ویدا جوان بازیگر تئاتر،سینما و تلویزیون که این روزها در حال تمرین نمایشی به نویسندگی وکارگردانی "جلال تهرانی" است درخصوص علاقمندی‌اش  به این مدیوم اظهار داشت: اصولا تئاتر از همه مدیوم‌ها برای من دوست داشتنی تر است زیرا علاوه بر اینکه اتفاقی زنده است به بازیگر این امکان را می‌دهد که خود را زنده کشف کند  و بازخوردها را از نزدیک ببیند ، هنرمند در تئاتر می‌تواند خود واقعی و توان بازیگری اش را بسنجد. این هنر، بازیگری را که تنها مدعی بازیگری است پس می‌زند، درواقع صحنه تئاتر صحنه تعیین معیار برای آدمهاست به این دلیل که اساسا در نمایش کار به شکل  اصولی تری انجام می‌شود.

وی در ادامه  درخصوص وجود محدودیتها در بازیگری گفت : رسانه ملی ما محدود و چارچوب تنگی دارد و سینما هم در درجه بعدی این محدودیت قرار می‌گیرد؛ اگرچه در تئاتر این فضا کمی بازتر است اما بازهم این وضعیت وجود دارد درحالیکه برای هنر نباید چارچوبی گذاشت ؛ تعداد طرفداران تئاتر یک مملکت نمود میزان فرهنگ افراد  آن جامعه است  اما همیشه طیف خاصی تماشاگر تئاتر هستند  و اغلب  نسبت به این هنر شناخت کمی وجود دارد هرچند  در مقایسه با محدودیت‌هایی که در دو مدیوم دیگر وجود دارد تئاتر  شرایط بهتری دارد اما باز هم مواردی از توبیخ کارهای نمایشی  وجود داشته است.

بازیگر سریال زمانه  در ادامه افزود : الان استقبال مخاطبان از تئاتر بهتر شده و وجود یک عده از سلبریتی‌ها و اجرای نمایش‌های خاص در برخی سالن‌های خاص باعث شده مخاطبان عام بیشتری به سمت این هنر کشیده شوند. البته این موضوع شامل سبک خاصی از تئاتر و یک سری از بازیگران چهره می‌شود و نمایش‌های تخصصی تر با مضامین عمیق تر تماشاچی کمتری دارند.

وی درخصوص پایین آمدن کیفیت کارهای تلویزیونی به نسبت گذشته گفت: کیفیت کارهای تلویزیون پایین آمده و اگر قیاسی بین سریال‌های تلویزیونی دهه 60 با کارهای امروزی انجام بگیرد خواهید دید که این موضوع به لحاظ کیفی و محتوی روند نزولی داشته است که دلایل متفاوتی دارد؛ یک دلیل آن محدودیت‌هایی است که این رسانه برای ساخت فیلم و سریال‌های تلویزیونی قائل می‌شود. الان با بازیگران زیادی مواجه هستیم که حاضر نیستند برای این رسانه کار کنند برای اینکه برخی از فیلمنامه‌ها واقعا آنچه را در جامعه رخ می‌دهد نشان نمی‌دهند و بیننده نمی‌تواند با این داستانها همذات پنداری کند و همین موضوع باعث می‌شود تلویزیون را پس بزند. درواقع قوانینی که سازمان می‌گذارد وسانسورهایی که اعمال می‌کند این فرصت را از سازندگان می‌گیرد که بتوانند با دستی بازتر تولیدات خود را ارائه کنند؛ از طرفی دیگر یک دلیل عمده این موضوع عدم حضور افراد قابل در این رسانه به دلیل مسائل مالی است.

جوان افزود:  برخی از تهیه کنندگان به قراردادهای لفظی و قانونی خود پایبند نیستند؛ من به شخصه یک سال برای یک فیلمنامه کار کردم و سه چهار ماه در خدمت پروژه بودم و در نهایت بازیگر دیگری به جای من انتخاب شد. متأسفانه از طرف برخی از مدیران سازمان آدمها مثل مهره جابجا می‌شوند و بی آنکه به آنها گفته شود ممنوع التصویر می‌شوند؛ گاهی کارها بدون دلیل متوقف می‌شوند و دلیلی برای این کار عنوان نمی‌شود ؛ این‌ها مواردی از  بی احترامی‌هایی است که از طرف بعضی مدیران سازمان صورت می‌گیرد درواقع و نوعی ارتباط ارباب رعیتی وجود دارد به این دلیل که تلویزیون یک ارگان حکومتی است و برخی فکر می‌کنند می‌توانند هر رفتاری دلشان بخواهد  با هنرمندان داشته باشند .منظور من از بی احترامی‌ها چارچوب‌هایی که برای ساخت فیلمنامه وجود دارد نیست به هرحال ما هم اگر متوجه شویم در همکاری احترام مان رعایت نمی‌شود قطع همکاری می‌کنیم همانطور که خیلی از همکاران به همین دلیل قطع ارتباط کرده‌اند.

بازیگر سریال "ماه و پلنگ" ضمن اشاره به  این موضوع که در بحث  اخلاقیات در کل جامعه با مشکل مواجه هستیم بیان کرد: یک پرستار هم امکان دارد در بیمارستان با مسائل غیراخلاقی مواجه شود یا یک منشی در شرکت دچار مسائل غیر اخلاقی شود. بنابراین این موضوع در کل جامعه وجود دارد و نمی‌توان انگشت اشاره را به سمت تلویزیون وسینما نشانه گرفت ولی در تلویزیون هم این مشکلات وجود دارد و نمی‌دانم این مسأله از کجا نشأت گرفته است.

بیست سال پیش آدمها با هم محترمانه تر برخورد می‌کردند و خانمها احترام خاص تری در جامعه داشتند الان خانمها این احترام را ندارند و آقایان به راحتی  در حضور آنها الفاظ بد به کار می‌برند و حرکات زشتی انجام می دهند حال بگذریم از پیشنهاداتی که داده می‌شود. من به شخصه خصوصیات  اخلاقی خاصی دارم، خیلی آدم نرم و راحتی نیستم در عین اینکه رفتار  بسیار دوستانه‌ای با همکارانم دارم اما کسی اجازه پیدا نمی‌کند پیشنهادی به من بدهد و یا برخورد راحتی داشته باشد اما شاهد این برخوردها بوده‌ام و نمی‌توانم به طور کلی بگویم چنین مسائلی برای من پیش نیامده است.

گفت و گو از: اعظم صفایی