به دنیا آمدن محسن عبدالوهاب اگر به دنیا نمی آمد هم قطعاً چیزی از ارزشهای عبدالوهاب و هدایت هاشمی کم نمی‌کرد اما معتقدم مجال مناسبی برای بیشتر دیده شدن توانایی های الهام کردا بود.
اختصاصی دیباچه:
بعد از گذراندن شب اوّلی خوب با « زاپاس » برزو نیک نژاد که طنز موقعیت بانمکی داشت و بازیهای مثل همیشه دلچسب امیر خان جعفری و باقی دوستان، شب دوّمی چشم نواز با مستند سینمایی خاص و خانوادگی مانی حقیقی و « اژدها وارد می شود» وی که نظرات مثبت زیادی را بخاطر قصّه های خوب، کارگردانی درست و تصویر برداری و موسیقی شایسته بر انگیخت، شب دوّم انتظاراتم بالا رفته بود امّا حیف. حیف از شب سوّم و فیلمی که اگر به دنیا نمی آمد قطعاً چیزی از ارزشهای محسن عبدالوهاب و هدایت هاشمی کم نمی‌کرد اما معتقدم مجال مناسبی برای بیشتر دیده شدن توانایی های الهام کردا بود.
ماجرای این فیلم یک زوج هنرمند و چالش سقط جنین است که گریبان جامعه ی ما را با تمام ترس و تردیدهایی که باور دینی ما نسبت به این پدیده داشته و دارد، گرفته است. بازی دوست داشتنی کردا و هدایت هاشمی که البته از اواسط فیلم به طرز باورنکردنی از همسری منطقی، دلسوز و فهمیده به پسربچّه ای لجباز تبدیل می‌شود که کسی جز خودش و خواسته اش را نمی بیند و جالب اینکه این همسر شاکی همچنان به فکر نیازهای تنها فرزندش است و تا آخرین لحظه خود را پدری خوب می نمایاند، نقطه ی قابل ذکر بخش بازیگری اثر بود.
سکانس پایانی نجات هاشمی از سرگردانی بود که در اواسط فیلم از لحاظ بازی و عدم هدایت صحیح کارگردان و قصه ای که به درستی به آن نپرداخته بود، دچار و ریختن اشک، ندامت در سکوت و تنهایی بود که تاثیرگذاری قابل توجهی بر روی مخاطب داشت.
عبدالوهاب که با اپیزودیک « لطفاً مزاحم نشوید » و سینمایی « خون بازی » و دستیاری بانو رخشان بنی اعتماد در « ننه گیلانه » مورد توجّه قرار گرفته بود، این بار پس از شش سال از آخرین اثرش قدمی به عقب گذاشت. گرچه طرح انتخاب شده و بازی ها به طوری که مخاطب تا آخر منتظر سرانجام کار و عاقبت قهرمان قصه اش می ماند درست بود، اما عدم هدایت صحیح قصّه از اواسط فیلم اثر را دچار لغزش هایی غیر قابل جبران کرده بود.
ناگفته نماند که پایان بندی « به دنیا آمدن » از این جهت که قابل پیش بینی نبود و مثل بسیاری از آثار سفارشی ختم به خیر نمی شد بسیار خوب بود اما از زوج فهیم قصه ی ما با توجه به داده های قصّه انتظار نمی‌رفت که به فاصله تن دهند و این امر با کلیت پیش بینی شده ی اثر متناقض می نمود . ای کاش عبدالوهاب ظرفیت شخصیتی و شعور بالای تعریف شده ی پری و فرهاد را انقدر بالا نمی برد تا پایان بندی مورد انتظارتری را شاهد باشیم.
شخصاً دوست داشتم صدابردار اثر آخر عبدالوهاب شادروان یدالله نجفی هم که به تازگی دار فانی را وداع گفته این اثر را می دیدند.
صندلی های خالی زیادی که در حین نمایش فیلم وجود داشت حاکی از این بود که به احتمال زیاد « به دنیا آمدن » روزهای سختی در اکران و اقبال عمومی دارد. در پایان احساس می کنم الهام کردا برای بازی در این اثر کاندید کسب جایزه خواهد شد .
*عرفان سلیمی
