به گزارش دیباچه،کیوان ساکت درباره مدیریت خانه موسیقی می‌گوید: تا به حال هیچکدام از انتخابات خانه موسیقی بدون حاشیه نبوده است. انتخابات خانه موسیقی مرا به یاد الکساندر لوکاشنکو (رئیس جمهور بلاروس از ۱۹۹۴ تاکنون) می‌اندازد؛ چراکه روند ریاست جمهوری بلاروس مانند غیرقابل تغییر بودن اعضای هیات مدیره خانه موسیقی است.
این هنرمند نوازنده و آهنگساز درباره مدیریت خانه موسیقی ادامه می‌دهد: چند نفر سال هاست به طرق گوناگون در خانه موسیقی مانده اند و علیرغم تمامی اعتراض هایی که به آنها شده است، از خانه موسیقی نمی‌روند.
شرکت نکردن بخش زیادی از اعضای خانه موسیقی در انتخابات این نهاد، نشانگر این است که به مدیریت و عملکرد آن اعتراض دارند و خیلی از آنها مانند خود من انتخابات خانه موسیقی را به هیچ عنوان قبول ندارند. در آخرین باری که در جلسات آنها شرکت کردم، آن هم به توصیه استاد فخرالدینی، در حضور همه گفتم که بسیاری از آنها نه محبوبیت دارند و نه مشروعیت ماندن ولی چه فایده؟
ساکت در ادامه توضیحات خود درباره اعتماد اعضای خانه موسیقی به مدیریت آن، بیان می‌کند: خانه موسیقی مورد وثوق توده قابل توجهی از اعضای خود نیست، به همین خاطر است که در انتخابات خانه موسیقی از ۱۷۰۰۰ عضو، کمتر از ۴۰۰ نفر شرکت می‌کنند؛ این یعنی اعضای کنونی خانه موسیقی برای این کار مشروعیت ندارند و باید برای آن فکری شود. پیشنهاد من این است که اعضایی که خانه موسیقی را رها نمی‌کنند، استعفا دهند، بروند و دیگر برای حضور در هیات مدیره کاندیدا نشوند.
این هنرمند تصریح می‌کند: تاکنون عده زیادی از هنرمندانی که قبلا جزو هیات مدیره خانه موسیقی و یا کانون‌های آن بوده‌اند، به مرور استعفا داده‌اند. مثلا دکتر ساسان فاطمی از خانه موسیقی بیرون آمد که البته به خاطر حرف درستی که زده بود خیلی او را اذیت کردند. همچین استاد محمدعلی کیانی نژاد، استاد حسین علیزاده، خود من و افراد زیاد دیگری از خانه موسیقی بیرون آمدند. بیرون آمدن عده زیادی از هنرمندان طراز اول کشور از خانه موسیقی و شرکت نکردن اعضا در انتخابات، نشانگر اعتراض و ناکارآمد بودن هیات مدیره کنونی است. ولی گوش شنوایی نیست و هیات مدیره فعلی این حرف‌ها را قبول ندارند.
ساکت همچنین با بیان ادعاهایی در زمینه رای گیری های ادوار گذشته، اظهار می‌کند: به نظر من مجازی برگزار شدن انتخابات خانه موسیقی تأثیری در بهبود مدیریت آن ندارد؛ چون خود من به رأی گیری آنجا اعتماد ندارم.
این هنرمند همچنین بیان می‌کند که «خانه موسیقی از لحاظ فکری، دارای طرز تفکر بسته و محدود است که می‌توان این امر را از فصل نامه آن متوجه شد؛ زیرا فصل نامه خانه موسیقی تنها اخبار بسیار اندک را تنها درباره خود این نهاد و برخی از اعضای دایمی آن، می‌نویسد. همچنین در فصل نامه خانه موسیقی تنها خبرها و مصاحبه‌هایی را از هیات مدیره خانه موسیقی، با کسانی که با صاحب خبر نظر مساعد دارند یا درباره افراد همان جمع که کمترین نقشی در موسیقی امروز ندارند، می‌بینید. خانه از پای بست ویران است.»
او با تأکید بر اینکه خانه موسیقی تأثیری در موسیقی ایران و پیشرفت آن ندارد، ادامه داد: خانه موسیقی تنها نهادی است که بودجه‌ای صرف آن می‌شود و معلوم هم نیست که این بودجه چگونه صرف می‌شود. همچنین در مقابل خیلی از اتفاقاتی که در جامعه موسیقی رخ می‌دهد، یا واکنشی نشان نمی دهد یا اگر موضعی می‌گیرد، به صورت نادرست است؛ مثلا یکی از اعضای خانه موسیقی کتاب هنرمند دیگری را به نام خود چاپ کرد اما خانه موسیقی واکنشی نشان نداد. یا مثلا یک نوازنده تار از تاری که ۶۰ سال پیش غلامحسین نورجهان ساخته بود و نمونه آن در موزه موسیقی هست، کپی و به نادرستی به نام خود ثبت کرد و به عنوان برترین پژوهش سال از جشنواره خوارزمی که کارش در زمینه ی هنر نیست، جایزه گرفت، اما خانه موسیقی واکنشی نشان نداد. به گمان من این نهاد صنفی به جای آنکه خانه ای برای پیشبرد حقوق حقه ی هنرمندان و پیشرفت موسیقی باشد، محفلی دوستانه است برای جمع محدودی.
ساکت همچنین در پایان گفت وگو با ایسنا به پروژه های ناتمام این نهاد می‌پردازد و بیان می‌کند: به عنوان مثال سرنوشت پروژه چکاوک که نخستین پروژه مسکونی تعاونی مسکن اعضای خانه موسیقی محسوب می‌شد، در نهایت مشخص نشد که چه شد.
