دشواری هستند و لازم است که رسانه به این موضوع توجه کند.

او با اشاره به نحوه کنار آمدن با این بیماری گفت: فعلاً سراغ طرح‌هایی که نیاز به فضاهای بسته دارد و قصه‌های آپارتمانی نمی‌رویم و طرح‌هایی را انتخاب می‌کنیم که ۹۰ درصد آن در فضای باز باشد. این اتفاق روی کار نویسندگان هم اثر گذاشته است و آنان نیز داستان‌هایشان را به این سمت سوق داده‌اند. به‌هرحال برای ادامه کار نیاز به مهندسی تولید است تا با توجه به نیاز مخاطب در این روزها آثاری تولید کنیم که باری را از دوش مخاطب بردارد و به او آرامش ببخشد.