احمد ظریف‌رفتار ـ تهیه‌کننده، کارگردان و نویسنده برنامه «در جست‌وجوی عشق» ـ‌ درباره‌ی ایده اولیه این برنامه اظهار کرد: ایده این کار سال‌ها در ذهن من وجود داشت. حدود شش ماه تحقیق کردم، حدود چهار الی پنج ماه تصویربرداری طول کشید و حدود چهار ماه هم تدوین انجام شد. ایده این کار از اینجا شروع شد که وقتی در خیابانی شلوغ قدم می‌زنم با خودم فکر می‌کنم آدم‌ها مثل مسافرهایی هستند که برای مدتی کوتاه و نامعلوم توی این مسافرخانه جهان هستی وارد می‌شوند، چند روزی زندگی می‌کنند، بعد ناگهان آنجا را ترک می‌کنند و برای همیشه می‌روند. 

مرتب از خودم می‌پرسم چرا آدم‌ها اینقدر بی‌تفاوت از کنار هم می‌گذرند و حتی بیشتر مواقع همدیگر را نمی‌بینند. انگار قرار است تا ابد از این خیابان‌ها بروند و بیایند و همه چیز سر جای خودش باشد. چه اشکالی دارد دو آدم غریبه وقتی از کنار هم رد می‌شوند و ممکن است دیگر هیچ وقت همدیگر را نبینند، به هم سلام کنند. آیا اگر همان دو نفر، در همان خیابان یا همان شهر یک موجود زنده بجز خودشان را می‌دیدند باز هم نسبت به هم بی‌تفاوت بودنند؟

او ادامه داد: تمام این فکرها باعث شد تا به این نتیجه برسم که چیزی به نام عشق در زندگی آدم‌ها گمشده است. افراد به جای اینکه با عشق زندگی کنند و نقطه شروع و پایان روزها و شب‌ها و حتی تولد و مرگ را با این پدیده نقطه‌گذاری کنند، کمترین اهمیتی به آن نمی‌دهند. فکر کردم کم کم عشق دارد زیر دست و پای آدم‌ها گم می‌شود و به همین خاطر باید به آدم‌ها گفت که زندگی با همه تجملات و زرق و برق‌ها بدون عشق کوچکترین ارزشی ندارد. نگاه من عشق‌های معمولی و پیش‌پا افتاده نبود. به جایی نگاه می‌کردم که حتی بالاترین درجات علم و تکنولوژی قادر به پاسخ دادان به ما نیست؛ از اینجا بود که طرح اولیه برنامه «در جست‌وجوی عشق» به ذهنم خطور کرد.